چهارده نکته برای حماسه اربعین از نگاه یک زائر!

گروه فرهنگی جهان نيوز، حسین خان بابازاده: برای نگارنده این سطور، سال گذشته سومین سالی بود که توفیق شرکت در حماسه بزرگ اربعین حسینی را پیدا کرد. بدون شک اولین سال شرکت در حماسه اربعین برای هر زائر را باید سال بهت و حیرت همه جانبه از این حماسه دانست. حیرتی از جنس عدم تطابق آن چیزی که در مسیر راهپیمایی دیده می‌شود با واقعیات دلسردکننده زندگی شهری یا حیرتی از جنس یک تجربه جدید اخوت فراملیتی که بوی ظهور می‌دهد. با این حال پس از حیرت سال اول، باید گفت سفرهای بعد ذهن را به سمت نکته‌برداری و ریزبینی هدایت می‌کند که البته شاید این نکته‌برداری پایانی نداشته باشد. نکاتی که در ادامه تیتروار و بعضاً با مختصر توضیحی بدان اشاره شده، بعد از بازگشت از سفر سال گذشته نگاشته شد که شاید امروز خواندنی باشد.

یکم. در مسیر راهپیمایی، زوار حس ناامنی و حرکت در بین افراد غریبه ندارند. این حس با وجود قدم زدن شما در بین دو شهر در یک کشور غریب است که دورتادور شما را افرادی از ملیت‌های دیگر و خصوصاً گویش متفاوت گرفته‌اند.

دوم. افراد باهم تفاوتی ندارند و اختلاف طبقاتی زندگی شهری دیگر محلی از اعراب ندارد. دکتر، مهندس، کارگر، کاسب، وزیر، کارمند، بیکار و... همه در یک مسیر پا به پای هم قدم می‌زنند، یک نوع غذا می‌خورند، در یک مکان استراحت می‌کنند. مصادیق اختلاف سطح زندگی دیده نمی‌شود.

سوم. همه به اندازه خودشان باری آماده کرده و برکولشان حمل می‌کنند. کسی بار زیادی نمی‌آورد چرا که خودش باید حمل کند. این سَبُک باری انسان را به یاد توصیه‌های معصومین در مورد نامه اعمال و بار گناه و یا موضوع حرص جمع آوری مال می‌اندازد.

چهارم. در مسیر راهپیمایی در طول 24 ساعت برای لحظه‌ای جمعیت متوقف نمی‌شود و سیل جمعیت روان است. 

پنجم. وحدت قصد در مسیر راهپیمایی، یک ویژگی ناب است که در هرجا این وحدت قصد محقق شده، ثمرات گوهرباری در آینده نزدیک به بار آورده است. در مسیر راهپیمایی همه یک هدف را دنبال می‌کنند و آن هم رسیدن به زیارت روز اربعین در حرم حضرت سیدالشهداء (ع) است. این بار با اندکی تأمل می‌توان به خوبی اسارت لذت بخش زوار در جاذبه مغناطیس حسینی را درک کرد. 

ششم. در مسیر راهپیمایی شاید هیچ کس دغدغه محل استراحت عصر یا شب را ندارد و هرجا که بخواهد از مواکب یا بیوت مردم استراحت می‌کند و به گرمی وصف ناشدنی از او استقبال می‌شود. 

هفتم. با وجود ملیت‌ها و گویش‌های مختلف در مسیر راهپیمایی اما زبان اصلی عربی است و همه سعی دارند به این زبان که زبان اسلام و قرآن است، سخن بگویند. به این موضوع قابل تأمل باید پرداخت که مسیر راهپیمایی در کشوری است که مرکز حکومت امام زمان (عج) خواهد بود. 

هشتم. در طی مسیر، افراد به حسب توانشان هر نوع خدمت جهادی به یکدیگر را که در توانشان است انجام می‌دهند. گستره این خدمات از طبابت است تا ماساژ زوار و..... 

نهم. حجم غذاها کم است و در اصطلاح به حالت نیم پرس از زوار پذیرایی می‌شود تا تعداد بیشتری اطعام شوند. زوار به حالت سیر از سر سفره‌های اطعام بلند نمی‌شوند اما هروقت غذا طلب کنند، به اندازه رفع گرسنگی و توشه ادامه سفر برایشان آماده است. 

دهم. فضای گناه اعم از سمعی و بصری کمتر در طول مسیر دیده شده یا به طور کلی دیده نمی‌شود.  

یازدهم. در مسیر راهپیمایی همه سعی دارند نظمی برای سه یا چهار روز پیاده‌روی داشته باشند و هدف بندی روزانه خود را مشخص کنند. 

دوازدهم. صبر در برابر مشکلات و تحمل سختی‌ها از ویژگی‌های بارز افراد در این سفر است که به خوبی در زوار دیده می‌شود. شاید یکی از دلایل برجسته این موضوع، این باشد که زوار نیازمندی دیگران را بر خود در اولویت قرار می‌دهند. با وجود سختی‌های این سفر، شور و شوق زوار از خوشحالی قرار گرفتن در این مسیر به سادگی قابل تحلیل نیست.

سیزدهم. برنامه دشمن برای انحراف و نفوذ در این حرکت عظیم در مسیر راهپیمایی به خوبی قابل درک است. 

چهاردهم. عشق همراه با بصیرت نه جنون، از صورت‌ها، مکالمه‌ها، عکس‌ها و شعارهای همراه حس می‌شود؛ عشقی که اعلام آمادگی برای سربازی، ایثار و فداکاری در راه ولایت در دل دارد.

باید گفت ماجرای اربعین هنوز در ابتدای کار است. در بُعد داخلی، زوار سال گذشته برای سال پیش رو خود را به هر طریق آماده کرده و به نوعی نام خودشان را به عنوان زائر تثبیت و از ثمره تعاریفشان، دیگر دوستان و آشنایان خود را هم همراه می‌کنند و بر خیل مشتاقان شرکت کننده می‌افزایند، اما در بُعد بین المللی این پدیده الهی، به‌رغم همه سانسورها تا آنجا پیش خواهد رفت که صدای مظلومیت و غربت اباعبدالله الحسین(ع) به گوش جهانیان خواهد رسید تا جایی که نقل شده است به وقت ظهور، حضرت حجت(عج) خودشان را به حضرت سیدالشهداء و منتقم ایشان معرفی می‌کنند.

منتشر شده در روزنامه «صبح نو»