یادداشت و دلنوشتۀ یکی از بازدیدکنندگان نمایشگاه مطبوعات
نمایشگاه مطبوعات، تحکیم یا تحقیر
چهارشنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۶ ساعت ۱۴:۰۶
کد مطلب: 562226
اما در طی همین ساعاتی که در نمایشگاه بودم متأسفانه مواردی را به عینه دیدم که مرا آزرده خاطر و مأیوس نمود که برخی از این موارد مربوط به کمبودها و نقایص نمایشگاه بود و برخی دیگر درخصوص رفتار تعدادی از غرفه‌داران بود و برخی دیگر به رفتار بازدیدکنندگان علی الخصوص به برخورد مسئولین کشوری و لشگری حاضر در نمایشگاه با اصحاب رسانه مربوط می‌شد که همین امر موجب گردید تا نگارندۀ یادداشت قلم به دست شده تا در جهت ارتقاء سطح کیفی نمایشگاه، برگزارکنندگان و بازدیدکنندگان مواردی را کوتاه و مفید به رشتۀ تحریر درآورم.
نمایشگاهی که سالی یکبار برگزار می‌شود به این معنا است که برگزارکنندگان حدود 360 روز وقت دارند تا این گردهمایی را بنحو مطلوب برنامه‌ریزی کرده و بی کم و کاست و با بهترین خدمات رفاهی، پذیرایی، حمل و نقل، غرفه سازی، اینترنت پرسرعت و دهها مورد دیگر نمایشگاه را افتتاح کنند اما پس از ساعتی گشت و گذار در محوطۀ درونی و بیرونی نمایشگاه، به مرور کم و کاستی‌ها در برابر دیدگانمان ظاهر می‌شود و آدمی از این موضوع تعجب می‌کند که چرا متولیان و مسئولین امر پس از گذشت 360 روز موفق به پشتیبانی قوی و تأمین امکانات جامع و کامل نشده اند؟
بطور مثال بازدیدکنندگان محترم پس از چند ساعت قدم زدن و بازدید از نمایشگاه با خستگی و بعضاً کمر درد مواجه می‌شوند که متأسفانه هیچ محل و صندلی و نیمکتی را برای نشستن و رفع خستگی پیدا نمی‌کنند! یا به هنگام گرسنگی و تشنگی، رستوران و چایخانۀ مطلوب، با کیفیت و یا بقول امروزی‌ها (محل باکلاسی) را نمی‌یابند تا دقایقی را جهت رفع گرسنگی، تشنگی و همچنین تجدید قوای روحی و جسمی در آن مکان جذاب سپری نمایند. و یا اینکه پس از چند سال کسب تجربه در امر نمایشگاه‌داری، هنوز در بدو ورود و هنگام خروج از نمایشگاه، شاهد صف‌های بلند و طولانی بازدیدکنندگان هستیم که در انتظار رسیدن تاکسی و سوار شدن می‌باشند که اگر بارندگی هم باشد دغدغه و مشکلات مردم دوچندان خواهد شد!! لکن بطور قطع می‌توان برنامه‌ای بهتر از سیستم موجود طراحی و از قوه به فعل تبدیل کرد.
ضمناً غرفه‌داران و خبرنگاران در ابراز یک مشکل هم‌نظر و متحد می‌باشند و آن اینکه اینترنت نمایشگاه سرعت لازمه را ندارد و موارد دیگری از این دست باز هم قابل گفتن میباشد اما جهت پرهیز از اطالۀ یادداشت، از ذکر تک تک آنان خودداری می‌شود.
پس از مشکلات بر شمردۀ فوق، باید عرض کنم که برخی از غرفه‌داران و مسئولین غرفه‌ها در پاسخگویی به سوالات بی‌میل و حتی به مردم و افراد ناشناس و بدون منصب بی‌اعتنایی می‌کنند و بعضاً نیز در دو سه غرفه شخصاً دیدم که برخی از غرفه‌داران جوان در برابر بازدیدکنندگان، پاهای خود را دراز کرده و روی میز گذارده اند که چنین صحنه و این نوع بی‌احترامی را در نمایشگاه‌های هیچ کشور متمدن و حتی جهان سومی نمیتوان دید. یا در برخی از غرفه‌ها هیچ‌کس حضور ندارد و غرفه ها به امان خدا رها شده. اما از همه مهمتر اینکه بارها شاهد این صحنۀ زشت و ناگوار بودم که وقتی مقامات و مسئولین کشوری و حتی هنرمندان و ورزشکاران معروف و یا نه چندان معروف وارد سالن نمایشگاه می‌شدند بدلیل استقبال پرشور از آنان، غالبشان جوگیر شده و اعتنایی به غرفه‌ها و غرفه‌داران نمی کردند و بدبختانه صحنۀ ناگوار این بود که ده الی بیست خبرنگار و عکاس بدنبال این حضرات افتاده و ملتمسانه از ایشان درخواست می‌کنند تا بازدیدی از غرفۀ آنان داشته باشند و همین خواهش و تمناها، مقامات را بیش از پیش مغرور و متکبرتر کرده و بی‌اعتنایی آنان به غرفه‌داران و اصحاب رسانه را دوچندان می‌نماید.
لکن بحث اصلی اینجاست که اصحاب رسانه و خبرنگاران عزیز، یکسال شبانه روز کار می‌کنند تا اخبار همین حضرات را به گوش مردم داخل و جهانیان برسانند و با این اطلاع‌رسانی و بعضاً خبرسازی خود، موجب بزرگ شدن و مطرح گشتن این خانمها و آقایان می‌شوند از همین رو وقتی که عزیزان خبرنگار 365 روز برای مطرح کردن ما تلاش می‌کنند پس نه تنها عقل بلکه ادب حکم می‌کند تا ما هم حداقل چند ساعتی را بدون کبر و غرور و بدون خدم و حشم آنهم با گشاده‌روئی به غرفۀ رسانه‌ها سری بزنیم و فقط با آنان چند کلامی گفت‌وگو و از زحمات یکسالۀ ایشان قدردانی، استکانی چای بنوشیم و عکسی یادگاری انداخته و دفتر یادبودشان را به قلم خویش مزین نماییم!! آیا این توقع زیادی است که از یک شخص شناخته شده و مشهور دارند. یکسال رسانه‌ها نزد ما آمده‌اند پس چه ایرادی دارد که یک ساعتی هم ما به خدمت آنان شرفیاب شده و اصحاب رسانه را با قدردانی خود شاد کنیم.؟
تا آنجایی که نگارنده استنباط می‌کند و عقلش یاری می‌دهد، نمایشگاه مطبوعات فضا و محملی میباشد تا مردم و مسئولین و افراد شناخته شدۀ جامعه با دیدار رو در روی خویش با اصحاب رسانه و خبرنگاران عزیز، موجب تحکیم روابط فیمابین گردند تا یکسال آینده را با دلگرمی و صمیمیت بیشتر سپری نمایند نه اینکه با بی اعتنایی خود موجب تحقیر این عزیزان زحمتکش شوند. مع الوصف امید نگارنده بر این است تا از این پس نه تنها شاهد بی اعتنایی و کبر و غروز هیچ مقامی نباشیم بلکه دیگر چنین صحنه ای را هم نبینیم که جمعی از خبرنگاران و عکاسان شریف بدنبال مقامی افتاده و از وی برای اندکی محبت و قدم گذاردنش بر غرفه خویش، خواهش و تمنا کنند بلکه غرور خود را حفظ نموده و منتظر باشند و ببینند که کدام شخصیت قدر زحمات و ارزش کار آنان را میفهمد و شخصاً جهت قدردانی پا پیش گذارده و با کمال میل خدمتشان شرفیاب می‌شود.
لکن وقتیکه از تواضع و خوشروئى تحکیم روابط مسئولین و مقامات با اصحاب رسانه سخن میگوییم، انتظار بر این است تا رئیس قوه مجریه بعنوان فرمانده مقامات کشورى، بیش از دیگران به اصحاب رسانه توجه داشته و پس از یکسال، حداقل خودشان براى افتتاح نمایشگاه پیش قدم می‌شدند نه اینکه بگویند بدلیل کارى مهم، نتوانستند در مراسم افتتاحیه شرکت کنند. چه کارى مهمتر از اصحاب رسانه؟ اگر هم کار مهمترى وجود داشت، میتوانستند ساعت یا تاریخ مراسم افتتاحیه را عوض کنند تا با حضور خود نه تنها اصحاب رسانه را شاد و دلگرم کنند بلکه سرمشق و الگویى براى سایر مسئولین و مقامات باشند.
ضمناً نکته تعجب برانگیز دیگر این بود که جمعى از رسانه‌هاى مهم کشور در نمایشگاه امسال شرکت نکرده بودند که رسانه‌هاى غایب نه تنها منتقد دولت، بلکه تعدادى هم همسو و همراه دولت بودند، لکن عدم حضور این رسانه ها در نمایشگاه مطبوعات داراى پیام خاص و مهمى میباشد که خبر از نارضایتى و دلخورى ایشان از مواردى را می‌دهد که مسئولین امر نباید از کنار این مسئله بسادگى عبور کرده و به پیام آن بى اعتنا باشند بلکه سعى کنند تا قدمى درجهت رفع مشکلات و برقرارى آشتى بردارند!!
در خاتمه، نگارندۀ یادداشت از این فرصت استفاده کرده و بر خود واجب می‌داند تا از زحمات و تلاشهای یکسال گذشتۀ اصحاب رسانه و خبرنگاران عزیز قدردانی نموده و موفقیت، سلامتی و سربلندی آنان را طی یکسال آینده تا برگزاری نمایشگاه بیست و چهارم از درگاه ایزد یکتا خواستار باشد.
منبع:تسنیم
