تصمیمی خارق‌العاده در نامه‌نگاری با AFC
بوی "ترس" از فدراسیون فوتبال
دوشنبه ۲۳ فروردين ۱۳۹۵ ساعت ۱۶:۲۶
کد مطلب: 484370
می‌گویند فوتبال باید از سیاست کشورها جدا باشد اما مدیریت بدون سیاست پشیزی نمی‌ارزد. رئیس فدراسیون فوتبال ایران همیشه می‌خندد، دست بر قضا رئیس دستگاه دیپلماسی ایران هم همیشه می خندد؛ خنده هر دو آزار دهنده است اما خنده های ظریف، بدخواهان ایران را می‌آزارد و خنده‌های کفاشیان، دوستانش را و این چه تفاوت غم‌انگیزی است.
چندی پیش اتفاق تلخی در عالم سیاست رخ داد و تنشی بین دو کشور شکل گرفت؛ عربستان سعودی که همیشه علیه ایران شیطنت کرده و از هر راهی تلاش کرده که فوتبال ایران را شکست دهد، از آن اتفاق سیاسی سوءاستفاده کرد و با بهره گیری از نفوذ بالایش در کنفدراسیون فوتبال آسیا، موفق شد سردم‌داران فوتبال قاره کهن را با خود همراه کنند و علیه فوتبال ایران رای صادر کنند.
عربستانی‌ها گفته‌اند در ایران امنیت نیست و آنها حاضر نیستند تیم‌های باشگاهی خود را برای دیدار با تیم‌های ایرانی به تهران یا هر شهر دیگر ایران بفرستند؛ در روزهایی که سعودی‌ها مشغول دخالت دادن سیاست در ورزش بودند، مقامات فدراسیون فوتبال ایران همچنان می‌خندیدند و دل‌شان به این خوش بود که "فوتبال از سیاست جداست."
فدراسیون فوتبال ایران با تمام ادعاهایش نتوانست از حق ایران در برابر ادعای واهی عرب‌ها دفاع کند و خیلی ساده پذیرفت که دیدار تیم های باشگاهی ایران و عربستان در کشوری ثالث برگزار شود.
آن روزها مقامات فدراسیون فوتبال ایران درگیر چه مساله‌ای بودند که از رد ادعای عربستان مهم‌تر بود، معلوم نیست اما مشخص است که هیچکدام از ساکنان ساختمان سئول دغدغه‌ای نسبت به این مساله مهم نداشته‌اند یا دست کم توانایی لازم را برای انجام کاری درخور نداشته‌اند.
فوتبال ایران به مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی 2018 روسیه راه یافت و این جا بود که مسئولان فدراسیون فوتبال ایران یادشان افتاد که ممکن است تیم ملی فوتبال ایران در این مرحله با عربستان هم گروه شود؛ عربستانی که همچنان بر ادعای واهی‌اش اصرار می‌ورزد و نمی‌خواهد در ایران به میدان برود.
حدس بزنید که مسئولان فدراسیون فوتبال ایران برای حل این مشکل چه کار کردند؟ آیا با استفاده از پتانسیل بالای سیاست خارجی در ایران و مشورت گرفتن از دانایان این کار، از حق ایران دفاع کردند؟ آیا با استناد به این مساله که تیم‌های ملی عراق و افغانستان به دلیل امنیت بالای ایران، بازی های ملی خود را در ایران برگزار می‌کنند، بر ادعای عربستانی‌ها خط بطلان کشیدند و مساله را حل کردند؟ خیر! مسئولان فدراسیون فوتبال ایران، در همان حالی که هم‌صدا با خنده‌های رئیس، می‌خندیدند، تصمیم گرفتند که کار محیرالعقول دیگری انجام دهند.
اعضای هیات رئیسه فدراسیون فوتبال ایران در یک دورهمی بهاری در طبقه پنجم ساختمان سئول، در حالی که فنجان چای خود را سر می‌کشیدند، تصمیم گرفتند به کنفدراسیون فوتبال آسیا نامه بنویسند و از آنها بخواهند که ایران و عربستان را در یک گروه قرار ندهند!
چه تصمیم خارق‌العاده و چه چاره‌اندیشی هوشمندانه‌ای! آیا شهرام دبیری – که خبر این تصمیم زیبا را رسانه‌ای کرده است – و همکارانش در هیات رئیسه فدراسیون فوتبال نمی‌دانند که گروه‌های مرحله بعدی مقدماتی جام جهانی با قرعه کشی تعیین می‌شوند؟ آیا نمی‌دانند که این مسابقات مستقیما زیر نظر فیفا برگزار می‌شوند و در این زمینه کاری از دست AFC برنمی‌آید؟ آیا خود را به ندانستن زده‌اند یا دیگران را نادان فرض کرده‌اند؟ آیا حضرات فدراسیون‌نشین، می‌خواهند کم‌کاری خود را در مساله دعوی عربستانی‌ها با این حرف‌ها و تصمیم‌های عجیب و غریب، به حاشیه ببرند و به مردم بفهمانند که دل‌شان برای منافع ملی می‌سوزد؟
اولین چیزی که با شنیدن این خبر به ذهن مخاطب خطور می‌کند این است که مسئولان فدراسیون فوتبال ایران از هم گروه شدن با عربستان سعودی می‌ترسند، چون می‌دانند که نمی‌توانند باز هم برابر سعودی‌ها از حق ایران دفاع کنند و در حالی که عراق و افغانستان در ایران به مصاف حریفانشان می‌روند، برای اولین بار در تاریخ، تیم ملی فوتبال ایران مجبور می‌شود خارج از خاک کشور از حریفش میزبانی کند.
مخاطب این خبر فقط ایرانی‌ها نیستند؛ هر فردی که به فوتبال علاقه داشته باشد – ایرانی باشد یا عربستانی – می‌فهمد که مقامات فدراسیون فوتبال ایران دچار "ترس" شده‌اند؛ ترس از این که همه به ناتوانی وحشتناک و نگران‌کننده آنها پی ببرند.
در هنر سینما اصطلاحی هست به نام "پایان باز" و زمانی به کار می‌رود که کارگردان و نویسنده، نتیجه گیری و پایان داستان را بر عهده مخاطب می‌گذارند؛ گویا این روزها داستان تلخی‌های فوتبال ایران و تصمیمات محیرالعقول مسوولان آن هم پایانی ندارد.
