هیچ گاه نا فرمانی خداوند متعال و ترك واجبات و انجام محرمات سبب پاكی دل نخواهد شد بلكه در مقابل سبب می شود كه قلب انسان روز به روز تاریك تر شود تا كار به جایی برسد كه این تاریكی و سیاهی دل سبب انكار خداوند متعال شود.چنانچه در روایات اسلامی پیرامون گناه ،تعابیر مختلفی در این زمینه وارد شده است
از خطرناک ترین طوائف بر ضد امت اسلامی بودند و هدف آنها مباح نمودن تمام امور در اخلاق و عمل بود، چرا كه به اعتقاد آنها تنها ایمان و اعتقاد قلبی برای تقرب به خداوند كافی بوده و اعمال و عبادات از هیچ ارزشی برخوردار نیستند. و آنچه سبب نجات انسان می شود ایمان اوست نه اعمال و عبادات او .[اصول الحدیث و احكامه فی علم الدرایه،ص۲۴۹]
برخی از افراد با تكیه بر این دلیل كه ما در گناهان غرق شده ایم و نماز خواندن و نخواندن ما دیگر فائده ای ندارد، مناجات و گفتگو با خداوند متعال را به كلی از زندگی خود حذف می كنند و نا امید از رحمت و مغفرت خداوند متعال در لجن زار گناه و معصیت غوطه ور می مانند
تُفْلِحُون : بگو: «پلید و پاک یكسان نیستند، هر چند كثرت پلید[ها] تو را به شگفت آوَرَد. پس اى خردمندان، از خدا پروا كنید، باشد كه رستگار شوید.»[المائدة: ۱۰۰]