مردانی که با دستان خالی و خشمِ مردمان جان به لب آمده، با سر به زباله دان تاریخ سرنگون شدند اما برای واژگونی تندیس هایشان ، باید از کامیون و سیم بکسل و جرثقیل کمک گرفت.

به گزارش جهان نیوز، سرنوشت دیکتاتورها، شباهت های حیرت آور و در عین حال عبرت آموزی با یکدیگر دارد. مردانی بی اصل و نسب و بی ریشه، با کم ترین پایگاه اجتماعی در میان مردمانشان، که کشور را پر کرده اند از مجسمه ها و تندیس های پرهیبت از خودشان.مردانی که با دستان خالی و خشمِ مردمان جان به لب آمده، با سر به زباله دان تاریخ سرنگون شدند اما برای واژگونی تندیس هایشان ، باید از کامیون و سیم بکسل و جرثقیل کمک گرفت.همان گونه که برای از بین بردن آثار سال ها ویرانگریِ بوالهوسی هایشان، چندین نسل باید عمر و توان خود را سرمایه کنند.
در سی سال گذشته، دنیا بارها شاهد چنین صحنه هایی بود.شاه، دیکتاتورهای شوروی،صدام، قذافی، چائوشسکو و...شاید اگر این زمامداران بی تدبیر، کمی بیشتر از همان دقتی را که در استحکام بخشیدن به مجسمه های خود به خرج می دادند، صرفِ سرزمین و مردم خود می کردند، سرنوشتشان به گونه ای دیگر رقم می خورد.
تصویر زیر در زمستان 1357 گرفته شده است و یکی از ده ها تندیس پهلوی ها، توسط مردم به خاک مذلت کشیده می شود و جوانان انقلاب، لذت شاهسواری را تجربه می کنند.