سیاست خارجی اتحادیه اروپا و آمریکا در مقابله با کشورهایی که از جانب آنها احساس خطر می کند، همواره از یک منطق مشخص پیروی می کند؛ به طوری کوتاه آمدن در مقابل خواسته های طرف غربی نه تنها به حل و فصل موضوع نمی انجامد بلکه انگیزه ایشان را برای اعمال فشار و استفاده از ابزارهای دیگر از جمله مداخله نظامی افزایش می دهد.

سرویس بین الملل جهان نیوز- علیرضا کیانفر، تاریخ نشان می دهد آنچه به عنوان امتیاز از جانب طرف غربی در طول مذاکرات مطرح می شود، هیچ ضمانت اجرایی نداشته و تنها یک وعده سیاسی-رسانه ای برای آبرومند کردن شکست طرف مقابل و سنجش میزان عزم و اراده وی برای حفظ دستاورد کشورش می باشد.

موضوع هسته ای لیبی و عراق و همچنین رویکرد کره شمالی در مذاکره با غرب درس هایی را برای مذاکره کنندگان هسته ای کشورمان داشته است که بی توجهی به این دست واقعیت های عبرت آموز صدمه جبران ناپذیری را در پی خواهد داشت.

کسانی که امروز از مذاکره با آمریکا دم می زنند؛ به این سوال پاسخ نمی دهند که مذاکرات عراق و لیبی با آمریکا چه دستاوردی برای این دو کشور به همراه داشت؟ و زمانی که غربی ها حاضر نیستند 10 درصد از سهام شرکت "اورودیف" را که بر اساس قانون سهم جمهوری اسلامی است، به کشورمان بازگردانند چگونه می توان به وعده های واهی در مورد فناوری هایی که به دلیل تحریم همین کشورها و با تلاش دانشمندان جوان کشورمان به ثمر نشسته است، دلخوش کرد.

این همه یک روی واقعیت هاست؛ روی دیگر آن این است که این همه تحریم و فشار غیرقانونی و ضدانسانی -همچون تحریم دارویی- نه به دلیل پیشرفت شگفت آور هسته ای ایران که نتیجه جهش های خیره کننده علمی همه جانبه و الهام بخشی به ملت های جهان-بیداری اسلامی- است.

بر این اساس، در این شرایط زمانی که مقاومت سی ساله کشورمان در مقابل با فشارهای غرب به ثمر نشسته و بسیاری از ملت های مسلمان و مستقل منطقه و جهان از انقلاب اسلامی الگو گرفته و آموخته اند که می توان بدون وابستگی و سرسپردگی به افق های توسعه و پیشرفت دست یافت، آیا سخن گفتن از مذاکره مستقیم با آمریکا خیانت نیست؟ به راستی سیاسیون موسوم به "خط سازش" از حمایت مستقیم و غیرمستقیم از موضوع مذاکره با آمریکا به دنبال کدام اهداف سیاسی می گردند؟ آمریکا به کدام تعهد و اصول قانونی و اخلاقی درباره ایران پایبند بوده است که اکنون می توان به حرف و سخنش اعتماد کرد؟ آيا رابطه با آمریکا معامله "همه چیز" با "هیچ چیز" نیست؟

در عین حال نباید این واقعیت را دور از ذهن نگاه داشت که تحریم های ضدایرانی گرچه فشارهایی را بر مردم و مسئولین تحمیل می کند، اما به اذعان خود غربی ها و به دلایل متعدد سیاسی حاکم بر منطقه و جهان، خود آمریکا بشدت نیازمند برقراری مذاکره و رابطه با جمهوری اسلامی است یا دست کم این موضوع در مواضع آنان دیده می شود؛ چنانکه هر از چندگاهی آن را شایعه و زمینه ساز بهره برداری سیاسی می کنند.

تاریخ به این نسل خواهد بالید

یکی از ویژگی های ابزار تحریم که غرب به وفور از آن برای اعمال سیاست های خود در جهان استفاده می کند این است که اذهان عمومی را با مسائل و مشکلات روزمره اقتصادی درگیر و از برنامه ریزی های دراز مدت و کلان کشوز غافل می کند.

آیا کسانی که برای ملی شدن صنعت نفت ایران تلاش کردند نمی توانستند با گرفتن امتیازات کوتاه مدت و ملموس اقتصادی-سیاسی، جایگاه بهتری را در میان افکار عمومی زمان خود کسب کنند. البته که باید منتظر سوالات زیاد و سرزنش های آیندگان "که ما باشیم" می بودند.

اگرامروز ایران اسلامی تحریم ها و فشارهای  اعمال شده برای حفظ دستاوردهای علمی اش را تحمل نکند مطمئنا سرنوشتی بهتر از کشورهایی چون عربستان و قطر پیش رویش نخواهد بود؛ تصوری که البته ملت مقاوم ایران توهم بودن آن را بارها به رخ آمریکا کشانده اند.

بنابر اعلام ارگان های دانش سنجی معتبر دنیا، کشورمان در حال حاضر دارای در رتبه 16 علمی در جهان است و تا سال 2025 بر سکوی چهارم خواهد ایستاد؛ حقیقتی شیرین که علت اصلی ترس و خشم غربی ها هم هست.