بیایید خودمان را جای آدم هایی بگذاریم که در آن سوی دنیا با هجمه گسترده ای از تبلیغات رسانه ای غرب قرار است با دیدن این گونه فیلم ها، درباره ایران و ایرانی ها قضاوت کنند... براستی تماشاچی غربی با دیدن تصویری ارائه شده از ایران در این فیلم، به خودش حق نمی دهد که درباره هسته ای شدن چنین کشوری با دیده تردید قضاوت کند؟

جهان نیوز - علی اصغر احمدی مقدم:
« معرفی تنها نماینده سینمای ایران در جشنواره قديمی/ کیانوش عیاری با «خانه پدری» به ونيز می رود » این تیتر خبری است که این روزها ، اهالی سینمای ایران و لابد هر ایرانی هنر دوستی باید به آن ببالد. اجازه دهید داستان این فیلم ( که به یک دوره شصت – هفتاد ساله از زندگی یک خانواده سنتی و مردسالار می پردازد ) را با هم مرور کنیم:

پدری (با بازی مهران رجبی) با کمک یکی از پسرهای نوجوانش « محتشم » یکی از دختران تازه بالغ خود را که باعث آبروریزی ناموسی این خانواده شده، بی رحمانه و دور از چشم بقیة افراد خانواده به قتل می رساند و در زیرزمین خانه دفن می کند. رفته رفته اعضای خانواده از این قتل باخبر می شوند امّا از ترس پدرسالار بی رحم خانواده، راه سکوت را در پیش می گیرند. سال ها می گذرد و دختر محتشم (نوة خانواده) که دانشجوست  به حضور گور دختر نوجوان پی می برد. پدربزرگ فوت کرده و دختر جوان رو در روی پدرش که در قتل همدست پدربزرگ بوده، می ایستد و ...

   باید توانایی حیرت انگیز عیاری در اجرای باورپذیر صحنه ها را هم به داستان تکان دهندة این فیلم اضافه کنیم. آنان که سریال «روزگار قریب» و «هزاران چشم» وی را دیده اند، بر این باور صحّه می گذارند.

بگذارید سکانس اولیه فیلم خانة پدری را با هم مرور کنیم که با موضوع به دام انداختن دخترک جوان در    خانه ای بزرگ توسط پدر و برادرش شروع می شود. دخترک بخت برگشته را می بینیم که تنها به خانه که خلوت است،  بازگشته. پدر بی رحم که منتظر اوست از وی می خواهد که به زیرزمین رفته و به کار روفوگری قالی است بپردازد. دختر با دلشوره و ترس زیاد، به دام پا می گذارد و قتل بی رحمانه اتفاق می افتد.

این فیلم قرار است با کسب جایزه « افتخار » را برای ایران به ارمغان بیاورد!. تلخی این فیلم به حدی است که نیروی انتظامی به عنوان نهاد تولیدکننده، با وجود گذشتن چند سال از تولید آن، از اکران فیلم خودداری می کند. مدیر موسسة ناجی هنر در مصاحبه ای با روزنامة « بانی فیلم » گفت تلخی شدید و آزار دهندة فیلم، بخصوص در فصل های ابتدائی، چنان گسترده است که سازندگان آن ترجیح می دهند فیلم را بایگانی کنند. حالا این فیلم قرار است در جشنوارة ونیز برای ایران افتخار آفرینی کند.

بعد از فیلم « یک خانوادة محترم » که با زیرسوال بردن آرمان های دفاع مقدس، که تنها دستاورد آن «هو کردن»! ایران توسط تماشاگران سینمای جشنواره کن بود؛ حالا چشممان به جمال اکران جشنواره ای خانة پدری روشن شد. این سخن به این معنی نیست که نگارنده به غرض ورزی عیاری معتقد است. دردمندی و تلاش برای نشان دادن پدیده های اجتماعی دغدغة قدیمی این فیلمساز است که در همان کارهای ابتدایی وی نیز می توان رد پای آن را مشاهده کرد. برخلاف فیلم خانوادة محترم که به عنوان تولید مشترک ایران و فرانسه نشان از بی درایتی طرف ایرانی اثر در دقت به مضمون این فیلم حکایت دارد، فیلم خانة پدری اساساً برای عرضه در بازار داخل تولید شده و بهتر بود به عنوان یک درد قدیمی در داخل مرزهای ایران دیده شود. امّا حالا پس از سال ها که سازندة اثر از اکران داخلی ناامید شده، ترجیح داده آنرا به جشنواره ای خارجی بدهد تا لااقل آنجا دیده شود.

بیایید خودمان را جای آدم هایی بگذاریم که در آن سوی دنیا با هجمة گسترده ای از تبلیغات رسانه ای غرب قرار است با دیدن این گونه فیلم ها، درباره ایران و ایرانی ها قضاوت کنند. آنها اگر باور داشته باشند که همة تبلیغات غرب درباره اوضاع فرهنگی و سیاسی و پیشینة انقلابی ایران دروغ محض است، در مقابل تماشای دو فیلم یاد شده چه قضاوتی باید داشته باشند؟ اینها که دیگر فیلم های سرشار از دروغ پردازی سینمای غرب (نظیر فیلم «300») نیست. توسط فیلمساز ایرانی تولید شده است. هر دو فیلم هایی هستند که با مجوز و مشارکت نهادهای دولتی تولید شده است. (هر چند سفارش دهندگان خانة پدری به بایگانی آن راضی شده بودند و « سیمافیلم » نیز مشارکت خود را از فیلم دوم پس گرفت).

براستی تماشاچی غربی با دیدن تصویری ارائه شده از ایران در این دو فیلم ، به خودش حق نمی دهد که دربارة هسته ای شدن چنین کشوری با دیدة تردید قضاوت کند؟ یادمان باشد به قیمت تحسین هنری یک جشنوارة خارجی، بهانه به دست دشمن ندهیم و تیشه به ریشة آبرو خودمان نزنیم. 
-------------------------------------------------------------------
*فیلمنامه نویس