هر روز صبح به عکس هایش سلام می دهم، گاهی وقت ها از شدت دلتنگی با حمید دعوا می کنم و می گویم:«امروز اومدم به دیدنت ولی تو سر قرارمون نیومدی».

دست نوشته اش را به من داد و گفت: بخون ببین چه جوریه؟ شروع کردم زیر لب خواندن. اشکم جاری شد. هر چه جلوتر می رفتم گریه ام بیشتر می شد. اشک هایم را که دید، گفت: نشد خانوم! گریه نکن. باید محکم و با اقتدار وصیت نامه رو بخونی.

یا حضرت معصومه(س) آیا می شود من را به اونی که دوستش دارم و دلم پیشش مانده برسانی؟

روز اول خوشی زندگی آمدیم اینجا یادمان باشد ته ماجرا همین جاست. ولی من مطمئنم جایم توی گلزار شهداست.

از یک زمانی به بعد از پیامک دادن خوشم نمی‌آمد. دوست داشتم با خط خودم برایش بنویسم. یادداشت‌های کوچک می‌نوشتم، چون معمولا حمید زودتر از من از خانه بیرون می‌رفت و زودتر از من به خانه برمی‌گشت.