کامو نابغه بود. کمتر کسی است که نوشته‌های او را بخواند و نبوغش را تحسین نکند. در عمر نه چندان طولانی‌اش چند رمان و رسانه و نمایشنامه مهم نوشت که از میان‌شان، رمان «طاعون» (۱۹۴۷) از همه مهم‌تر است. واژه طاعون، با همه معانی پیدا و پنهانش، مدت‌ها ذهن او را به خودش درگیر کرده بود.