طولی نکشید ابراهیم از بالاترین جایگاه هیئت یعنی کفش جفت کنی و جارو کردن رسالت نوکری اش را آغاز کرد.

گروه فرهنگی جهان نیوز: هر هفته یکشنبه‌ها در نزدیکی خانه‌مان در بلوار ثابتی، هیئت برپا بود.

مداح این هیئت بسیار با سواد و اهل فضل بود. ابراهیم با اینکه دوازده سالش بود، ولی انس زیادی با او پیدا کرد و الفبای عاشقی در دستگاه سید الشهدا را از این دل سوخته اهل بیت(ع) آموخت.

یکشنبه شب ها هیچ کاری غیر از هیئت رفتن انجام نمی داد و در هر حالت روحی و جسمی قرار می گرفت، باید هیئتش را می رفت.

بارها پیش می آمد که در طول روز خسته می شد، طوری که نای حرف زدن در خانه را نداشت، ولی امکان نداشت هیئت نرود.

طولی نکشید ابراهیم از بالاترین جایگاه هیئت یعنی کفش جفت کنی و جارو کردن رسالت نوکری اش را آغاز کرد.

در همه کارهای خدماتی هیئت، از کمک در آشپزی تا توزیع پذیرایی مشارکت داشت. رفته رفته مسئول آبدارخانه هیئت شد و چای ریز عزاداران سید الشهدا.

محرم که می شد تمام فکر و ذکرش هیئت بود و برنامه ریزی برای تنوع در پذیرایی هیئت.

به پیشنهاد ابراهیم، هر روز یک نوع از عزاداران پذیرایی می شد. یک روز چای دارچین، یک روز چای با خرما، روز دیگر چای و شیرینی و دمنوش های متنوع و خوش طعم.

ابراهیم دوست داشت که حداقل یک شب در میان در دهه اول و دوم محرم اطعام در هیئت توزیع شود و این مسئله به رویه ای ثابت تبدیل شود. اگر بانی پیدا می شد که غذا پخت می شد، اگر هم بانی نبود یا میزان پول برای خرید مواد غذایی کم بود، مابقی پول را خودش می گذاشت و می گفت بانی پیدا شد و با دیگر خادمان دست به کار می شدند و غذاهای کم هزینه مثل سیب زمینی سرخ کرده، عدسی، خوراک لوبیا، ساندویچ های مختلف... پخت می کردند و در ایستگاه صلواتی جلوی هیئت توزیع می کردند.

یکی از خادمان و مسئولان هیئت می گفت: «در آخرین سال های حیات ابراهیم متوجه شدیم در همه این سالها بانی ای که ابراهیم می گفت، اصلا وجود خارجی نداشته و شخص دیگری در کار نبوده...

موضوع این بود که در همه این سال ها بانی خود ابراهیم بود.»

خاطره‌ای از مرضیه سلیمانی، مادر شهید ابراهیم اسمی
برگرفته از کتاب «اسمی از تبار ابراهیم»؛ روایت هایی از زندگانی شهید مدافع حرم ابراهیم اسمی»