آمارهایی که پرده از نفاق و دورویی دولت بایدن بر می‌دارند

گروه بین الملل جهان نيوز: پس از پیروزی "جو بایدن"، رئیس جمهور کنونی آمریکا در انتخابات ریاست جمهوری سال 2020 این کشور، وی بر این نکته تاکید کرد که با حضور او در کاخ سفید، بار دیگر مردم آمریکا و شرکای بین المللی این کشور می توانند شاهد چهره قانونمندِ آمریکا در عرصه حکمرانی این کشور باشند. طعنه ای که بایدن آن را با توجه به دوران حضور دونالد ترامپ در قدرت و جنجال هایی که وی برای آمریکا چه در عرصه داخلی و چه بین المللی به بار آورد، مطرح می ساخت.

در این راستا، جریان های سیاسی و رسانه ای متحد با دموکرات ها نیز بر این نکته تاکید داشته اند که حضور بایدن در کاخ سفید، جهان امن تری را ایجاد خواهد کرد و می تواند ختم به ایجاد صلح و ثبات بیشتر در جهان شود. با این همه، تنها با گذشت اندکی از حضور بایدن و تیم وی در قدرت، این نکته آشکار شد که دولت او نیز در حقیقت ادامه دهنده راه دولت ترامپ است و صرفا ماسک و نقابی زیبا بر چهره دارد. شاید یکی از عینی ترین مثال ها جهت تبیین بهتر این موضوع، نوعِ رویکرد دولت بایدن در رابطه با مساله اتمی ایران باشد.

بایدن در دوران رقابت های انتخابات ریاست جمهوری آمریکا تاکید داشت که اقدام ترامپ در خارج کردن یک‌جانبه آمریکا از توافق برجام کار اشتباهی بوده و وی حتما به صورت فوری بار دیگر آمریکا را به برجام بازخواهد گرداند. با این حال، پس از حضور بایدن در کاخ سفید، او نه تنها به برجام بازنگشت بلکه با ادامه دادن به روند کارزار فشار حداکثری دولت ترامپ علیه ایران، سعی داشته و دارد تا میوه این فشارها علیه ایران را بچیند و ایران را وادار به پذیرش توافقی کند که مطلوب آمریکا است. البته که ایران نیز نشان داده آن چیزی که ترامپ با آن همه زور و فشار نتوانست به دست آورد، دولت بایدن با حیله و فریب های سیاسی خود به هیچ عنوان نمی تواند به دست آورد.

با این همه، به تازگی یک رویداد تازه دیگر، پرده از چهره واقعی دولت بایدن برداشته و آن انتشار جدیدترین نتایج یک پژوهش است که توسط دانشگاه گوتنبرگ سوئد انجام شده است. پژوهشگران دانشگاه گوتنبرگ سوئد با استناد به طبقه بندی های مختلفی که نهادهای تحقیقاتی از میزان حاکمیت دموکراسی در کشورهای گوناگون جهان ارائه می کنند و البته با واکاوی فروش های رسمی تسلیحاتی آمریکا به کشورهای اقصی نقاط جهان در سال 2022 میلادی، به این جمع بندی رسیده اند که دولت بایدن در نخستین سال مالیِ حضور خود در قدرت، به چیزی بین 48 تا 57 درصد از نظام های سیاسی اقتداگرار و دیکتاتوری در جهان سلاح فروخته است(شمار این دسته از کشورها از حیث کلی، 84 کشور بوده است). پولی که آمریکا از این فروش های تسلیحاتی کسب کرده نیز حدودا 206 میلیارد دلار بوده است.

نکته جالب در این میان این است که مجموع فروش های تسلیحاتی دولت ترامپ در نخستین سال مالی حضور در کاخ سفید، 196 میلیارد دلار بوده است. در واقع دولت بایدن به مراتب بیشتر از دولت ترامپ سلاح فروخته و بدتر از همه اینکه مقصد بخش قابل ملاحظه ای از این تسلیحات نیز کشورهایی با رژیم های دیکتاتوری بوده است. از این رو، جهت تحلیل کلیت معادله مذکور توجه به 3 نکته کاملا ضروری و مهم به نظر می رسد.

اولا، آمارهایی از این دست تا حد زیادی شعار اصلی و مهمی که دولت بایدن و تیم سیاست خارجی و امنیت ملی او از زمان روی کار آمدن خود در قدرت روی آن مانور داده اند و تاکید داشته اند که آمریکا، رهبری جبهه کشورهای دموکراتیک علیه کشورهای دیکتاتوری در عرصه روابط بین الملل را برعهده دارد زیر سوال می برد.

به بیان ساده تر، این آمارها حاکی از این هستند که خودِ دولت آمریکا اصلی ترین حامی رژیم های دیکتاتوری در اقصی نقاط جهان است و البته که در این رابطه منافع راهبردی زیادی را نیز برای خود می بیند و با طرح شعار کنشگری فعال آمریکا در قالب نبرد دموکراسی ها با رژیم های اقتدارگرا، صرفا اهداف تبلیغاتی و سیاسی را دنبال می کند.

ثانیا، یکی از نکات مهم در قالب فروش های تسلیحاتی دولت بایدن به رژیم های اقتدارگرا این است که این دولت به قدری در این زمینه عملکردی منفی دارد که بر اساس یافته های دانشگاه گوتنبرگ سوئد، در زمینه آمارهای فروش تسلیحاتی خود بعضا مقصد این فروش ها را با استفاده از الفاظ و عناوین خاص، پنهان می کند.

مساله ای که سبب شده مقصد 11 میلیارد دلار از فروش تسلیحاتی دولت بایدن در سال مالیِ نخست حضور آن در قدرت، مشخص نباشد. این موضوع خود حاکی از آن است که ناگفته ها در زمینه فروش تسلیحات از سوی دولت آمریکا به کنشگران مخرب و منفی در سطح جهان، همچون گفته ها در این زمینه، قابل توجه و تامل هستند و هنوز ابعاد مختلف و دقیق عملکرد منفی آمریکا در این حوزه، برای همگان روشن نشده است.

ثالثا، فروش های تسلیحاتی گسترده دولت آمریکا به طیف گسترده ای از دولت ها و رژیم های سیاسی دیکتاتور در اقصی نقاط جهان، بار دیگر این حقیقت که هژمونی ادعایی آمریکا در عرصه بین المللی در حال فروپاشی است را مورد تایید قرار می دهد. در واقع، پیام پنهان این رویه دولت آمریکا این است که واشینگتن برای نگه‌داشتن حلقه های مختلف هژمونی جهانی اش، هیچ راهی جز حمایت از حاکمان دیکتاتور نیافته است. حاکمانی که تسلیحات آمریکایی را برای بقا و منافع خود از واشینگتن می گیرند و در ازای آن، در برابر این کشور کرنش و تعظیم می کنند.

به بیان ساده تر، کار آمریکا به جایی رسیده که با باج دادن به رژیم های دیکتاتوری و با ناامیدی از حمایت های افکار عمومی بین المللی از سیاست ها و اهدافش، به دنبال حراست از موقعیت به اصطلاح بهتر و ادعایی اش در عرصه نظام بین الملل است. موضوعی که بار دیگر نشان می دهد چرا در سال های اخیر، محافل پژوهشی و تحقیقاتی در آمریکا مطالعات گسترده ای را در مورد قریب الوقوع بودن فروپاشی هژمونی جهانی آمریکا و مطرح شدن قطب های جدید قدرت در جهان انجام داده و می دهند.