اگر ملاک، گذشتن و مایه گذاشتن از وجود است، قطعاً نیروهای مسلح، مدافعان حرم، ایثارگران، جانبازان، سربازان لب مرز و ... نسبت به شوت کنندگان توپ فوتبال، اولی به دریافت حقوق های فوق نجومی هستند!

گروه جامعه جهان نیوز: برخی از چهره های ورزشی و هنری عادت کرده اند که در رسانه ها و شبکه های اجتماعی نسبت به مشکلات و معضلات جامعه اظهار نظرهای غیرکارشناسی داشته باشند و یا اینکه از درد مردم و جامعه سخن بگویند، اما در بزنگاه ها متوجه می شویم که اتفاقاً ریشه برخی از معضلات فرهنگی و اجتماعی جامعه و یا ادامه دار بودن این معضلات، همین افکار، گفتار، رفتارها و یا تأیید های امثال آنهاست. 

این روزها اظهار نظر علی دایی، بازیکن سابق تیم ملی فوتبال کشورمان در تأیید قراردادهای میلیاردی و غیر متعارف بازیکنان فوتبال، با واکنش منفی بسیاری از مردم روبرو شده است. او در ضمن یک مصاحبه، قراردادهای میلیاردی را حق ورزشکاران دانسته است و در مورد آنها می گوید: «کسانی که باعث خوشحالی مردم می شوند و با وجودشان کار می کنند، با تمام وجودشان تمرین می کنند و با تمام وجودشان از خیلی چیزها می گذرند که خیلی ها، شاید شما ها هم نتوانید از آن بگذرید از آن می گذرند».

اما اگر ملاک، خوشحال کردن مردم است، روزانه بسیاری از مردم جامعه با کار و تلاش خود در عرصه های علمی، صنعتی و مهارتی، سایر مردم را خوشحال می کنند و یا غم و اندوه آنها را برطرف می کنند.
 
گل شدن توپ فوتبال ممکن است برای برخی افراد هیجان و شادی زودگذر ایجاد کند اما قطعاً نه موجب جابجاشدن مرزهای علم و پیشرفت یک کشور می شود و نه آسمان را به زمین می آورد!

با این معیار سطحی که علی دایی بیان می کند، پرسش این است که مگر رفتگران و کارگران معادن و کارخانجات این مملکت با نصف وجود خود کار می کنند و یا کارشان آسان است؟! برای ادامه زندگی مردم و چرخیدن چرخ زندگی آنها، آیا وجود رفتگر و کارگر در یک جامعه اولویت دارد یا شوت کردن توپ فوتبال در درون دروازه؟

با این معیار، برخی کارمندان دولت که خود را موظف به خدمت شبانه روزی می دانند و یا به دلیل مشغله زیاد، وقت کافی برای دیدن خانواده خود ندارند، هم باید بگویند که دستمزدهای میلیاردی حق ماست! کامیون داران و رانندگان اتوبوس که شبانه روز در حال تردد در جاده های کشور هستند و این همه سختی به جان می خرند تا زندگی مردم مختل نشود، باید دستمزد میلیاردی بگیرند!
 
اگر ملاک، گذشتن و مایه گذاشتن از وجود است، قطعاً نیروهای مسلح، مدافعان حرم، ایثارگران، جانبازان، سربازان لب مرز و ... نسبت به شوت کنندگان توپ فوتبال، اولی به دریافت حقوق های فوق نجومی هستند!
 
همچنین علی دایی بیان می کند: «کسانی که میلیاردی پول می گیرند، یک مدت زمان کوتاه است، باید آینده اش را تأمین کند، تضمین کند».

واقعاً با این توجیه، آن مدیری که مدت کوتاهی در مسند خود قرار دارد، آیا نمی تواند برای حقوق نجومی خود توجیه تراشی کند؟ سایر افراد جامعه هم در هر حرفه و شغلی که هستند – که اتفاقاً بسیاری از آنها از نظر ارزش و نوع کار، قابل مقایسه با یک فوتبالیست نیستند - با همین استدلال می توانند بگویند که چون مدت کوتاهی توان و طاقت کار دارند، بنابراین حق دارند که خود را تافته جدا بافته از جامعه بدانند و در واقع برای اجحاف در حق مردم و زیاده خواهی خود مؤید می آورند.

در حقیقت، پرسش اصلی این است که مگر سایر افراد جامعه که در قالب شغل و حرفه خود، به نوعی بخشی از نیازهای جامعه را برطرف می کنند، حق ندارند آینده خود را تضمین و تأمین کنند؟ آیا باید با دامن زدن به زیاده خواهی وبی عدالتی، آینده خود را تضمین کنند؟
 
وی در جای دیگری در ضمن یک مثال عجیب و غریب می گوید: «الان اگر بخواهید خانه 100 متری در منطقه یک بگیرید باید 35 میلیارد بدهید؛ چند سال ورزشکار باید بدود تا بتواند یک خانه 100 متری بگیرد؟»

نکته اول اینکه اساساً چرا یک منطقه اشرافی از کشور – که نمایانگر شکاف طبقاتی در جامعه ماست - ملاک و معیار علی دایی قرار می گیرد؟ با همین 35 میلیارد تومان که علی دایی ادعا می کند، در برخی از شهرها می توان بیش از 20 خانه خرید!

نکته دوم این است که اگر یک بازیکن فوتبال با قرارداد و پاداش نجومی خود، طی یک سال می تواند چند خانه بخرد، در عوض، مردم معمولی باید چند سال حقوق ماهیانه خود را ذخیره کرده و جای دیگری خرج نکنند تا بتوانند خانه بخرند. آیا برخی ورزشکاران خونشان رنگین تر از بقیه است؟

البته این نوع سخنان علی دایی تازگی ندارد. او در ایامی که گردنبندش توسط سارقان دزدیده شد، در مصاحبه با ورزش سه گفته بود: «کوچکترین حقی که امثال علی دایی در این مملکت دارند این است که نیروی انتظامی که در این موارد به شکایت همه مردم رسیدگی می‌کند به کار علی دایی کمی سریع‌تر رسیدگی کند»!

در هر صورت این نوع سخنان و افکار، خواسته یا ناخواسته، فوتبالیست ها و یا برخی از ورزشکاران را تافته جدا بافته از جامعه می داند و موجب می شود که سایر افراد جامعه هم با تمسک به این نوع توجیهات غیر منطقی، برای خود حق و حقوقی قائل شوند و ظلم، اشرافیت و نابرابری اجتماعی را به بار آورد.

بیشتر بخوانید:
علی دایی: زندگی مُرفه حق من است/ پنت هاوس ندارم، خانه من ۴۱۸ متر است
جریان شناسی رفتار سلبریتی‌ها که شاید برای خودشان هم جالب باشد
کوچکترین حق امثال علی دایی این است که پلیس زودتر به کارش رسیدگی کند