می گفت : سخنرانان دیگر همان چیزها را گفتند که اغلب در مجله ها نوشته میشود ،طوری که یکی از استادان و کارگردانان مشهور سینما چهل صفحه مطلب خواند که حتی یک جمله اش هم مال خودش نبود ، بلکه همه مال خارجی ها بود ، یا ترجمه شده بود و یا هنوز ترجمه نشده بود ، ولی من منابعش را میدانستم ! از همه بدتر ، قبل از من یک جوان شهرستانی و در لباس ما حزب اللهی ها حرف میزد .

آن قدر خودش را در مقابل سینما و سینماگران باخته بود و آنچنان ذلیلانه حرف میزد که دلم میخواست از شرم زیر صندلی پنهان شوم و یا گوشهایم را بگیرم که نشنوم .

نوبت من که رسید و با تعریف و تمجیدهایی که مجری برنامه از من کرد ، لابد همه منتظر بودند من هم بروم بنا بر آداب روشنفکری سخنانی چند در مدح سینمای ایران و سینماگرانش بگویم و برای حفظ پرستیژ، چیزهایی بگویم که با مشهورات و مقبولات جوامع روشنفکری مخالفتی نداشته باشد! اما من فریب این تعریف و تمجیدها را نخوردم ، بلکه حرف خودم را زدم .

جماعت نتوانستند تحمل کنند و برآشفته شدند که چرا کسی خلاف آنها سخن می ‌گوید! شلوغ می کردند ، اجازه ی سخن گفتن به من نمی دادند و حتی از توهین و حرفهای مخالف با شئون اخلاقی هم نسبت به من خودداری نمی کردند.

کار تا آنجا بالا گرفت که یک نفر بلند شد و از سر مزاح گفت: "اصلا بریزیم آقای آوینی را بزنیم =!

خاطره ای از «محمد علی فارس»
برگرفته از کتاب «تکرار یک تنهایی»؛ جستارهای از حیات سید مرتضی آوینی

بیشتر بخوانید:
ماجرای حساسیت شهید آوینی روی کلمه «خالق»