نگرانی از آینده یک گروه سنی حساس؛
از لایو غیراخلاقی و جنجالی پسر نوجوان تا قمه کشی دختر نوجوان/ آینده دهه هشتادی‌ها چه خواهد شد؟
شنبه ۹ مرداد ۱۴۰۰ ساعت ۱۵:۴۱
کد مطلب: 771044
اما قطعاً اینها مشت نمونه خروار است و قابل انکار نیست که وضعیت فرهنگی و اجتماعی ای که در حال حاضر نوجوانان و جوانان و حتی کودکان در آن تنفس می کنند، بسیار نگران کننده است. از طرفی بسیاری از خانواده ها با شرایط تربیت در عصر حاضر آشنایی کافی ندارند، و از سوی دیگر نظام و ساختار تعلیم و تربیت که در آن آموزش و پرورش هم نقش کلیدی دارد، معیوب و ناقص است. در این میان، فضای مجازی نیز چه از منظر زیرساختی و چه از منظر پیوست فرهنگی در یک شرایط بغرنج قرار دارد و خود به تنهایی آتش بیار معرکه است.
حال سؤال اینجاست که چه آینده ای در انتظار دهه هشتادی ها است؟ نسلی که هشت سال حیاتی خود را در زمان دولتی گذرانده اند که در بخش های مختلف از جمله فرهنگ، به کشور ضربه وارد کرده است و بر اساس یک نگاه عقب افتاده، به ول بودن فضای مجازی افتخار می کند و خواسته یا ناخواسته در مسیر لیبرالیسم فرهنگی قدم گذاشته است.
از طرفی بخشی از این نوع رخدادها مربوط به همان تفکری است که با سخنان به ظاهر زیبا اما در باطن کم عمق خود، بعضی از پدران و مادران و همچنین مسئولان را فریب داده است تا نتوانند هویت ایرانی و اسلامی را به طور صحیح به فرزندان این سرزمین به طور صحیح منتقل کنند. در عوض، نسخه‌های بیمار و شکست خورده غربی در این سال‌ها پیاده شده است و نتیجه آن را چه در حوزه کوک، نوجوان و جوان، چه در حوزه ازدواج و طلاق و چه در حوزه آسیب های اخلاقی و اجتماعی، به خوبی می توان مشاهده کرد.
نسل جدید، نه انقلاب اسلامی را درک کرده و نه دوران غرور آفرین و پر از معنویت دفاع مقدس را؛ متأسفانه گزاره های دینی و فرهنگی هم بعضاً به طور صحیح به آنها منتقل نشده است. نسل جدیدی‌ها، بخش زیادی از وقت خود را پای گیم بازی و فضای مجازی گذرانده اند؛ برخی از آنها اصلاً وقت ندارند که تأمل و تفکر کنند.
به نظر می رسد در صورتی که مسئولان فرهنگی و آموزشی کشور، دیر بجنبند، نسلی که باید آینده کشور را بسازد از دست خواهد رفت و در کمترین حالت، در آینده نزدیک، ما با نسلی بی تفاوت و خنثی روبرو خواهیم شد که دغدغه اش خودنمایی و محصور شده در میان لایک و فالوورها خواهد بود. البته همانطور که می بینیم این نسل به دور از آسیب های اخلاقی و روانی هم نخواهد بود و روز به روز بیشتر گرفتار خواهد شد.
هر چند که خانواده ها نقش اساسی در تربیت فرزندان خود دارند، اما مسئولیت داشتن خانواده ها ارتباطی با مسئولیت و وظایف نهادها و سیستم فرهنگی و آموزشی کشور ندارد.
قطعا این گزاره ناظر به همه نوجوانان نیست و کسی نمی تواند منکر وجود تعداد زیادی از نوجوانان با رفتارهای بهنجار و قاعده‌مند شود اما اگر همین روند ادامه یابد، نسل جدید به جای اینکه تبدیل به نقطه قوت و قابل اتکا برای پیشرفت و آبادانی کشور شود، تهدیدی برای امنیت فرهنگی، اخلاقی و اجتماعی جامعه خواهد بود؛ به گونه ای که هر روز باید بدویم تا بزهکاری ها و ناهنجاری های مربوط به آنها را درمان کنیم؛ تازه اگر بتوانیم این کار را انجام دهیم و اگر هم انجام دادیم، فایده ای داشته باشد!
نتیجه اینکه به جای شانه خالی کردن از مسئولیت ها یا انداختن تقصیر به گردن دیگران، هر چه زود تر باید جنبید و در جهت یکپارچه سازی و تنومندسازی سیستم آموزشی و فرهنگی کشور کوشید و اینگونه نباشد که در بعضی زمینه ها چندین متولی وجود داشته باشد اما خروجی این باشد که امروز مشاهده می کنیم.
