روحانیت باید آن جهت مردم‌داری و مردم‌گرایی را حفظ کند و تا جایی که می‌تواند از انگ روحانیت‌ حکومتی دوری گزیند.

گروه سیاسی جهان نیوز: محمدعلی ایازی، چهره اصلاح طلب و عضو شورای مرکزی مجمع مدرسین و محققین حوزه علمیه قم مدعی شده است که روحانیون از ارزش های اصلی روحانیت دور شده اند و «باید آن جهت مردم‌داری و مردم‌گرایی را حفظ کند و تا جایی که می‌تواند از انگ روحانیت‌ حکومتی دوری گزیند و اعلام برائت کند». وی همچنین در سخنانی تهمت آلود ادعا کرده است: «حاکمیت به‌ هیچ‌ وجه روحانیت دگراندیش را نمی‌پذیرد؛ یعنی روحانیونی که نظرشان با نظر حاکمیت فرق دارد در حاشیه قرار می‌گیرند. لذا مرجعیت مستقل را ممنوع‌التصویر، ممنوع‌الکلام و ممنوع‌الفضا می‌کند». هرچند این روحانی اصلاح طلب حرف جدیدی نزده و همان تهمت های قدیمی را تکرار نموده اما صریحا مردم را مقابل نظام قرار داده و تلویحا جمهوری اسلامی را با رژیم منحوس طاغوت مقایسه کرده و از اصطلاح «روحانی حکومتی» که قبلا به آن «آخوند درباری» گفته می شد استفاده کرده است. چه افتخاری بالاتر از آنکه روحانیون در راستای تحقق اهداف انقلاب اسلامی و تنها نظام شیعی مقتدر و عزت‌مند در جهان فعالیت کنند که در راس آن ولی فقیه جامع الشرایطی همچون امام راحل و اکنون رهبرانقلاب قرار دارد. اساسا روحانیون به عنوان مبلغان اسلام چه هدف دیگری برای خود می توانند متصور باشند؟ علی رغم تهمت ایازی هیچ گاه روحانیت دگراندیش محدود نشده بلکه آن سخن نهفته که ایازی آن را بر زبان نیاورده همان دغدغه‌های جناحی است و آن مرجعیت مستقل(!) که از آن سخن به میان آورده همان افرادی هستند که ضدانقلاب لندن نشین آنان را مرجع تقلید خود معرفی کردند. ترس این افراد از تحقق اسلام ناب، روشنگری و بصیرت بخشی است که برای تخفیف در این موضوع پیشنهاد می‌کنند محتوای منابر به بیان احکام و ذکر مصیبت خلاصه شود!

به گزارش جهان نيوز، بخش های مهم اظهارات ایازی را در ادامه خواهید خواند:

*به نظر من روحانیت باید به جایگاه اصلی و اولیه خود برگردد و ضمن اینکه نقش ارشاد، راهنمایی و همچنین نظریه‌پردازی در حوزه دین، معنویت و اخلاق دارد، باید آن جهت مردم‌داری و مردم‌گرایی را حفظ کند و تا جایی که می‌تواند از انگ روحانیت‌ حکومتی دوری گزیند و اعلام برائت کند. تعبیری از پیامبر درباره علما وجود دارد با این مضمون: «علما امینان پیامبران هستند، تا وقتی که داخل دنیازدگی نشوند.» راوی از پیامبر سوال می‌کند: «تا وقتی که داخل دنیازدگی نشوند؟» حضرت رسول در جواب می‌فرمایند: «یعنی تابع قدرت نباشند و برای رضایت حاکمیت حرف نزنند.» پس باید گفت روحانیت اگر دنبال تاثیرگذاری در دین و اخلاق هستند، لازم است دوباره به ارزش‌های اصلی روحانیت بازگردند.
 
*آن چیزی که بازتاب بیرونی دارد این است که حاکمیت به‌ هیچ‌ وجه روحانیت دگراندیش را نمی‌پذیرد؛ یعنی روحانیونی که نظرشان با نظر حاکمیت فرق دارد در حاشیه قرار می‌گیرند. لذا مرجعیت مستقل را ممنوع‌التصویر، ممنوع‌الکلام و ممنوع‌الفضا می‌کند. در چنین فضایی مردم تصور غلطی از روحانیت پیدا می‌کنند که این به دینداری آنها ضربه می‌زند.

*روحانیون در حوزه‌هایی که تخصص ندارند، حتی اگر اطلاعاتی هم داشته باشند، وارد نشوند تا از این طریق شأن و جایگاه‌شان حفظ شود و اجازه دهند کارشناسان و متخصصان نظر دهند. چون ورود روحانیت به هر مساله‌ای شأن دینی به آن موضوع می‌دهد که همین موجب خواهد شد تمرد از آن رویارویی با دین تلقی شود؛ مثلاً گاهی ائمه‌جمعه وارد مقوله‌های اقتصادی و فرهنگی می‌شوند که به نظر من این تلاش برای اظهارنظر درباره هر موضوعی مقام روحانیت را زیر سوال می‌برد.

*یکی از اشکال‌هایی که امروز در مساجد و محافل مذهبی به طور ملموسی قابل مشاهده است این است که اهداف اولیه منبر و سخنرانی مذهبی مقداری تضییع شده. مردم توقع دارند وقتی روحانی از خدا و پیغمبر و نصایح اخلاقی و شرعی صحبت می‌کند، به مسائل سیاسی ورود نکند و علیه این و آن جبهه‌ نگیرد. این‌گونه رفتارها متاسفانه شأن منبر را پایین آورده است.

*برخی از رفتارها هم در فاصله افتادن بین مردم و روحانیون تاثیر دارند؛ مثلاً در رادیو و تلویزیون فقط صدای یک طیف خاصی از روحانیون شنیده می‌شود و چون دیدگاه‌های دیگر از طریق رسانه ملی بایکوت شده‌اند، مردم تصور می‌کنند همه روحانیت همان‌هایی هستند که در تلویزیون به بهانه‌های مختلف صحبت می‌کنند. با این حال باید گفت هنوز هم روحانیونی هستند که به اصول پایبندند و اجازه نمی‌دهند شأن روحانیت نزد افکار عمومی زیر سوال برود.