بر اساس ماده ۳۶۹ قانون آیین دادرسی مدنی، احکامی شمارش شده اند که قابل فرجام خواهی نیستند.
به گزارش جهان نيوز به نقل از باشگاه خبرنگاران، مطابق قانون آیین دادرسی مدنی، فرجام خواهی عبارت از تشخیص انطباق یا عدم انطباق رای مورد درخواست فرجامی با موازین شرعی و مقررات قانونی می‌باشد؛ بنابراین، هر شخصی می‌تواند از احکامی که مطابق قانون آیین دادرسی مدنی قابل فرجام خواهی هستند در مهلت تعیین شده، تقاضای فرجام خواهی کند.
اما در همین قانون مواردی نیز پیش بینی شده اند که حکم دادگاه قابل فرجام خواهی نیست.
یکی از احکامی که امکان فرجام خواهی در آن وجود ندارد، موارد مستند به اقرار قاطع دعوا در دادگاه است.
در بند ۱ ماده ۳۶۹ قانون آیین دادرسی مدنی، " اقرار قاطع دعوا در دادگاه " غیر قابل فرجام دانسته شده است. البته این احکام غیر قابل تجدیدنظر هم هستند.
علاوه بر این، احکام مستند به نظریه کارشناس نیز امکان فرجام خواهی ندارد.
به موجب بند ۲ ماده ۳۶۹ قانون آیین دادرسی مدنی، احکامی که به استناد نظریه یک یا چند نفر کارشناس که اصحاب دعوا به طور کتبی رای آن‌ها را قاطع دعوا قرار داده باشند، غیر قابل فرجام است.
همچنین در احکامی که مستند به سوگند قاطع دعوا صادر شده باشد نیز موضوع فرجام خواهی متافی است.
بر اساس بند ۳ ماده ۳۶۹، احکام مستند به سوگند قاطع دعوا را غیر قابل فرجام می‌داند.
از موارد دیگری که حق فرجام خواهی در آن‌ها وجود ندارد، احکامی استکه حق فرجام خواهی نسبت به آن‌ها ساقط گردیده است.
به موجب بند چهارم ماده ۳۶۹، " احکامی که طرفین حق فرجام خواهی خود را نسبت به آن ساقط کرده باشند "، قابل فرجام خواهی نیست.
به موجب بند پنج ماده ۳۲۶، " احکامی که ضمن یا بعد از رسیدگی به دعاوی اصلی راجع به متفرعات آن صادر می‌شود، در صورتی که حکم اصلی راجع به دعوا قابل فرجام نباشد "، نیز قابل فرجام خواهی نیست.
علاوه بر موارد ذکر شده قانونگذار در مواردی آرایی را مشخص کرده است که قابل فرجام خواهی نیستند.
