شاعر و یکی از خوانندگان پویش «عزیزم حسین ۲» از تلاش دست اندرکاران این پروژه برای ساخت و تولید چند اثر جدید و برپایی یک نمایشگاه نقاشی در بین الحرمین خبر داد.
به گزارش جهان نيوز به نقل از مهر، محمد اسداللهی شاعر و یکی از خوانندگان نماهنگ «عزیزم حسین ۲» که همراه با عبدالرضا هلالی ذاکر اهل بیت (ع) در این پروژه ویژه مرکز موسیقی مأوا به مناسبت ولادت حضرت سید الشهدا حضور داشته، درگفتگو با مهر درباره تجربه خود برای حضور در این پروژه توضیح داد: بُعد عزاداری برای حضرت سیدالشهدا از قدیم‌الایام و از زمان شهادت حضرت مرسوم بوده و علمایی همچون مرحوم‌آیت الله قاضی بر روضه‌های هفتگی و توسلات مکرر به حضرت سیدالشهدا (ع) توصیه و تأکید دارند. اما در بُعد ولادت و ایام شادی میلاد امام حسین کمتر کار شده است لذا به تناسب حال و هوای مردم و نیاز جامعه به شادی کار را بر ولادت امام حسین و شادی‌های مرتبط با این ایام متمرکز کرده‌ایم. البته این بدان معنا نیست که کارهای مرتبط با عزاداری و گریه برای امام حسین حزنی است که افسردگی می‌آورد، چون این گریه نه‌تنها سبب حزن نیست بلکه انسان را پاک و او را نزدیک امام حسین می‌کند، گویی آدمی در آغوش حضرت است. با این نگاه در تولید «عزیزم حسین» محور کار را بر شادی و ایام ولادت حضرت سیدالشهدا متمرکز کرده‌ایم به ویژه آنکه مردم به این شادی و حال خوب با محوریت امام حسین نیازی مبرم دارند.
وی تاکید کرد: رویکرد اجرای پویش و تولید نماهنگ «عزیزم حسین ۲» این‌طور نیست که مختص به روز ولادت حضرت سیدالشهدا باشد و بعد از آن تمام شود. بلکه کار به گونه‌ای طراحی و اجرای شده است که در همه ایام سال استمرار داشته باشد، چنان که پویش عزیزم حسین بنابر بازخوردهایی که داریم توسط اعضای خانواده‌ها هم خوانی می‌شود. من معتقدم اگر لبخند به لبان امام حسین (ع) نشسته باشد، باعث می‌شود مردم نیز با کار ارتباط برقرار کنند؛ برخی می‌گویند ما با این شعر گریه می‌کنیم! البته اگر موسیقی را برداریم صرف کلمات و ابیات دوپهلو است و می‌تواند آن حس حزن را نیز برای مخاطب داشته باشد. بنابراین تلاش شده شعر، ملودی و همه اجزا به گونه‌ای باشد که کار اثرگذار شود هرچند کار در شأن اهل‌بیت انجام دادن سخت و در توان هر کسی نیست. اما به نظر می‌رسد توانسته با مخاطب ارتباط برقرار کند.
این شاعر و خواننده در ادامه صحبت‌های خود با اشاره به مولفه‌هایی که برای خلق شعر این نماهنگ در نظر گرفته بود، توضیح داد: در ابتدای شعر به پویش «عزیزم حسین ۱» و موضوع دفتر نقاشی و مدادرنگی و نقاشی‌های کودکانه‌ای که به عشق امام حسین (ع) کشیده شدند، اشاره می‌شود با این کنایه که آیا این نقاشی‌ها شبیه به حرم شده‌اند یا نه و آیا بچه‌ها زائر کربلا می‌شوند؟ در ادامه به اقوام و قومیت‌های مختلف اشاره و حتی تلاش شده در شعر تک‌به‌تک از آنها یاد شده و مسیر از غرب تا شرق عالم طی و به پیروان مکاتب و ادیان مختلف مثل وهب نصرانی که مسیحی بود و در روز عاشورا شیعه و شهید شد، پرداخته شود. از میانه‌های شعر وجه خانواده و مدرسه در انس بچه‌ها با امام حسین (ع) پررنگ می‌شود. به هر ترتیب در بیان شاعرانه همه این موارد، زبان کودکانه غلبه دارد و در نهایت هم مقصد کار این است که بچه‌ها می‌خواهند به کربلا بروند و نقاشی‌هایشان را به امام حسین نشان دهند؛ شعر می‌کوشد این را بگوید که این بچه‌ها به تدریج بزرگ می‌شوند و باید طوری سبک زندگی‌شان را ترسیم کنند که خادمی اثرگذار برای حضرت سیدالشهدا باشند.
اسداللهی در جواب این سوال که چرا شهر ورامین را برای ساخت نماهنگی انتخاب کردند، گفت: اجرای کار در ورامین نیز پیشنهاد دوستان ما در مجموعه مأوا بود که تصویر متفاوت و زیبایی را در رسانه‌ها مخابره کرد و الحمدالله بچه‌های ماوا تجربه کارهای مشابه را زیاد دارند و هم هر سال سازوکارهای بهبوددهنده ارتقا و افزایش پیدا می‌کند تا از سختی‌ها کاسته و بر کیفیت کار افزوده و بچه‌ها بیشترین استفاده را از مراسم ببرند؛ به لطف خدا نتیجه کار و بازخوردهایی که داریم ثابت می‌کند تحمل سختی‌های کار اثربخش بوده و توانسته با مخاطبان ارتباطی را که باید، برقرار کند.
خواننده پویش عزیزم حسین در بخش دیگری از صحبت‌های خود با اشاره به پیگیری‌های انجام شده برای برپایی نمایشگاه نقاشی ارسالی پویش «عزیزم حسین» در بین‌الحرمین بیان کرد: همه آنچه ذیل پویش انجام می‌شود باید مقصد و غایتی داشته باشد، سال گذشته نقاشی‌هایی کشیده شد و بعضاً به دست ما رسید و بعضی هم در دست بچه‌ها باقی مانده است؛ این جنس ارتباط با حضرت ذوقی و از سر عاطفه و احساس است. حالا که دوباره در قالب پویش «عزیزم حسین ۲» از بچه‌ها خواسته‌ایم نقاشی بکشند و از این مسیر عشق و علاقه‌شان را به امام حسین (ع) نشان دهند باید مقصد و بستری هم برای عرضه این همه ذوق و عاطفه فراهم کنیم و این بچه‌ها را به شکلی به کربلا برسانیم و به قدری که می‌توانیم آنها را به حضرت (ع) نزدیک کنیم باقی راه را امام حسین (ع) خودشان می‌دانند و دل این بچه‌ها، که چه اتفاقات مبارکی از پرتوی این ارتباط قلبی در آینده برای آنها رخ می‌دهد؛ چه‌بسا تأثیراتی شگرف در سرنوشت‌شان داشته باشد و مسیری دیگر از زندگی را پیش روی آنها بگشاید. لذا در تلاش هستیم تا نمایشگاه نقاشی‌های ارسالی را در بین‌الحرمین برپا کنیم و جلوه‌های عشق کودکانه به امام حسین (ع) را در معرض دید زائران بگذاریم.
وی با مثبت ارزیابی کردن پویش «عزیزم حسین» اظهار کرد: شخصاً کار در فضای کودک و نوجوان را دوست دارم و پیش از این نیز تجربه‌های در این عرصه داشته‌ام و هنوز هم در تلاش هستم که زبان کودکان و نحوه انس آنها با اهل‌بیت (ع) را در فضای هنر پیدا کنم، خوشبختانه، کار و پویش «عزیزم حسین (ع)» به من این امیدواری را داد که می‌توان واسطه‌ای بود بین بچه‌ها و امام مهربان آنها و قطعاً این مسیر را با عنایت امام حسین (ع) ادامه می‌دهم، افقم این است و امیدوارم بتوانیم به این جریان گستره جهانی بدهیم و نه فقط کودکان ایران بلکه کودکانی از سراسر دنیا را با این جریان و شور و ابراز عشق و محبت همراه کنیم.
