ملت ایران با اراده به تحقق بخشیدن به هستی خویش در این جهان، رأی به جمهوری اسلامی داد تا ایرانی عزتمند و سربلند به وجود آید، اما همه می‌دانیم که در میانه این راه دشوار، برای دستیابی به آرزوهای دیرینه ملت، سختی‌ها و مشکلات فراوانی به وجود آمد.
گاهی سوء مدیریت‌ها به آرمان‌ها ضربه زد و گاهی فسادها. زمانی عده‌ای با تندروی خویش، دل‌های مردم را به درد آوردند و زمانی نیز بی‌بند و باری‌ها منجر به رخدادهای مشمئزکننده شد.
باری، جمهوری اسلامی در ساحت بنیادین خود همواره به همان عهد روز نخست با مردمانش پایبند است.
این روزها هم دلشوره آرتین را داریم و هم نگران اشک‌های باوان هستیم؛ هم غمگسار شهدای سیستان و بلوچستان هستیم و هم برای شهدای شاهچراغ سوگواری می‌کنیم.
رنجوری ایران‌مان در این برهه برای هر انسان میهن‌دوستی، عذاب‌آور است، لکن صبری نیاز است تا خردمندی بر آشفتگی، مهربانی بر کینه‌ورزی و انصاف بر انتقام چیره گردند.
شایسته است پیش از آن که داغداران‌مان بیشتر شوند، مسیر را اصلاح کنیم تا به سر منزل مقصود خویش برسیم.
در این میانه هم نارسایی‌های دولت‌مداری، هم تندروی‌های مردمی و هم نامردمی‌ها بایستی به‌سامان شوند.
در این هنگامه، بازگشت به خویشتن، دوای همه دردهای ماست و امید است تا اذهان و قلوب، مثل همیشه بر این سه کلمه به معنای واقعی آن مجتمع گردند: «جمهوری اسلامی ایران»؛ جمهوری یعنی حق مردم، آن چنان که بایست به درستی و انصاف داده شود و جایگاه رفیع آنان ذره‌ای ضایع نگردد؛ اسلامی به معنای باور به خداوند یکتایی است که ناظر اعمال و حساب‌کش از همه ماست.
باشد که از خشم او دوری گزینیم و به همت و درستکاری طلب رضوانش نماییم؛ اما حق ایران این است که پاسدار مرزها و تاریخ چند هزار ساله‌اش در برابر دشمنانش باشیم، یعنی کسانی که چشم دیدن بزرگی و عظمت او را ندارند. آری دریغ است ایران که ویران شود.
