به گزارش جهان نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران، سفر‌های فضایی، همان‌قدر که جذاب به نظر می‌رسد، به دلیل تأثیر بی‌وزنی و قرار گرفتن در معرض تشعشعات، با خطرات سلامتی همراه است.

یکی از برجسته‌ترین اثرات اقامت طولانی‌مدت در زیستگاه‌های فضایی، از دست دادن توده استخوانی است، چیزی که ناسا در حال مطالعه آن است. تحقیقات جدید اکنون ادعا می‌کند که زندگی در فضا می‌تواند روند پیری استخوان را نیز تسریع کند.

به گزارش slashgear، این مطالعه توسط آنا ماریا لیفاردت، دانشمند ورزشی در دانشگاه فردریش الکساندر با همکاری کارشناسانی از کانادا، آلمان و ایالات متحده که در مجله علمی Nature Reports منتشر شده است، انجام شده است.

به عنوان بخشی از این تحقیقات طولانی، ۱۴ فضانورد مرد و سه فضانورد زن پس از بازگشت از ماموریت‌های طولانی، استخوان‌های درشت‌نی و شعاع را از نظر تراکم و استحکام استخوان ارزیابی کردند.

مشخص شد که حتی ۱۲ ماه پس از بازگشت از فضا، بیش از نیمی از فضانوردان کاهش ۲ درصدی در استحکام استخوان و تراکم مواد معدنی داشتند.

این عدد ممکن است قابل توجه به نظر نرسد، اما به قول لیفارد، این کاهش عددی در زندگی عادی پس از یک دهه صورت می‌گیرد.

برخی از فضانوردانی که قبلا به عنوان بخشی از تحقیقات، مورد بررسی قرار گرفته بودند، صدمات جبران ناپذیری را به بافتی حیاتی به نام ترابکول نشان دادند.

هر چه یک ماموریت فضایی بیشتر طول بکشد، احتمال بازیابی استخوان از دست رفته سخت‌تر می‌شود.

در یک مقاله تحقیقاتی، از دست دادن استخوان ناشی از پرواز فضایی به عنوان پدیده‌ای شبیه از دست دادن استخوان مرتبط با افزایش سن توصیف شده است، هرچند که ماندن در فضا اثرات سریع تری را بر استخوان می‌گذارد.

با این حال، الگوی از دست دادن استخوان در فضا با روند طبیعی پیری روی زمین متفاوت است.

با وجود تفاوت ها، نتایج منفی مشابه است. سفر‌های فضایی طولانی مدت می‌تواند منجر به ورود زودهنگام مشکلات جدی مانند پوکی استخوان و حساسیت بیشتر به شکستگی شود.

این تحقیق فرض می‌کند که تغییر در دارو‌ها و توسعه روتین‌های تناسب اندام جدید ممکن است به مبارزه با برخی از آسیب‌های مربوط به استخوان ناشی از اقامت طولانی مدت در فضا کمک کند.

طبق مطالعات قبلی، فضانوردان به ازای هر ماه که در فضا سپری می‌کنند، بین ۱ تا ۲ درصد از تراکم استخوان خود را از دست می‌دهند.

بررسی سال ۲۰۱۸ از فضانورد ناسا نشان داد که اقامت این افراد در فضا باعث کند شدن استخوان سازیشان شده همچنین سفر بر توانایی‌های شناختی فضانوردان تأثیر گذاشته است.

تحقیقات دیگری که در Nature Medicine منتشر شده است نشان می‌دهد که گلبول‌های قرمز خون در فضا با سرعتی ۵۴ درصد بیشتر از روی زمین از بین می‌روند و خطر کم خونی را برای فضانوردان در مأموریت‌هایی به مقاصد دور مانند مریخ و فراتر از آن به دنبال دارد.