ظرف ۲ روز دو کودک ۴ و ۷ ساله در دامگاه قم توسط سگ های ولگرد از بین رفتند. عمیقا خبر تلخی است. اما خبر تلخ تر اینجاست که مسوولین محلی وقتی اقدام به جمع آوری دیرهنگام سگ ها کردند از سوی مدعیان دفاع از حقوق سگ مورد اعتراض واقع شدند.

جهان نيوز - محسن مهدیان: ظرف ۲ روز دو کودک ۴ و ۷ ساله در دامگاه قم توسط سگ های ولگرد از بین رفتند. عمیقا خبر تلخی است. 

اما خبر تلخ تر اینجاست که مسوولین محلی وقتی اقدام به جمع آوری دیرهنگام سگ ها کردند از سوی مدعیان دفاع از حقوق سگ مورد اعتراض واقع شدند. اینکه عده ای حقوق سگ های هار را دیدند و حق کودک معصوم را ندیدند معمای آزار دهنده این روزهای ماست که ریشه اش در غرب لیسی های مجازی است. 

اما ماجرای غم انگیز تنها اینجا نیست. این دو خبر در کنار هم بهانه ای است برای این پرسش جدی که چرا در جمع آوری سگ های ولگرد دچار بی تصمیمی هستیم؟ 

این بی ارادگی را کنار گزارش اخیر همشهری قرار دهید که در سال گذشته ۹۰ درصد حیوان گزیدگی ها مربوط به سگ های ولگرد است و ایران در آسیب دیدن از سگ های هار مقام سوم را در دنیا داراست.  

مساله اینجاست که مدیر ما در برآورد از واکنش افکار عمومی، دچار خطای تشخیص است و همین امر، مهمترین عامل در بی تصمیمی است. نمونه هایی از این دست بسیار است و تنها متوقف به سگ های ولگرد نیست.

مدیر در  تحلیل واکنش جامعه به یک تصمیم، گرفتار رهزنی غلط انداز شبکه های اجتماعی است. اما چرا؟

اولا فعالان شبکه های اجتماعی نمایی گویا از همه جامعه نیستند. 

دوم اینکه براورد موافق و مخالفان در شبکه های اجتماعی نیز همواره دقیق نیست. 

و اما سوم و مهمتر اینکه با فرض صحت، باز هم این آمار قابل اتکا نیست چرا که واکنش های طبیعی در فضای مجازی الزاما به معنای اعتقاد حقیقی افراد نیست؛ چراکه واکنش ها در شبکه های اجتماعی، واکنش های ناشی از شبکه است.

با یک مثال مساله روشن می شود. اگر به همه کسانی که در دربی تهران دست به خرابکاری اتوبوس ها زدند، روز بعد بگوئید چرا اینکار را کردید حتما اظهار پشیمانی می کنند و خواهند گفت که مقهور فضای هیجانی جمع(شبکه) و دو قطبی استقلال و پرسپولیسی شدند.

اساسا واکنش ها در فضای مجازی گرفتار دوقطبی های موهوم  و واکنش های نمایشی شبکه ای است. نمایش اینکه در اکثریت ایم. به همین دلیل است که به اعتقاد کارشناسان آماری، افکارسنجی در شبکه های اجتماعی تصویر دقیقی از اعتقاد مخاطبین نیست. 

با این توضیح گرفتار یک خطای آزاردهنده در حکمرانی هستیم. خیلی از مسوولین تصمیم درست را تشخیص می دهند اما اراده شان را مقابل تخمین های غلط شهودی از دست می دهند و جامعه را گرفتار بی تصمیمی می کنند.