بتن به عنوان دومین ماده پر مصرف در دنیا پس از آب، مزایا و معایبی دارد که پژوهشگران و صنعتگران همواره طی یک صده اخیر سعی در بهبود نقاط قوت و رفع نقاط ضعف آن با اصلاح طرح مخلوط بتن یا کامپوزیت کردن آن با دیگر مصالح بوده اند. برای مثال بتن در تحمل تنش های فشاری بسیار خوب عمل می کند و امروزه در بسیاری از پروژه ها می توان به بتن های با مقاومت فشاری بیش از 150 مگاپاسکال هم دست پیدا کرد، که این نشان از پتانسیل خوب بتن برای افزایش مقاومت فشاری آن با ایجاد تغییراتی در طرح مخلوط یا مصالح مصرفی می دهد. اما نقطه ضعف بتن در تردی و پتانسیل ترک خوردگی ذاتی، عدم مقاومت در برابر ضربه و شکل پذیری کافی و کم بودن مقاومت کششی آن است. برای رفع این معضل بیش از یکصد سال است که از فولاد به عنوان مسلح کننده بتن و به منظور جبران نقاط ضعف یاد شده استفاده می شود، که به مرور زمان مشکلاتی عدیده ای ناشی از وجود میلگرد در بتن چه از دیدگاه اجرایی و امکان کاربرد میلگرد در محل و مکان دقیق و طراحی شده در نقشه ها، چه مسائل دوامی و همینطور هزینه های اجرایی پدیدار گردید.

اما باز هم متخصصان صنعت بتن و مصالح نوین به دنبال راه هایی برای کاهش و رفع این مشکلات از بتن و میلگرد، و در عین حال با دوام و مقاومت بیشتر و با تحمیل هزینه های کمتر به پروژه ها بودند. به همین منظور در ارتش امریکا به مرور و از دهه 1960 میلادی و برای رفع مشکل ترک خوردگی و عدم مقاومت کافی بتن در برابر بارهای ناشی از ضربه و انفجار، از نوعی الیاف پلیمری با جنس پلی پروپیلن (الیاف میکرو) با وام گرفتن از ایده کاربرد پشم و موی حیوانات، کاه و دم اسب در ساخت ملات و گل و سازه های هزاران سال پیش توسط مصریان و ایرانیان باستان، آزمایش های متعددی انجام و در طرح هایی به صورت پایلوت استفاده شد، که منجر به کسب نتایج و عملکردهای بسیار شگفت انگیزی شد و پایه گذاری کاربرد الیاف پلیمری در بتن به منظور رفع برخی مشکلات ذاتی بتن کلید خورد و در صنعت نیز از آن دوره تا کنون یکی از کلیدهای رفع مشکل ترک در بتن در بسیاری از پروژه ها محسوب می شود.

سپس و با پیشرفت علم و تکنولوژی از الیاف ماکرو فولادی استفاده شد و باز به دلیل معایبی که همچنان در این نوع الیاف مخصوصا در مسائل دوامی مطرح بود، نسل جدید الیاف های ماکرو با عنوان الیاف ماکروسینتتیک (پلیمری سازه ای) از سال 2000 تا کنون به صورت گسترده در صنعت و پروژه هایی که امکان جایگزینی میلگرد برای افزایش طاقت خمشی یا حذف میلگرد/مش های حرارتی (کنترل ترک خوردگی) وجود دارد، به بازار معرفی و همچنان مصرف می شود. از سال 2010 به بعد نیز به صورت وسیع تری استانداردها و دستورالعمل های اجرایی بیشتری در مورد کاربرد بتن حاوی الیاف ماکرو در کاربردهایی که در ادامه ذکر می گردد توسط استانداردهای آمریکا، اروپا و حتی کشورمان نیز نگاشته و در دسترس مهندسین مشاور قرار گرفته است.       
کاربرد الیاف ماکروسینتتیک پلی تار ماندگار می تواند نیاز به کاربرد میلگرد را در بسیاری از پروژه ها مانند روسازی محورها، محوطه سازی و باراندازهای بنادر کشور، روسازی بتنی راه و فرودگاه ها، کفسازی بتنی انبارها، سوله های صنعتی و محوطه سازی هایشان، شاتکریت و لاینینگ تونل های راه، مترو و انتقال آب و فاضلاب، قطعات پیش ساخته بتنی و سگمنت ها، سقف های عرشه فولادی و ... برطرف سازد. در واقع هر جایی که از نظر مهندسی و محاسباتی امکان کاهش و یا حذف کامل میلگرد باشد، از جمله مواردی که ذکرشد، می توان از پتانسیل الیاف پلیمری سازه ای پلی تار و الیاف فورتا فررو ماندگار بهره جست.