به گزارش جهان نیوز، تصور گذشته امارات متحده عربی، کشوری که نیم قرن از استقلالش می گذرد، کمی سخت است. کشوری بیابانی که به پشتوانه دلارهای نفتی از هیچ به نقطه کنونی رسیده است. شاید بتوان نمایشگاه اکسپو ۲۰۲۰ دبی را که هم اکنون نیز در حال برگزاری است، نمونه مینیاتوری از این پیشرفت دانست.
بیابانی ۴۳۸ هکتاری که اکنون به این مرکز بزرگ تجاری و گردشگری تبدیل شده است.
همین گذشته کوتاه و بی پشتوانه اما مدرنیزه شده، امارات را با چالش مواجه کرده است. چالشی هویتی که نقایص و مزایایی را برای این کشور امیرنشین به همراه داشته است هرچند خیلی ها این تلاش ها را در جهت برند سازی برای این کشور حرکتی موفق می‌دانند.
جعل تمدن با موزه سازی
امارات در گذشته به دلیل جغرافیای گرم و خشک و بیابانی و نداشتن منابع زیرزمینی، جذابیتی برای سکونت نداشته است. به همین دلیل از پیشینه تاریخی و فرهنگی افتخار‌آمیزی برای ساخت هویتی منسجم برخوردار نیست. از عناصر هویت ساز در یک جامعه می‌توان به نمادهای ملی، تاریخ، مذهب، زبان، نژاد، موسیقی، پوشاک، غذا و... اشاره کرد. اما امارات متحده عربی از همه آن چه ذکر شد اندکی برخوردار است و حالا با تزریق مبالغ هنگفت به بخش‌های فرهنگی و گردشگری، سعی در ساخت یک هویت دارد. هویتی جعلی و دوپینگی که گاهی هیچ ربطی به این کشور ندارد و تضاد آن به چشم می‌آید. برای مثال در هر کشوری، موزه‌ها بخشی از تاریخ و دستاوردهای مردم یک سرزمین را به نمایش می‌گذارند و از آن پاسداری می‌کنند. (این قاعده البته شامل کشورهای استعمارگر سابق غربی نمی‌شود که آثار باستانی را دزدیدند و با خود بردند.) امارات اما سعی کرده این خلأ تاریخی- هویتی را به مبلغ گزافی با تاسیس شعبه‌ای از موزه‌های مطرح جهان، پر کند.
افتتاح موزه «لوور» شهر ابوظبی در نوامبر سال 2017، بخشی از این اقدامات بود. به گزارش دویچه‌وله، امارات تنها برای حق استفاده از نام «لوور» مبلغ ۴۰۰ میلیون یورو به فرانسه پرداخت کرد و گفته می شود هزینه اشیای خریداری شده در زمان افتتاحیه موزه، 5/1 میلیارد یورو بوده است. آثار مهم موزه شامل یک سری وسایل کامل تشییع جنازه مصری از قرن دهم پیش از میلاد، شمایل مریم مقدس و فرزندش، اثر «جووانی بلینی» از قرن پانزدهم و یک تابلوی ترکی از سال ۱۷۸۷ با عنوان «یک امیر جوان در حال مطالعه» کار عثامه حمدی بیگ است. در جزیره «السعدیات» ابوظبی و در کنار موزه لوور، شعبه‌ای از موزه گوگنهایم نیویورک قرار دارد. موزه‌ای که آثار هنری در تمام شاخه‌ها از سال ۱۹۶۰ میلادی تاکنون را در بر می گیرد. یکی از اهداف این موزه، جمع آوری و نمایش تاریخ هنر قرن ۲۰ و ۲۱ در خاورمیانه است. این دو موزه در جزیره السعدیات، در چارچوب طرحی فرهنگی به ارزش 27 میلیارد دلار ساخته شده‌اند.
چندی پیش نیز، موزه «مادام توسو» که مجسمه های مومی سیاستمداران و افراد مشهور جهان را به نمایش می گذارد، در دبی افتتاح شد. البته این ساخت و سازهای سریع با واکنش های حقوق بشری نیز مواجه شده است. چرا که ده ها کارگر مهاجر تحت تاثیر حوادث ناشی از نقص ایمنی یا سختی کار فوت کردند و بیش از هزار نفر زخمی شده‌اند. امارات اما هیچ گاه عدد دقیقی از این رویداد منتشر نکرده است.
امیدی که آمریکا ساخت و ژاپن به فضا فرستاد!
آن چه از تمدن گفته شد، تنها در بخش فرهنگی و تاریخی خلاصه نمی‌شود و زمینه آموزشی و علمی نیز نمود پیدا می‌کند. از جمله این موارد ارسال کاوشگر به مریخ بود که در جهان عرب همتا نداشت. گفته می‌شد که امارات از آن به عنوان فرصتی برای مطرح ساختن «غرور ملی» بهره برده است. کاوشگری که به نظر می رسد، امارات که سال 2014 این پروژه را کلید زده، بیشتر تامین کننده مالی بوده و مانور دادن روی دستاوردهای علمی و تکنولوژیک آن بی مورد است. ۲۰۰ محقق از دانشگاه‌های آریزونا، برکلی و کلرادوی آمریکا و ۱۵۰ دانشمند اماراتی در این پروژه حضور داشته‌اند. این ماهواره نه در خاک امارات بلکه در محل دانشگاه «بولدر» و عملا توسط متخصصان آمریکایی ساخته شده و کارشناسان اماراتی بیشتر در نقش ناظر و کارآموز در محل حضور داشته‌اند.
با اتمام ساخت، این کاوشگر با همکاری هواپیمایی روسیه به امارات و سپس از آن جا به ژاپن منتقل شد. حتما می‌پرسید چرا ژاپن؟ چون اماراتی ها حتی در ارسال این کاوشگر هم نقشی نداشتند. این کاوشگر با نام «امل» (امید) 20 ژوئیه 2020 با همکاری شرکت میتسوبیشی از پایگاهی در جزیره «تانگاشیما»ی ژاپن به فضا پرتاب شد. سپس، با طی کردن 493 میلیون کیلومتر در حدود هفت ماه، همزمان با پنجاهمین سالگرد استقلال امارات متحده عربی از بریتانیا و در تاریخ ۹ فوریه ۲۰۲۱ (۲۱ بهمن ۱۳۹۹) با موفقیت در مدار مریخ قرار گرفت. توشیمیتسو موتگی، وزیر خارجه وقت ژاپن پیش از پرتاب این کاوشگر گفته بود: «من مشتاقانه منتظر اجرای موفقیت آمیز این عملیات هستم. پرتاب موفقیت‌آمیز یک موشک ژاپنی (راکت H-2A) که حامل کاوشگر امید امارات خواهد بود، نمادی از روابط محکم بین ژاپن و امارات است.»
امارات، بهشت فراری های ثروتمند
ایتالیا را با پاستا و پیتزا، برندهای پوشاک و بناهای دیدنی‌اش می شناسند. سوئیس را گاوصندوق ثروتمندان جهان می دانند. از پاناما به عنوان بهشت پول شویی یاد می کنند و امارات را یکی از مراکز سرگرمی و گردشگری می دانند. این کشور اما آغوش اش برای فراری های ثروتمند جهان نیز باز است. پرویز مشرف، رئیس جمهور سابق پاکستان که در کشورش متهم به خیانت شده بود، اکنون پنج سالی است که در یک آپارتمان 1.6 میلیون دلاری در دبی زندگی می‌کند.
اشرف غنی، رئیس جمهور سابق و فراری افغانستان نیز پس از آن که بدون مقاومت خاک کشورش را تسلیم طالبان کرد، با چمدان هایی پر از پول به امارات گریخت.
تاکسین شیناواترا و یینگلاک شیناواترا نخست وزیران اسبق تایلند که به فساد مالی متهم شده بودند نیز اکنون در دبی زندگی می‌کنند. همچنین خوآن کارلوس، پادشاه سابق اسپانیا که در سال ۲۰۱۴ مجبور به کناره گیری به دلیل رسوایی شد در سال ۲۰۲۰ به دنبال مواجه شدن با چندین اتهام فساد، وطنش را ترک کرد و در جزیره زایا نورای ابوظبی سکونت یافت. امارات آغوش اش برای فراری های ثروتمند جهان باز است، هر چند شاهزاده لطیفه، دختر حاکم دبی را که فرار کرده بود ، دست بسته به خانه محمد آل مکتوم بازگرداندند.
دریافت صفحه با کد QR.jpg)
.jpg)