سالمندان سرراهی، نتیجه آسایش‌طلبی فرزندان
يکشنبه ۳ دی ۱۳۹۶ ساعت ۲۰:۵۸
کد مطلب: 575929
خانواده‌ها خودش را کنار می‌کشد از مسئولیت آن، نگهداری آن و یا پرداخت بخشی از هزینه آن‌ها، چراکه نگهداری آن‌ها دو بخش است.
تمام عمر جوانی خود را به پای فرزندانش گذاشت تا در پیری عصایی باشند که توان نگهداری قامت خمیده آن‌ها را داشته باشند، اما گویا عصاهای دستش توان نگهداری این پیرمرد خسته را نداشتند.
یک سالی بود که به بیماری آلزایمر دچار شده، اما با این حال اسم فرزندانش را می‌دانست و برای سلامتی آن‌ها شب و روز دعا می‌کرد، انگار این فرزندانش بودند که نسبت به اسم پدرشان آلزایمر گرفته بودند.
چندسالی است که با پدیده تاسف باری در سطح شهر تهران مواجه هستیم، پدیده‌ای که حتی گفتنش قلب بسیاری از افراد جامعه را به‌درد می‌آورد.
امروزه در گوشه و کنار شهر شهر شاهد رها کردن سالمندان و معلولان توسط تعداد اندکی از خانواده‌ها هستیم، پدر و مادر پیری که سختی سرما و گرمای ایام را به جان خریدن تا فرزندانشان شبی را در خیابان به سر نبرند اما ….
پدیده سالمندان سرراهی که امروزه بیش از گذشته به چشم می‌خورد به این شرح است که فرزندان، پدران و مادران پیر خود را در گوشه و کنار خیابان رها می‌کنند تا ماموران شهرداری یا بهزیستی آن‌ها را زیر پوشش خود قرار دهند.
علاوه بر سالمندان سرراهی با مورد دیگر به نام معلولان سرراهی نیز مواجه هستیم که در آن خانواده‌ها، معلول خود را به‌صورت هویت نامشخص به مراکز توانبخشی می‌سپارند.
* نحوه رها کردن سالمندان
یک منبع آگاه از شهرداری تهران در ارتباط با سالمندان یا معلولینی که در خیابان رها می‌شوند، به خبرنگار ما گفت: برخی از خانواده‌ها، سالمندان و معلولان را به‌عنوان اشخاص مجهول‌الهویه در کنار خیابان در مکان پر رفت و آمد رها می‌کنند تا شهرداری مسئولیت آن‌ها را بر عهده بگیرد.
وی اظهار داشت: شهرداری بعد از این‌که شخص را پیدا کرد آن را تحویل بهزیستی می‌دهد و بهزیستی نیز آن را به یکی از مراکز نگهداری خود می‌سپارد.
این منبع آگاه در مدیریت شهری تهران افزود: این رفتار بنا به این دلیل است که شخص ابتدا وجهی در قبال نگهداری آن نمی‌پردازد و همچنین در صورت بروز یک اتفاق در مرکز، مدعی حقوقی آن شخص می‌شوند.
* مدعیانی که متواری هستند
مدیر یکی از مراکز توانبخشی سطح تهران در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس اجتماعی بیان داشت: هر از چندگاهی سالمند یا معلولی را به این مرکز می‌آورند که مجهول‌الهویه است و نام و نشانی ندارد، زمانی که از آن‌ها در مورد هویتشان می‌پرسیم، یا فراموش کردند یا پاسخی نمی‌دهند.
وی گفت: بعضاً افرادی در این مراکز هستند که تا زمان رخ دادن اتفاق یا حادثه‌ای برای آن‌ها مجهول‌الهویه هستند اما اگر برای سالمند یا معلولی حادثه‌ای ایجاد شود و یا فوت کنند، بستگان و مدعیان این فرد پیدا می‌شوند و ادعای خسارت یا دیه می‌کنند.
این فعال توانبخشی عنوان کرد: یک معلول یا سالمند هزینه‌هایی بیشتر از یک فرد عادی دارد، که مقداری از آن را خانواده و قسمت دیگر را دولت پرداخت می‌کند، اما شخصی که هویت آن نامشخص باشد، تمام هزینه وی بر دوش سازمان بهزیستی است.
وی ادامه داد: تا شخصی با این قشر از جامعه زندگی نکند، درک درستی از احساسات و نیازهای آن‌ها نخواهد داشت، این عزیزان بیش از آن‌که نیاز به مراقبت و رسیدگی داشته باشند، نیازمند دیده شدن توسط خانواده و نزدیکان خودشان هستند.
این مدیر مرکز توانبخشی تهران تصریح کرد: برخی از خانواده‌ها گمان می‌کنند فرزندان معلول یا سالمندان آسایش و راحتی را از آن‌ها سلب می‌کند در حالی که محبت کردن به آن‌ها نه تنها باعث زحمت نیست، بلکه آرامشی در وجود انسان احساس می‌شود که قابل وصف نیست.
* فرهنگ آسایش طلبی خانواده‌ها سالمندان را راهی آسایشگاه می‌کند
حسین نحوی‌نژاد ، معاون توانبخشی سازمان بهزیستی کشور در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس اجتماعی در ارتباط با این پدیده اظهار داشت: هم‌اکنون ۱۳ هزار معلول و سالمند در سراسر کشور به‌عنوان افراد مجهول‌الهویه در مراکز داریم، اما در حقیقت ۹۰ درصد آن‌ها مجهول‌الهویه نیستند و ممکن آنان بدسرپرست بوده و یا موارد دیگری داشته باشند.
وی با اشاره به این‌که بیماران روانی و معلولان بیشترین افراد مجهول‌الهویه را تشکیل می‌دهند، گفت: بیشتر این افراد کسانی هستند که توسط مقامات قضایی و نیروی انتظامی به مراکز ارجاع داده می‌شوند.
معاون توانبخشی سازمان بهزیستی کشور با بیان این‌که نگهداری از معلولان و سالمندان شامل دو بخش است، ادامه داد: یک بخشی که دولت کمک می‌کند و بخش دیگر نیز توسط خانواده پرداخته می‌شود که در این خصوص برخی از خانواده‌ها خودشان را کنار می‌کشند که باعث تضعیف توان مالی مراکز توانبخشی که اکثراً با سرمایه‌های مردمی امورات خود را می‌گذرانند، می‌شوند و از طرف دیگر فضای این مراکز را اشغال می‌کنند که سبب تاخیر پذیرش نیازمندان واقعی می‌شود.
وی در ادامه شرایط اقتصادی، فرهنگی و همچنین عدم آگاهی برخی از خانواده‌ها را دلیل رفتار برخی از خانواده‌ها مبنی بر عدم پذیرش سالمندان و معلولان دانست و بیان کرد: مسائل اقتصادی و دشواری‌های زندگی سبب شده، خانواده‌های که خود دچار فقر هستند داشتن یک معلول یا سالمند را فقر مضاعف محسوب کنند، مسئله بعدی، بعد فرهنگی است که زمینه بروز این رفتار را فراهم می‌کند، به عبارت دیگر راحت‌طلبی و آسایش‌خواهی خانواده‌ها این احساس را ایجاد کرده که دولت وظیفه نگهداری از معلولان و سالمندان را دارد، این در حالی است در تمام دنیا مسئولیت هر فرد بر عهده خانواده و با حمایت دولت است.
نحوی‌نژاد به دوش کشیدن بار مسئولیت معلولان و سالمندان توسط دولت را نادرست برشمرد و اذعان داشت: این موضوع مسئولیت اجتماعی و اخلاقی را تضعیف می‌کند.
وی با اشاره به عدم آگاهی خانواده‌ها از موارد سپردن معلولان به مراکز توانبخشی تصریح کرد: بر خی از خانواده‌ها گمان می‌کنند در صورتی که معلول و سالمند در خانه باشد جان آن‌ها در خطر است، این در حالیست که دو موضوع اقتصادی و فرهنگی مهم‌ترین عامل پدیده رهاسازی معلولان و سالمندان در مراکز است.
گفتنی است، شاید هر فردی با دیدن گزارش، اولین دلیلی که برای رهاسازی معلولان و سالمندان به ذهنش می‌رسد وضعیت اقتصادی و معیشتی خانواده‌ها باشد، این درحالی است که بنا به تحقیقات صورت گرفته نه تنها اقتصاد بلکه فرهنگ آسایش‌طلبی سبب بروز این رفتار می‌شود. اما چه کسی می‌تواند به این سئوال پاسخ دهد که زندگی وی بدون پدر و مادرش نشاط بیشتری به خود گرفته است؟
اگر فرزندهایی که این رفتار را انجام دادند کمی گذشته را به یاد آوردند که پدر و مادر، شب گرسنه می‌خوابیدند اما اجازه نمی‌دادند که فرزندشان شب گرسنه سر به بالشت بگذارند، چگونه پس از رهاسازی پدر و مادرشان در معابر و انجام چنین رفتارهایی شب راحت سرشان را بر بالشت بگذارند؟! ، آن‌ها تنها کسانی هستند که با وجود ناملایمتی‌های فرزندان هنوز دست به دعا برداشته و از خداوند متعال خوشبختی، سلامت و عاقبت بخیری را برای فرزندانشان مسئلت می‌کنند.
منبع:تهران نیوز
