در دانشگاه آزاد چه‌خبر است؟/ سرمایه‌ گذاری شخصی با پول دانشجویان!

دزدی تو روز روشن
ننگ بر شما و امثال شما که نام استاد دانشگاهی را گند کشانده اید
برای ما که در دانشگاه مشغولیم بسیار دیده ایم رذلهایی را که در لباس استاد دانشگاهی به انواع رذالت های مالی و اخلاقی و سیاسی آلوده اند...

بی عرضه دانشگاه تهران که برای استاد خود برنامه ندارد که از او گزارش عملکرد بخواهد. قانون ندارد که استاد ملزم به ارائه گزارش باشد.
بیچاره دانشجو که تلاش او دیده نمی شود. عمده شرکت های دانش بنیان در دانشگاه های نسل پنجم از همین طریق شرکت زده و کسب و کار دانش بنیان برای خود ایجاد می کنند. مشکل اشتغال فارغ التحصیل دانشگاهی هم ندارند. استاد هم ضمن آنکه درصدی از نتایج سودبخش کار قبلی می گیرد، ارتباطش با کار قبلی فقط در حد مشاوره است و می رود سراغ دانشجو و کار بعدی. دانشگاه هم از درآمد های اینچنانی سرپای خود می ایستد و وابستگی اش به بودجه دولت کم می شود.
سؤالات مهمی در ایجاد مدلی که همه ذینفعان سود ببرند وجود دارد.
چه کسانی در ایجاد این دارایی فکری نقش داشته اند؟ محیط و برند دانشگاه؟ آیا استاد به تنهایی و صرف نظر از بهره برداری که از محیط دانشگاه نقش داشته است؟
این دارایی فکری تا اینجای کار مقدار معینی می ارزد، سهم هریک از عواملی که در ایجاد آن نقش داشته اند چه میزان است؟
از این به بعد برای توسعه و ورود به فاز تجاری سازی به فلان مقدار سرمایه نیاز است. سهم این سرمایه گذاری چقدر است؟
بدترین حالت این است که دانشگاه برای ایجاد این دارایی فکری تا اینجا هزینه کرده است، بعد از این هم دانشگاه هزینه کند و استاد تمام وقتی که وقت محدود خود را به چند جا فروخته، در انتها تمامی سود را مال خود کند! البته بیشتر مواقع سرمایه گذار برای توسعه دارایی فکری، به اصطلاح بز خری می کند و در واقع سر استاد بی انصاف و پنهان کار را هم کلاه می گذارد.
ماده 5 قانون مالکیت فکری می گوید استاد و یا هرکسی که در استخدام تمام وقت است، نتیجه تلاش او متعلق به کارفرماست.
اصل 141 قانون اساسی می گوید دو شغله ممنوع مگر برای عضو هیئت علمی با سمت " آموزشی و پژوهشی" یعنی استاد نمی تواند هم شرکت بزند، هم طبق برنامه، در دانشگاه آموزش دهد یا پژوهش کند و هم در دانشگاه پست مدیریتی داشته باشد و تصمیمات سوگیرانه بگیرد. این دو شغل همراه با پژوهش و آموزش می شود، سه شغل! ضمن اینکه برنامه های آموزشی و پژوهشی استاد هم بی درو پیکر نیست. تعاملات استاد یا دانشجو با بیرون هم روی حساب و کتاب و بر طبق قواعد مدون است. حتی اگر استاد صد در صد با پول خود در محیط دانشگاه فراتر از برنامه مدون و تصویب شده به خلاقیتی دست بزند، دانشگاه باید مطلع باشد و نسبت به آینده آن خلاقیت تصمیم گیری کند. چون خیلی هزینه ها را استاد به حساب نیاورده است یا سوگیرانه قضاوت کرده است. رعایت انصاف و عدالت به نفع همه است. از دولت گرفته تا جامعه ایی که رفاه شامل حالش می شود تا دانشگاه و استاد و دانشجو و سرمایه گذار. بی عدالتی همه چیز را از جمله مدل کسب و کار را فرو می ریزد. چون ناعادلانه است.
فهماندن این حقیقت، دقیقاً گرفتاری ایی است که بنده با مسؤلین فعلی دانشگاه تهران دارم. آنها مخالفند چون شفافیت و مدیریت و برنامه ریزی بر روی دارایی های فکری و حتی تجهیزاتی سرشار دانشگاه تهران با منافع شخصی و تک خوری برخی از ایشان در تعارض است. افرادی که فقط بلدند بودجه های دولت را به نفع خود یا قبیله خود هزینه کنند. در این مطالب را در حالی می نویسم که الطاف و محبت! ایشان شامل حالم شده است. متاسفانه سهم ما از اعتدالی که روحانی به دروغ ادعای آن را می کرد این شده است.

خدایی دیگه نگید مردم خیلی داغون هستن خون شهیدان گلوی همتون را بگیره که خیانت میکنید به خانواده شهدا