به گزارش جهان، محمدرضا کائینی در صفحه شبکه اجتماعی خود نوشت:
هرج و مرج رسانه‌اي در دوران ما و از آن مهم‌تر ولعی كه عده‌ای برای «حرف» دارند، موجب شده كه برخي سخنان از موضعي گفته شود كه گاه شنونده آگاه گمان می‌برد كه گويندگان به ناگاه از سف آسمان به زمين هبوط فرموده و طبعا «پیشينه» و «پسينه» وقايع تاريخي را به طاق نسيان احاله كرده‌اند. از جمله اين موارد، موضوع «حصر» يا «محدوديت‌های رسانه‌ای» برای كساني است كه از آغاز پيروزي انقلاب تاكنون، دربرابر نظام از دنده چپ برخاسته اند!
بر راويان اخبار و ناقلان آثار و شايد طوطيان شكرشكن پوشيده نيست -و اميدواريم بر مدعيان علاقه به حضرت امام نيز پوشيده نباشد- كه پايه حصر منتقدان از همان دوران نهاده شد. كساني كه مشمول اين مجازات شدند عبارتند از:
۱- آيت الله سيد كاظم شريعتمداری كه تاپايان عمر در حصر به سر برد و در همان شرايط مرد!
۲- آيت الله سید حسن طباطبایی قمی كه نه حزب داشت و نه اردوكشي خياباني كرده و نه از شيوخ عرب پول گرفته بود. او تنها به صدور چند اعلاميه اعتراضي مبادرت كرده بود، با اين حال سالها در حصر خانگي گرفتار و حتی از دادن يك سلام از پشت بام منزل خود به حرم رضوي (ع) هم ممنوع بود. ممنوعيت حصر وی در دوران رهبري آيت الله خامنه‌ای برداشته شد.
۳- آيت الله سيد صادق روحانی تنها به جرم بي اعتقادي به لياقت و كفايت آقاي منتظري، سالها متحمل حصر گرديد! ايشان تا هم اينك نيز ،ذره اي به عدالت و سلامت اعتقادي آقاي منتظري اعتقاد ندارد و بر اين باور است آنچه او درسال ۶۴ درباره آقاي منتظري گفته در برابر آنچه امام خميني (ره) درباره نامبرده در سال‌هاي بعد فرموده اند، هيچ بوده است! ممنوعيت حصر وي نيز، در دوران رهبري آيت الله خامنه اي برداشته شد.
اين داستان درمورد بسياري ديگر از علما ونيز فعالان سياسي آن دوره، در سطحي ضعيف تر نيز اتفاق افتاد كه بيان جزئيات آن مهتاب شبي خواهد و آسوده خيالي!
الغرض! در تمام آن سالها، «كيهان ِ» آقاي سيد محمد خاتمي و وزارت ِ ارشاد تحت مديريت وي،نه تنها به اين رفتارها اعتراضي نداشت و نه تنها تمامي اعلاميه‌ها و كتاب‌هاي ايشان را سانسور مي‌كرد، بلكه در موارد متعدد يك دو جين ناسزا هم نثار آقايان مي‌فرمود!
اينك سالها از آن ماجراها گذشته و آقاي خاتمي خود، هم در اردو كشي ۲۵ خرداد شركت داشته، هم از حضرت امير عبدالله (!) مبالغ درشت دريافت داشته و هم وظيفه اظهار لحيه به نيابت از سوي محصورين و غيرمحصورين را به تمامه، به انجام رسانده است. هم او كه سالها در كيهان سخنان بسياري از كساني كه نيم از هزارِ فضايل كنوني او را ندارند، سانسور كرده است، سانسور خود را بر نمي‌تابد و ابواب جمعي خويش را در اعتراض به طرح ده نفر از نمايندگان مبني بر اجرای حکم قانونی ممنوعيت سخن و سفر خود فعال ساخته است.
حقير نمي‌داند كه مثل «مرگ خوب است، اما براي همسايه» از چه دوره اي به دايره تمثيلات وارد گشته، اما نيك ميداند كه مبدع آن احتمالا به داستان هايي از قبيل «حصر»، «ممنوعيت سخن و سفر» برخورده و ناگاه ذوق و انديشه وي، فوراني درخور نشان داده و «عبرتي» و «علامتي» را براي آيندگان به وديعت نهاده است. شايد او در خشت خام و براي آينده، منش و كارنامه «خاتمي هايي» را ديده كه اين به اصطلاح فعالان رسانه ايِ امروز در آئينه شهود نمي‌كنند.
فاعتبروا يا اولي الابصار!
