در سال های دفاع مقدس، کم بودند بسیجیان و پاسدارانی که وسیله شخصی داشته باشند. در بهترین وضعیت، رزمندگانی که دستشان به دهانشان می رسید، موتور هوندا صدی زیر پا داشتند که معمولا هم وصیت می کردند پس از شهادتشان به سپاه اهدا شود.

به گزارش جهان نیوز، در سال های دفاع مقدس، کم بودند بسیجیان و پاسدارانی که وسیله شخصی داشته باشند. در بهترین وضعیت، رزمندگانی که دستشان به دهانشان می رسید، موتور هوندا صدی زیر پا داشتند که معمولا هم وصیت می کردند پس از شهادتشان به سپاه اهدا شود.

بسیجی های کم سن و سال تر هم که درآمد مختصری از کار کردن در تابستان یا شاگردی های نیمه وقت در مغازه ی آشنایان و بچه محل ها، به دست می آوردند، به موتورهای دوزمانهٰ موسوم به موتور گازی و معمولا از نوع "رکس" اکتفا می نمودند.عکسی که می بینید در اواسط دهه ی شصت گرفته شده است. دو بسیجی در حال وداع با خانواده های خود هستند تا برای اعزام به جبهه های جنگ، عازم به میدان راه آهن شوند. این دو عزیز، موتور رکسی را که معلوم هم نیست متعلق به خودشان است یا امانت گرفته اند، سوار شده و به سوی بهشتی که به آنان وعده داده شده است می روند. بسیاری بودند و هستند که سوار بر مرکب هایی پر قیمت و هیبت، قصد بهشت رضوان را کردند اما این نوجوانان بی های و هوی، گوی سبقت را از عالمیان ربودند. گوارای وجودشان باد