از هم اکنون، هرگاه که در پیرامون مجلس و دولت بحثی به نام استیضاح مطرح شود؛ طرفین می دانند که می توانند با یکدیگر صحبت کنند و با رفع سوء تفاهم ها و مشخص تر کردن مواضع، کاری کنند تا کشور با چالش مواجه نشود.

به گزارش جهان، پرونده استیضاح وزیر کار، تعاون و رفاه و طرح مسئله جدیدی به نام "حکمیت" در ادبیات عرفی استیضاح؛ بیانگر آن است که همه ما و به ویژه مجلسیان و دولتیان درس های خوب و مطلوبی از استیضاح مرحوم کردان گرفته ایم.

ماجرای تلخی که اگرچه روال ظاهری آن بر اساس مُرّ قانون پیش رفت اما تأکید احمدی نژاد بر ماندن مرحوم کردان در سمت وزارت کشور علیرغم محرز شدن تخلفش و نیز عدم قبول استعفا از جانب علی کردان با اینکه می دانست به دلایل مختلف نباید در این سمت (وزارت کشور) حضور داشته باشد؛ بر تلخی آن افزود.

داستان کردان به همه ثابت کرد حتی با اینکه ممکن است رئیس جمهور در مواردی اعتقادات خاص داشته باشد(مثلا مدارک تحصیلی را کاغذ پاره بخواند!) اما باز هم این قانون است که حرف نخست را می زند و دولت و مجلس ملزم به رعایت آن هستند.

در داستان مرحوم کردان، عده زیادی از نمایندگان مبرّز مجلس و برخی رسانه ها بارها و بارها به دولت انذار دادند که از پافشاری بر ماندن کردان دریغ کند. اما سرانجام این اصرار دولت بود که کار را به استیضاح و در نهایت برکناری وزیر کشور کشاند.

مسئله ای که البته توانست به دلیل اهمیت استراتژیک وزارت کشور نیز تا حدی کشور را در برخی جنبه ها دچار مشکل کند که نیش و کنایه های رسانه های ضد انقلاب و برخی سوء استفاده های سیاسی از جمله آنها بود.

پرونده استیضاح وزیر کار و انتصاب قاضی مرتضوی بر ریاست سازمان تأمین اجتماعی اما به همه نشان داد که داستان مرحوم کردان با همه تلخی هایش چه درس های خوبی برای همه داشته است.

 البته عکس العمل دقیق شخص رئیس جمهور احمدی نژاد هنوز مشخص نیست و اگرچه گفته می شود که او استعفای مرتضوی را نپذیرفته است اما با این حال استفاده درست از خرد جمعی و قبول داشتن یکدیگر به دیانت و انصاف؛ جملگی مقولاتی هستند که از این رخداد سیاسی کشور در یادها تا همیشه می ماند.

حَکَم شدن چهره هایی که در زمره حامیان شماره یک استیضاح به شمار می رفتند از جانب اشخاصی که خود عامل اصلی استیضاح وزیر کار بودند به همه ثابت کرد که فضای سیاست داخلی در ایران هنوز هم می تواند مدعی سلامت و دوری از هوی باشد.

از هم اکنون، هرگاه که در پیرامون مجلس و دولت بحثی به نام استیضاح مطرح شود؛ طرفین می دانند که اگر بخواهند، می توانند با یکدیگر صحبت کنند و همانند اتفاقی که در جلسات مرتضوی با استیضاح کنندگان و یا حداد عادل رخ داد؛ با رفع سوء تفاهم ها و مشخص تر کردن مواضع، کاری کنند تا کشور با چالش مواجه نشود.

"داستان حکمیت" که بروز اصلی آن را باید در پرونده استیضاح وزیر کار و ریاست سازمان تأمین اجتماعی دانست مصداقی بود از "تقوای جمعی" که در روزگاری مورد تأکید مقام معظم رهبری نیز قرار گرفت.

تقوایی که همه با ملزم کردن خود به آن، نشان دادند که مصلحت کشور و نظام بیش از هرچیز دیگری است و سیاست بازی در مرز تقوا به سوراخ خود خواهد خزید.
مجله مهر