حاتمی کیا:

ابراهیم حاتمی کیا در برنامه راز درباره فیلم گزارش یک جشن، آخرین ساخته سینمایی خود و در ادامه درباره شرایط فعلی فرهنگی و اجتماعی کشور با نادر طالب زاده به گفت و گو نشست.

به گزارش جهان، حاتمی کیا صحبت های خود را با دفاع از خود برابر انتقاد ها درباره فیلم جدیدش شروع کرد و یاد آور شد که در اکثر فیلم هایی که ساخته، انتقادهایی از نوع فعلی را تجربه کرده است. در ادامه گفت و گوی حاتمی کیا و طالب زاده مطالبی درباره شرایط فرهنگی و اجتماعی کشور رد و بدل شد که بخش هائی از صحبت های حاتمی کیا به شرح زیر بود:

- چه دوست چه دشمن چه خیرخواهم همه توجه دارند که چه می سازم. و به شدت زیر ذره بینم.

- همیشه ورود به حوزه هایی داشتم که در آن تنش وجود داشت.

- این جمله که حاتمی کیا از دور خارج شده است، همیشه بامن از کرخه تا راین بوده.

- سایتی نفاق من را مشخص کرده و نوشته حاتمی کیا از اول نفوذی بوده و این نمونه ای از برخوردها بامن بود که همیشه تکرار شده.

- شرایطی که در یکی دو سال اخیر در جامعه بود مگر می شود پنهانش کرد؟ خوب من دارم به زبان خودم توضیح می دم. زبان من که زبان رسمی نیست.

- هنوز هم با سابقه فیلم سازی که دارم اگر بخواهد فیلمی بسازم که پلیس داشته باشد باید قاچاقی عمل کنم.

- سر فیلم کرخه تا راین از طرف جانبازها پانصد صفحه نامه گذاشتند جلوی آقای خامنه ای که این فیلم آبروی ما رو برده.

- یتیم حوزه فرهنگی هستیم، کسی را نداریم.

- متعلق به هیچ رنگ و حزبی نیستم، نه الان و نه در گذشته، نه اون موقع کولی دادم به چپ و راست و بقیه و نه الان به کسی کولی میدم.

- وقتی به رنگ ارغوان رو می ساختم تمام گروه دور من فکر می کردند من مامور وزارت اطلاعاتم!

- همه چیز رو از درون نظام بروز می دم، و البته از درون گفتن همیشه نکته های خودش رو داره. ومخاطبین هم این رو فهمیدند که دارم در درون نظام حرف می زنم. اوپوزوسیون نبودم، پوزیسیون هم به معنی رایج نبودم، حرفم رو می زنم و فکر می کنم مردم هم این رابطه رو فهمیدند.

- درباره حوادث بحرین غصه دارم، در این مورد اتحاد شومی علیه بحرین انجام شده.

- وقتی جوان هارو مقابل هم می بینم، گریه ام میگیرد. ای کاش تحمل جوری بود که می توانستیم وارد این بحث ها بشیم.

- در حوزه فرهنگی افراد فرهنگی باید تعیین کننده باشند. و در حوزه امنیتی و نظامی افراد متخصص، جاهای هممون باید تعیین بشه.

- نمی بخشم خودم رو اگر فیلمی بسازم که ناامید کننده باشه. خیلی بی انصافی و بی اخلاقی یک فیلمسازه که خفقان ایجاد بکنه و این خفقان خیلی بدتر از خفقان سیاسی در کشوره که بخواد القا کنه که هیچ امیدی به هیچ کس نیست، چه به فرزندمون و چه بزرگمون، همه چیز را دروغ می گیم. و بعد نتیجه بگیریم که بلند شیم بریم اونور آب!

- فیلم گزارش یک جشن رو جریان رادیکال سیاسی با همون شدتی می کوبه که اپوزوسیون داره انجام میده. و عجب که این دو چرا یکی شدند در لحنشون؟! و بزنند و اصلا من از هردوی این زدن ها دلم نمی گیره، من غصم کشورمه که این کشور مال ماست، این نظام باید تحلیل و اصلاح بشه، و اصلاحات می خوایم، همه هم می دونیم که باید این اتفاق بی افته ولی با زبان های مختلف بیان می کنیم.

- تلاشم بر اینه که یه گوشه ای از این کشور رو بتونم مشکلاتش رو باز کنم. و زمینه ای فراهم کنم که نگاه به اون مشکل بشه.

- چه کنم که فضا فضایی شده که حرف زدن از چمران بوی نا میده؟! و چقدر سخت میشه فیلم سازی از جبهه. والا این هویتمون هنوز از اونجا سرچشمه میگیره. و انرژی گرفتیم و کار کردیم اما نه برای اینکه نون دونی بشه برای عده ای!