سرویس سیاسی جهان-مسعود یارضوی:خیزشی بزرگ کشورهای اسلامی را در بر گرفته است و در این میان نگاه دنیا به دو سوی ایران و آمریکا دوخته شده است. آمریکایی که با نیرنگ مشغول موج سواریست و ایرانی که حامی اصلی اسلام اما نظاره گر انفعال بی موقع برخی مسئولان خویش است. 

امروز دیگر کمتر کسی در دنیا وجود دارد که با اطلاع از عمق مفهومی خیزش های صورت گرفته در کشورهای مسلمان خاورمیانه و شمال آفریقا، بخواهد ماهیت اسلامی این حرکت ها را انکار کند. 

اسلامی که همواره به پیروانش می آموزد، سر خم کردن در مقابل ستمکاران و پذیرفتن ظلم نامعقول است و ظلم ستیزی و خواست مساوات و عدالت، روح این دین الهی است. 

خیزش های رخ داده اخیر را پیش از این نیز بزرگانی همچون امام روح الله(ر) و تنی چند از چهره های نواندیش دینی ایرانی و عربی پیش بینی کرده بودند و در واقع جان کلام این متفکران بزرگ در یک عبارت خلاصه می شد و آن "بیداری اسلامی" بود. 

همان بیت الغزلی که اینک استکبار و ایادی آن به سرکردگی آمریکا، تمام قد در مقابل آن ایستاده اند و قصد انکار و اضمحلالش را دارند.
از ابتدای وقوع خیزش مردم در کشور تونس و سپس سرایت آن به مصر، تلاش آشکار کشورهای امپریالیستی در دو جبهه کاملا مشهود بود. ۱_ انکار ماهیت اسلامی این انقلاب ها و ۲_ تلاش برای راهبری آنها. 

دشمن در جبهه اول با طرح دوباره مسائلی همچون دموکراسی، حقوق بشر و دیکتاتوری در لابه لای حرف های رسانه هایش، اینگونه جلوه داد که خواست مردم انقلابی همین مقولات است و نه اسلام؛ و در جبهه دوم نیز با طرح مقولاتی مثل نقش پر رنگ رسانه های اجتماعی همچون فیس بوک، این طور جلوه داد که تمام هماهنگی های معترضین توسط همین رسانه ها صورت می گیرد و در ادامه نیز وقیحانه از انقلاب فیس بوکی در منطقه نام برد. 

البته تمام این اقدامات که به صورت مجمل از آنها نام بردیم، در لابه لای پیام های اوباما، صحبت های کلینتون و سایر همتایان اروپایی اش، مقالات و گزارش های خبرگزاری ها و شبکه های خبری صهیونیستی و عکس های منتشره خود را استتار کرده بودند. 

در مقابل آمریکا نیز این ایران بود که با مواضع صریح رهبر معظم انقلاب و فعالان سیاسی و مردم، قاطعانه کمر به حمایت از انقلاب های اسلامی منطقه بست و این صدای رسای رهبر جمهوری اسلامی ایران بود که در میدان التحریر مصر به عنوان نقطه کانونی انقلاب مصر پخش شد و انقلابیون را جانی تازه بخشید. 

در این میان البته شاهد سکوتی تلخ از جانب اندکی از مدیران و مسئولین وابسته به جریان موازی دستگاه دیپلماسی پیرامون انقلاب های مردم در مصر و لیبی و بحرین و... هستیم. 

در واقع باید گفت که محکوم کردن صرف کشتارها در کشورهای خیزش کرده، به هیچ وجه اقدامی کافی نیست.
دشمن با وقاحت تمام از انقلاب مصر به عنوان انقلاب فیس بوکی یاد می کند و یا در جایی دیگر، از یک مشت رایانه به عنوان مغز متفکر انقلاب لیبی نام می برد اما در کشور بجز صدای آحاد مردم ورهبری انقلاب و خواص تیزهوش، مسئولین دستگاه دیپلماسی و جریان موازی آن در سکوت منفعالانه بسر می برند. 

به نظر می رسد ماجرای دو روزنامه نگار آلمانی یا مباحثی از این دست بیش از روند رو به رشد خیزش در کشورهای مسلمان، دستگاه دیپلماسی ما را به خود مشغول کرده است.
مسئولان وزارتخانه خارجه ما و سایر مقامات ذیربط در دولت آیا هنوز مشغول تفکر و تدبیر پیرامون انقلاب های صورت گرفته هستند یا اینکه سکوت و انفعال آنها معنای دیگری دارد؟ 

فرستادگان رئیس جمهور که قبل از انقلاب های اخیر به چند کشور دنیا سفر کردند اکنون کجا هستند و به کجاها می روند؟! چرا اعلام موضع نمی کنند...؟! 

نظر آقایان در مورد مردمی که در لیبی بر روی کفن شهدایشان واژه شهید می نویسند و راهپیمایی می کنند، چیست؟! 

ندای مادران و پدران شهدای مصر را کسی از سکوت کنندگان آیا می شنود...؟!
و همینطور در بحرین و مراکش و یمن و غیره... 

ما امت واحده اسلام هستیم. اینکه به بهانه ایرانی بودن، خود را تافته ای جدا بافته از روند خیزش ها و بیداری اسلامی نضج گرفته بدانیم، حتما ما را از اسلام ناب جدا خواهد کرد.
چه اینکه ما عاشورائیانی هستیم که قرار است لشکر اعتقادی امام روح الله باشیم که به سرتاسر جهان گسیل می شود و هر روز برایش عاشوراست و تمام زمین ها و ارض ها برایش کربلا باشد. خواه این ارض کربلایی در شلمچه باشد، خواه در میدان التحریر مصر و خواه در خیابان های آغشته به خون بحرین.