احمدی نژاد در واکنش به کسانی که قصد داشتند برایش جشن تولد بگیرند و کیک بخرند و شمع روشن کنند، گفت که این کارها لازم نیست و بهترین جشن تولد برای من همین خدمت به مردم است.

سرویس سیاسی جهان- محسن مهدیان: روز گذشته خبری از رئیس جمهور و موضعش در قبال جشن تولد گرفتن برایش، منتشر شد که توجه رسانه ها را به خود جلب کرد. احمدی نژاد در واکنش به کسانی که قصد داشتند برایش جشن تولد بگیرند و کیک بخرند و شمع روشن کنند، گفت که این کارها لازم نیست و بهترین جشن تولد برای من همین خدمت به مردم است.

این در حالی است که طی چند روز گذشته اخبار زیادی درباره کیک درست کردن و جشن تولد گرفتن برای رئیس جمهور منتشر شده است.

عده ای اصرار دارند برای رئیس جمهور جشن تولد بگیرند؛ مثلاً قرار است در آستانه عید قربان با همکاری قنادان تهرانی برای رئیس جمهور کیک درست کنند.

جشن تولد برای مسئولین از دوران ریاست جمهوری خاتمی آغاز شد. جشن هائی که به مناسبت های مختلف در مکان رسانه های وابسته به جریان دوم خرداد برگزار می شد و در آن محافل خاطره انگیز سیاسی، رئیس جمهور وقت نیز حاضر و سور و سات مجلس کامل می شد.

اما برگزاری چنین مراسم هایی، در فرهنگ سیاسی کشور بی اثر نیست. کسانی که برای رئیس جمهور جشن تولد می گیرند از دو دسته خارج نیستند؛ یا از روی صداقت و علاقه به منتخب مردم اینکار را می کنند و یا اینکه به بهانه تولد رئیس جمهور، بادمجان های دور قاب را جای کیک رنگ می کنند و می چینند. در هر صورت جشن تولد برای رئیس جمهور با هر نیتی، یک عارضه مهم دارد و آن نیز سوء تعبیری است که از این مراسم ها می شود.

رفتار از این دست، هم برای فرد ستایش شونده مضر است، هم برای ستایش کننده و هم برای دیگران که ناظر بر این مراسم و جشن ها هستند.

اینکه قدیم ترها به نقل از پیامبر اکرم (ص) می گفتند که هرگاه برادرت را پیش رویش بستایی، چنان است که تیغ بر گلویش نهاده ای و یا اینکه از معصوم نقل شده است که به صورت مداحان خاک بپاشید، ناظر به آفات چنین برخوردها و مراسم ها و خود شیرینی هائی است. به تعبیر ملک شعرای بهار، چاپلوسی خرمن آزادگی را اخگر است.

ستایش های خارج از عرف، دو اثر جدی روی گوینده و مصدر اصلی ستایش دارد و آن اینکه از یک سو، ستایش شونده را به فخرفروشی و کبرورزی وا می دارد و از سویی دیگر، عزت نفس را از گوینده می گیرد.

اما مهمتر از این دو؛ اثری است که بر ناظرین و جامعه دارد و آن فرهنگ غلطی است که ایجاد می کند. فرهنگی که اثر حتمی آن چاپلوسی و مداحی و تملق گوئی است. مداحی ها جای عقلانیت و توجه به ارزش های اصیل را می گیرد و ارزش گذاری و بالارفتن مرتبت ها به کسانی می رسد که بیشتر تملق می کنند و مجیز می گویند.

حامی و دوستدار دولت کسی می شود که بیشتر در نقش روابط عمومی و تبلیغاتچی ظاهر شود و جز مداحی چیز دیگری به زبان نگوید.

در همین فرهنگ غلط است که منتقد دلسوز تا مرز منافق و سبز و متصدی ستاد کارشکنی و حتی صهونیستی بودن نیز پیش می رود.

در این فرهنگ غلط چاپلوسی رمز ماندگاری در قدرت است. برای ماندن یک روز به دست بوسی "رئیس جمهور وقت" می رود و روز دیگر "رئیس جمهور این وقت" را در حد پیامبر معرفی می کند.

در این فرهنگ غلط است که رفتارهای رئیس جمهور را برخی معجزه می خوانند و برخی دیگر برای آن شأن قدسی قائل می شوند.

روی دیگر این سکه از میدان بدر شدن منتقدین دلسوز است. کسانی که دوست داشتن را در نقد و برطرف کردن اشکالات می دانند و نه ستایش ضعف ها.

بنابراین نگرانی از کیک درست کردن و جشن تولد گرفتن نیست، بلکه نگرانی اصلی از سیطره فرهنگ تملق و ریاکاری و چاپلوسی است و روز به روز فربه تر شدن بادمجان دور قاب چین ها.

اثر قهری این جنس برنامه و جشن تولدها است که برخی برای تملق و مداحی های سازمانی، اجرای قانون حساب پس انداز نوزادان را هدیه رئیس جمهور می خوانند و توزیع سهام عدالت و خصوصی سازی مردمی را هبه و یارانه نقدی را مائده دولتی می نامند.

نگرانی وقتی ایجاد می شود که تملق و چاپلوسی راهی کوتاه و بی هزینه برای کسب منزلت های اجتماعی شود.

دراین فرهنگ غلط منتقدین علاقه مند به رئیس جمهور؛ خیانتکار و حسود و بی سوادند و متملقین؛ یاران واقعی و شجاعی هستند که اهل حرفهای دو پهلو نیستند و یکی به میخ و یکی به نعل هم نمی زنند و شاخص بصیرتند.

رئیس جمهور علاقه ای به این جشن تولدها ندارد و صد البته که برخی از برگزارکنندگان این جشن ها نیز جز ارادت شخصی و قلبی به رئیس جمهور، غرض دیگری ندارند و حتی قرار نیست که مثل محمد خاتمی عکس های جشن تولدش بدست سورچران ها بیافتد تا از آن فرصتی برای زنده نگه داشتن اصلاحات بسازند. اما می تواند فرصتی و بستری برای شکل گیری فرهنگی شود که از درون آن امتیاز بیشتر به گردن كج تر، قامت نيمه راست و رنگ رخساره غيرعادي باشد و "بله قربان گویان" و "حلقه به گوشان" و "چرب زبانان" و "کاسه لیس ها" و "مجیزگویان" جای "خادمین واقعی" و "دلسوزان اصیل" را بگیرند.

و نگران کننده تر اینکه به نظر اکثر علمای اجتماعی و روانشناسی، چاپلوسی از آن دست بیماری هائی است که به سرعت تبدیل به اپیدمی و همه جائی و همه مکانی می شود.