به گزارش جهان مسعود یارضوی در الف نوشت:
شاید اگر نبود خبرها و اسناد مربوط به سوابق برخی اطرافیان رئیس جمهور در زمینه تملق و زیاده گویی پیرامون دولت های سازندگی و اصلاحات، هرگز باورمان نمی شد که در دولت احمدی نژاد هم سفره ای برای متملقان پهن باشد.

اما وقتی ماجرا آنچنان پیش می رود که حتی معاون اول رئیس جمهور در صحبت هایش احمدی نژاد را هاشمی می خواند و مدارکی از مشاور رسانه ای رئیس جمهورمان منتشر می شود مبنی بر اینکه دولت خاتمی را ولایتمدار و تسهیل کننده اجرای فرامین رهبری خوانده است، کم کم باورمان می شود که پرچم تملق و تملق گویی در دولت بلند شده است.

حرف این گزارش نیاز به توضیح و تفسیر ندارد. از جریان و افرادی صحبت می کنیم که یکیشان در زمان دولت سازندگی استاندار یک استان بود و دستور داده بود کشاورزان تراکتورهایشان را جوری بچینند که از بالا جمله "درود بر هاشمی" خوانده شود.

تعریف و تمجیدهای او از ریاست دولت سازندگی نیز حتی در همان زمان نقل محافل بود، چه هنگامی که هاشمی را "یوسف انقلاب" خواند و چه آن هنگام که در تعاریف اهورایی اش از هاشمی رفسنجانی این شعر را می نوشت:

"دولت ملت نو از هاشمي پاينده باد
مي سپارد شخص را دولت سراي خويشتن

چون رحيمي حاکمي فرزانه دارد کاردان
هر کسي بايد که بنشيند به جاي خويشتن"

دیگری هم که همواره از او به عنوان عامل جنجال در دولت یاد می کنیم نیز کسی است که رسما شخص رئیس جمهور را به اندازه مقام عظمای ولایت بی هیچ تعارفی پاک می داند.

هم اوست که مدام از جایگاه رفیع رئیس جمهور در ولایت پذیری و اطاعت رئیس جمهور از امام زمان (عج) سخن می کند و منتقدان خودش را جهنمی می خواند.

و هم اوست که اگر نگوییم که تمام باید بگوییم بخش زیادی از حواشی نفس گیر ایجاد شده برای دولت مکتبی محمود احمدی نژاد نشأت گرفته از اوست.

و نفر سوم که مشاور رسانه ایست و همین چند وقت قبل منویات مقام معظم رهبری را به دو قسمت اجرا شدنی و قابل اجرا نشدن! تقسیم کرد و چندی بعد هنوز در تب و تاب تکذیب مفتضحانه این سخنان نسنجیده اش بود که مدرک تعریف و تمجیدش از ولایتمداری خاتمی و اصلاح طلبان بر روی خط رسانه های کشور قرار گرفت.

و همین چهره و واگویه های عاشقانه اش در رسای "م" بود که سال گذشته حتی در تیتر اول برخی رسانه های کشور نیز قرار گرفت.

او برای کسی نامه فدایت شوم نوشت که اقدامات و مسائل پیرامونی اش طی ۲ مرتبه مورد نهیب مقام معظم رهبری نیز قرار گرفته است.

اینان که نزدیکان رئیس جمهور بودند. در کنار دولت ما کسانی هم هستند که به اسم حمایت از دولت و دولتیان دست به اقداماتی زده و می زنند که هرچه می جویی نمی توانی واژه ای غیر از تملق (البته اگر در انصاف تمام باشی!) برای کارهای آنان بیابی.

به طور مثال این نشریه گسترش صنعت متعلق به وزارت صنایع بود که همین چند روز قبل تمام تصاویر مربوط به گزارش خود از جلسه فرهنگی دولت را به "م" اختصاص داد و در تمام ۶ تصویر منتشر شده، تصویر او را به مردم نشان داد.

و جالب آنکه سرپرست این نشریه هم کسی نیست غیر از "ع ـ د" که کتاب "محراب تولید" را از جیب بازنشستگان شرکت مس و در حمایت از علی اکبر محرابیان، وزیر صنایع نوشت و هم اوست که هم اکنون در سمت مدیریت عامل صندوق بازنشستگی شرکت مس ایران قرار دارد و علم دفاع از وزیر صنایع در مقابل مافیای تخریبگران را نیز بر دوش خود می بیند!

فاین تذهبون...

از دولت و بدنه اصولگرایش نیز ندایی شنیده نمی شود. تقریبا همگی اعم از دلسوز و غیر دلسوز تأیید و تأکید کرده اند که عده ای دارند مجیز دولت را می گویند و راستش این است که دولت هم هیچ به آنها نمی گوید.

و همین هیچ نگفتن است که زنگ های خطر را به صدا درآورده است.

از کجا معلوم...؟! آنها که در دو دولت سازندگی و اصلاحات مجیز می گفتند تا بمانند، نکند که در دولت احمدی نژاد هم... آنهایی که یک روز برای خاتمی بادمجان دور قاب می چیدند و امروز درست در مقابل او قرار گرفته اند و به او می گویند فتنه گر؛ نکند که صبح فردا هم احمدی نژاد ما را هدف بگیرند.

صحبت از پژمردن یک برگ نیست. همین متملقانند که امروز روز مناصب زیادی را اشغال کرده اند و تقریبا دولت در سیطره کامل آنها قرار گرفته است. و این سیطره خبر از ناخوشی روزهای آینده می دهد.

ناخوشی و دردی که ما پیش از این نیز در سه دهه قبل و در پرونده "مهدی هاشمی" به آن آزموده شدیم. باندی که آنقدر تملق مرحوم منتظری را گفت و فرافکنی کرد تا او را از رهبر انقلاب جدا کرد و حتی در مقابل ایشان قرار داد.

جریانی که حتی مرحوم منتظری را به این باور رساند که باید برای دفاع از این جریان در مقابل روح خدا (ره) هم بایستد که ایستاد و شد آنچه خواندیم و دیدیم.

و کار را بدانجا رساند که برخی تشییع کنندگان منتظری و آنها که در جرگه طرفداران او محسوب می شدند شعار براندازی نظام را سر دادند.

و خدا نکند که این داستان تلخ باز هم تکرار شود.

صحبت از پژمردن یک برگ نیست... وای جنگل را بیابان می کنند.