ماراتن گروه ۱+۵ و ایران در مذاکرات هسته ای به لحظه های نفس گیر آن نزدیک شده و خبرهای ضد و نقیضی در مورد دورنمای مذاکرات، مخابره می شود.
به گزارش جهان، «ساز زیاده خواهی!»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است که در آن می خوانید؛
ماراتن گروه ۱+۵ و ایران در مذاکرات هسته ای به لحظه های نفس گیر آن نزدیک شده و خبرهای ضد و نقیضی در مورد دورنمای مذاکرات، مخابره می شود. آنچه که به عنوان ماحصل مذاکرات طی روزهای گذشته می توان استنتاج نمود این است که سناریوی زیاده خواهی طرف های غربی به دو شکل ادامه دارد:
اول: چگونگی لغو تحریم هاست که بر اساس اخبار منتشره، قرار است لغو کامل تحریم های ظالمانه - و به اصطلاح مضحک آنان، «فلج کننده» - به شکل «تعلیق»، تغییر ماهیت بدهد و بهانه این جرزنی هم تصمیم مجلس سنا و نمایندگان اعلام شده است. دوم: حق غنی سازی صنعتی از ایران سلب و در عوض، غنی سازی صوری و نمایشی به عنوان پاداش اعطاء شود! دورنمای سناریوی مطرح شده، یادآور این واقعیت تلخ است که آمریکا، نمی تواند از ذات خود که استکبار و افزون طلبی است دست بردارد. تحریم های زیمبابوه و کوبا که همچنان از سوی ایالات متحده پابرجاست، نشان می دهد که خوش خیالی درباره استحصال نتیجه مطلوب، از این مذاکرات – اگر نگوییم بی فایده - در خوش بینانه ترین حالت در هاله ای از ابهام فرو رفته است. تحریم های کوبا که قدمتی حدود ۵۰ سال دارد و علیرغم درخواست های متعدد کشورها برای لغو آن، همچنان پابرجاست و نیز تحریم های قدیمی کشور ما که از آغاز پیروزی انقلاب به شکل ناعادلانه و ظالمانه تحمیل شده، ما را متقاعد می سازد که نباید به لغو تحریم ها به شکلی که مدّ نظر ماست، امید داشته باشیم. در بُعد غنی سازی هم آنان خواستار غنی سازی ۲ درصد – و نه بیشتر- بوده و غنی سازی بیش از ۲ درصد را تنها در خارج از کشور می پذیرند.
زیاده خواهی و افزون طلبی طرف غربی البته، باید پوششی مناسب داشته باشد و بهانه ای قابل قبول برای آن تراشیده شود. تصویب پیش نویس قطعنامه ضد ایرانی بر مبنای خزعبلات احمد شهید در سازمان ملل و انتشار گزارش اخیر آژانس بین المللی انرژی اتمی که در آن ادّعاهای واهی آنهم بدون سند و مدرک تکرار شده است، به طوری که نماینده کشورمان در آژانس، از این نهاد حامی حقوق هسته ای کشورها خواسته است که اسناد خود را در این باره ارائه کند و دستاویزی برای سرپوش گذاشتن بر این زیاده خواهی هاست.
بهانه دیگری که کشورهای غربی به خصوص آمریکا، برای عدم توافق، طی چند هفته اخیر بارها تکرار کرده اند، فشارهای داخلی آمریکا از ناحیه کنگره و مجلس نمایندگان است. طرف آمریکایی در حالی به پای میز مذاکره آمده که مدّعی است تحت فشار مجلس سنا بوده و اختیاری برای لغو تحریم ها و صدور مجوز برای غنی سازی مورد نظر ایران را ندارد.
روز سه شنبه، بیش از ۴۰ سناتور آمریکایی نامه ای درباره مذاکرات هسته ای ایران و گروه ۱+۵ به باراک اوباما، رئیس جمهور کشورشان ارسال کرده و با امضای این نامه خواستار توقف کامل توانایی ایران برای تولید سوخت هسته ای شده اند. در این نامه که به رهبری مارک کرک و مارک روبیو، سناتورهای جمهوری خواه آمریکایی تهیه شده همچنین از رئیس جمهوری آمریکا خواسته شده چارچوب مذاکرات به گونه ای گسترش داده شود که امکان طرح مسائل مربوط به برنامه موشکی ایران هم فراهم شود.
مسئولین ما پیش از این بارها اعلام کرده بودند در مذاکرات هسته ای تنها درباره مناقشات مربوط به برنامه هسته ای خود به رایزنی خواهند پرداخت و مسئله توانمندی های دفاعی خود را به مذاکره نخواهد گذاشت. در نامه این ۴۳ سناتورهای آمریکایی به اوباما آمده است: «ما در ماه های پیش رو تلاش برای تحمیل فشارهای اضافی بر ایران را ادامه خواهیم داد، مگر اینکه این کشور آرمان های هسته ای خود را کنار بگذارد و در روابطش با دنیا، قدم در راه سازنده نوینی بگذارد.»
همانطور که تاریخ رابطه ما با آمریکا نشان داده است، واگذاری امتیازات در قبال گفت وگو هیچگاه نتیجه ای در بر نداشته و همانگونه که اشاره شد در خوشبینانه ترین حالت، دور نمای مذاکرات تاریک است. اما نباید فراموش کنیم که به اقرار برجسته ترین و مورد اعتمادترین کارشناسان و تحلیلگران آمریکایی، ایران دست برتر در مذاکرات را دارد.
از جمله این اقرارها، نظر «گری سیک» مشاور کاخ سفید در امور ایران در دولت جیمی کارتر است که گفته: «نباید اجازه داد ایران میز مذاکرات را ترک کند زیرا در صورت شکست مذاکرات، ایران، غنی سازی ۲۰ درصد را از سر خواهد گرفت». تفاهم و نزدیکی بیشتر ایران و روسیه در تمام زمینه ها بخصوص همکاری های اقتصادی – با توجه به ضربه اقتصادی که روسیه از اتحادیه اروپا و آمریکا خورده است- بعید نیست به شکل گیری سازمان های قدرتمند منطقه ای برای استقلال اقتصاد شرق از غرب منتهی شود.
مختصری از گزارش تحلیلی فایننشال تایمز با عنوان «عدم توافق با ایران تقویت کننده محور ایران و روسیه» به عنوان حسن ختام، خواندنی است: «تهران و مسکو محوری از همکاری ها در بین خود ایجاد کرده اند و فعالیت مشترک آن ها علیه داعش در عراق آغاز شده است. علاوه بر این ابعاد این همکاری در سوریه نیز ملاحظه می شود. این ۲ کشور در نشست سال ۲۰۱۴ دریای خزر اذعان داشتند که اجازه ورود قوای بیگانه و ناتو به دریای خزر را نخواهند داد. متعاقب این مسئله ایران و روسیه رزمایش مشترک نظامی را اجرا کردند.
ایرانیان البته در بحث انرژی اتمی، نه تنها به غرب بلکه به روسیه هم تکیه نکرده اند و تأسیسات اتمی خود را درون کشور ساخته اند. این ۲ کشور برای غلبه بر تحریم ها در حال توسعه طرحی هستند که در آن ارزهای ملی خود را در مبادلات جایگزین دلار آمریکا کنند. عدم رسیدن به توافق هسته ای به قوی تر شدن روابط تهران و مسکو می انجامد و این تقویت روابط، حتی به ضرر سناتورهایی خواهد بود که این روزها در پی افزایش فشار بر ایران هستند زیرا این اتحاد ایرانی- روسی به افزایش نفوذ روسیه در منطقه مهمی مانند خاورمیانه می شود و این در حالی است که آمریکا تلاش هایی در جهت عکس این امر به کار بسته است.»
