عید فطر در نگاه امام خمینی (ره)
يکشنبه ۵ مرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۰:۲۸
کد مطلب: 372395
این که امر شده است به حضرت ابراهیم که فریاد بزن تا بیایند پیش تو، برای اینکه راه، راهی است که از طریق ولی الله باید طی شود، از طریق اولیاءالله باید طی شود و حضرت ابراهیم(سلام اللَّه علیه) ولی وقت بود و ولی است برای همه نسلها و رسول اکرم ولی اعظم است و ولی است برای همه عالم و از راه اینها باید رسید به آنجایی که باید رسید.
ابراهیم(ع) بعد از اینکه مراحلی را طی فرمود، آخرش فرمود، عرض کرد «وجهت وجهی للذی فطر السموات و الارض» (من روی خود را به سوی کسی کردم که آسمان ها و زمین را آفریده است. سوره انعام آیه ۷۹) او «وجهت وجهی» می گوید و برای رسول اکرم «ثم دنا فتدلی فکان قاب قوسین او ادنی»(سپس نزدیکتر و نزدیکتر شد تا آنکه فاصله او به اندازه فاصله دو کمان یا کمتر بود. سوره نجم آیات ۸ و ۹) است و بین این دو تا فرق است، با اینکه هر دو در غایت کمال است.
از برکاتی که ما داریم، برای ما هست، برکات ادعیهای است که از ائمه اطهار وارد شده است. ادعیه ائمه اطهار - همان طوری که خود قرآن شریف هم آن طور است - که یک سفرهای پهن شده است برای اینکه همه قشرها از آن استفاده کنند.
... ادعیهای که از ائمه اطهار وارد شده سفرهای است که برای همه پهن شده تا از آن استفاده کنند، هر کس به مقدار فهمش و اکثرا چیزهایی است که عامه مردم از آن استفاده میکنند و فقراتی در ادعیه هست که فلاسفه از آن استفاده میکنند. فقراتی هست که عرفا از آن استفاده میکنند. فقراتی هست که خاصه اولیا باید از آن استفاده کنند.
در همین دعای عرفهای که حضرت سید الشهدا (ع) در روز عید خوانده، در روز عرفه خواندهاند؛ این از نعمتهای بزرگی است که برای بندگان خدا آمده است و هر کس به اندازه خودش از او استفاده می‌کند و بسیاری هم هستند که گمان میکنند؛ استفاده کردند، لکن واقع مطلب بسیار مشکل است. یعنی بعضی امور است که تصدیقش آسان لکن تصورش مشکل است.
بعضی از مسایل هست که انسان نمیتواند تصور کند لکن تصدیقش می‌کند و مسایل که مال اهل معرفت است از این جور مسایل هستند، تصدیق میشود کرد؛ به اینکه «هو الظاهر» لکن تصور «هو الظاهر» یک تصوری است که بسیار مشکل است؛ مگر برای آنهایی که خاصه اولیا هستند و عید شریف قربان و اینکه همه را خواستند، فی الناس، فریاد بزن بین ناس که بیایند و بیایند به سوی توای ابراهیم و به سوی رسول خدا در وقتی که رسول خدا هست و به سوی «ولی» در وقتی که «ولی» هست، به سوی او بیایند و به سوی او آمدن، به سوی خدا رفتن است، نه اینکه به سوی او بیایند در مقابل به سوی خدا رفتن، به سوی او رفتن عین به سوی خدا رفتن است.
از این جهت دعوت به این است که به سوی خدا بروند، لکن راه این است، طریق این است و ابراهیم (س)، عید برای او برای ذبیح الله است که ثمره وجود خودش را حاضر شد فدا کند و برای رسول اللَّه هم، برای ذبیح الله در این امت است که «فدیه» در بعض روایات ذبیح اللَّه هم، به حضرت سید الشهدا(ع) تفسیر شده است.
ابراهیم تا آن حدی که حد فداکاری هست رفت، منتها خدای تبارک و تعالی برای او فِدیه فرستاد و پیغمبر اکرم(ص) هم تا آن حدی که هست و واصل هم به آن حد شد، برای اینکه ذبح واقع شد و نمونههایی از این مسایل در بین بشر هست لکن با تفاوت های بسیار زیاد که آن تفاوت ها مربوط به مراتب معرفت است.
* از بیانات امام خمینی(ره) در جمع مسوولان و اقشار مختلف مردم در بیست وهفتم شهریور ۱۳۶۲
