ابن تیمیه از افرادی است که حاضر شده به هر نحو ممکن و لو به دروغ و تهمت مذهب حقه شیعه را انکار کند و آنان را خارج از دین معرفی نماید. به موردی که در ذیل می آید دقت کنید:
وأیضا فکثیر من شیوخ الرافضة من یصف الله تعالى بالنقائص کما تقدم حکایة بعض ذلک فزرارة بن أعین وأمثاله یقولون یجوز البداء علیه وأنه یحکم بالشیء ثم یتبین له مالم یکن علمه فینتقض حکمه لما ظهره له من خطئه.
منهاج السنة النبویة ج۲ ص۳۹۵٫
بسیاری از بزرگان رافضه به خداوند متعال نسبت نقص می دهند … پس زراره بن اعین و امثال او قائل به جواز بداء برای خداوند هستند او اینکه خداوند به مطلبی ابتداء حکم می کند سپس روشن می شود که اشتباه کرده و حکم قبلی را نقض می کند.
ابن تیمیه به بزرگان علمای شیعه و زراره از بزرگان اصحاب امام صادق علیه السلام نسبت می دهد که نظر آنها جاهل بودن خداوند است و چه نقصی از این بالاتر!!!
بداء در کتب اهل تسنن:
بداء در کتابهای مهم اهل تسنن آمده است و آن را ثابت می کند و اما علمای وهابی چون نمی توانند تحلیل درستی از معنای بداء داشته باشند بر خلاف منهج علمی خود رفتار نموده و می گویند باید تاویل نمود. نمونه ای از کتاب های اهل تسنن:
صحیح بخاری ج۴ ص ۱۴۶٫
حدثنی محمد حدثنا عبد الله بن رجاء أخبرنا همام عن إسحاق بن عبد الله قال أخبرنی عبد الرحمن بن أبی عمرة ان أبا هریرة رضی الله عنه حدثه انه سمع رسول الله صلى الله علیه وسلم یقول إن ثلاثة فی بنی إسرائیل أبرص وأعمى واقرع بدا لله عز وجل ان یبتلیهم.
از پیامبر شنیده شد که فرمودند: سه نفر در بنی اسرائیل بودند که پیسی و کوری و کچلی داشتند که برای خدا بدا حاصل شد.
مسند الامام احمد بن حنبل با تحقیق شعیب الارنؤوط ج۱۱ ص ۴۹۶:
وذلک انها کلما غربت أتت تحت العرش فسجدت واستأذنت فی الرجوع فاذن لها فی الرجوع حتى إذا بدا الله ان تطلع من مغربها.
محقق کتاب که از اعلام وهابیت است میگوید حدیث صحیح است علی شرط الشیخین.
سوال:
آیا واقعا منظور از بدا در این احادیث همان بدای معروف است؟
پاسخ:
بله به تصریح دو نفر از بزرگان وهابیت:
۱- البانی در کتاب صحیح الجامع الصغیر و زیادته در ج ۱ ص ۴۱۱ ح ۲۰۵۲ در پاورقی می گوید:
هذه روایة البخاری و کأنها روایة بالمعنی فان البداء لله مستحیل.
دقت کنید آقای البانی از این حدیث بداء را برداشت کرده است و می گوید باید نقل به معنا شود زیرا بداء برای خداوند محال است.
۲- شعیب الارنؤوط:
او در ذیل همان حدیثی که نقل شد از سندی کلامی نقل می کند:
قال السندی: قوله فاذا بدا …. ای ظهر له تعالی قیل: و هو خطأ بمعنی ظهور شیئ بعد ان لم یکن و هو محال.
… قلت: و الاقرب التأویل بلاتخطئة الروایة بعد ثبوتها.
سندی می گوید: بدا یعنی آشکار شد. و این در مورد خدا محال است زیرا معنایش این است که زمانی علم نداشته و بعد علم پیدا کرده است. من می گویم (شعیب الارنؤوط): بهتر است با ثبوت روایت دست به تاویل ببریم.
پس حرف ابن تیمیه که تصور اشتباهی از بدا داشت و به شیعیان نسب داد در اصح الکتب بعد القرآن به گفته اهل تسنن و مسند احمد بن حنبل با سند صحیح آمده است.
معنای صحیح بدا:
عن الامام الصادق علیه السلام: ما بدا لله فی شئ إلا کان فی علمه قبل أن یبدو له .
کافی ج۱ ص ۱۴۸٫
برای خداوند بدا حاصل نمی شود مگر اینکه قبل از آن در علم خداوند آن تغییر تصمیم بوده است.
این معنای صحیح برای بدا است که از امام صادق علیه السلام بیان شده و شیعیان هم به آن معتقد هستند.
همین معنا نیز در کلمات علمای اهل تسنن غیر وهابی به وضوح دیده می شود:
ابن حجر عسقلانی در فتح الباری ج ۶ ص ۳۶۴ میگوید:
قوله بدا الله بتخفیف الدال المهملة بغیر همز أی سبق فی علم الله فأراد إظهاره ولیس المراد أنه ظهر له بعد أن کان خافیا لان ذلک محال فی حق الله تعالى.
و این همان مطلبی است که از حدیث امام صادق علیه السلام استفاده می شود.
چند سوال از کسانی که ابن تیمیه را شیخ الاسلام میدانند:
۱- آیا به کسیکه به این راحتی دروغ می گوید می توان اعتماد نمود؟
۲- به نظر شما ابن تیمیه چرا سخنی که در صحیح ترین کتاب های اهل تسنن است را به شیعه نسبت می دهد و هیچ منبعی نیز ارائه نمی دهد؟!!
۳- چرا ابن تیمیه این قدر با شیعه دشمنی دارد با اینکه تمام عقاید شیعه در کتب صحیح اهل تسنن است.
منبع: "گفتگوی آرام میان شیعه و سنی"
