حرکت رو به جلوی دوومیدانی در غیاب رقیبان

به گزارش جهان به نقل از مهر، از ابتدا و پیش از اعزام تیم ملی دوومیدانی به رقابتهای جایزه بزرگ آسیا هم پیش بینی می‌شد ایرانی‌ها نتیجه بهتری نسبت به قهرمانی آسیا کسب کنند و آن هم دو علت داشت: هم سطح رقابتهای جایزه بزرگ در مقایسه با قهرمانی آسیا پایین تر است هم اغلب شرکت کنندگان مطرح آسیایی در جایزه بزرگ غایب بودند.

با این وجود تیم ملی دوومیدانی ایران بدون لیلا رجبی و مریم طوسی که هردو با مصدومیت مواجه شدند و رضا قاسمی که برای آمادگی بیشتر برای مسابقات پیش روی کازانف از حضور در این رقابتها انصراف داد، به تایلند اعزام شد.

رقابتهای جایزه بزرگ دوومیدانی آسیا در سه مرحله برگزار می‌شد، هرچند ایرانی‌ها معتقد بودند در هر مرحله نسبت به مرحله قبل نتیجه بهتری می‌گیرند ولی شرایط آب و هوایی کار را تا جایی سخت کرد که حتی چندین بار تمرینات تیم ملی قطع شد.

به هر حال بسیاری از مهره های حاضر در جایزه بزرگ همانهایی بودند که در قهرمانی آسیا نیز برای ایران مسابقه دادند. تیم همان تیم است با همان ظرفیت و پتانسیل و اگر در اینجا نتیجه به مراتب بهتری کسب کرده‌ایم برای این است که به نسبت چین حریفان آسان‌تری داشتیم.

تفتیان موفق ترین نماینده

تیم ملی دوومیدانی ایران با کسب ۵ مدال طلا، ۳ نقره و ۶ برنز (در مجموع ۱۴ مدال) به کار خود در این رقابتها پایان داد. موفق‌ترین نماینده ایران در این رقابتها حسن تفتیان بود که در هر سه مرحله دوی ۱۰۰ متر موفق به کسب مدال طلا شد.

کیوان قنبرزاده دو مدال (یک طلا و یک نقره)، سجاد هاشمی آهنگری سه مدال (یک طلا، یک نقره و یک برنز)، محمدرضا وظیفه دوست یک مدال نقره، مسلم نیادوست دو مدال برنز، سپیده توکلی یک مدال برنز، امیر مرادی یک مدال برنز و سبحان طاهر خانی یک مدال برنز به دست آوردند.

یکی از نکات قابل تامل در دوومیدانی ایران رشد و پیشرفت بانوان با توجه به همه محدودیت‌ها و مشکلات مالی و تخصیص منابع است. سپیده توکلی که در ابتدا با شرکت‌اش در رقابتهای جایزه بزرگ مخالفت شد توانست در یک مرحله به برنز برسد و در دو مرحله دیگر با کسب رتبه چهارمی در آستانه کسب مدال از رفتن به روی سکو بازماند.

بدون شک اگر لیلا رجبی و مریم طوسی نیز در این رقابتها شرکت کرده بودند سهم بانوان از مدال های کسب شده بیشتر هم می شد.

جای خالی یک روانشناس در کنار تیم ملی!

در کنار همه مدال آوران تیم ملی، بسیاری از ملی پوشان ایران نتوانستند رکورد خود را هم در تایلند تکرار کنند. ورزشکارانی که در مسابقات داخلی خیلی خوب کار می کنند، تجربه نشان داده در رقابتهای برون مرزی در حد و اندازه خود نیستند. شاید اگر ایرانی ها هر یک تنها چیزی نزدیک به رکورد خود در کشور را در جایزه بزرگ به نمایش می گذاشتند با تک مدال یا حتی با دست خالی به کشور بر نمی گشتند.

با این شرایط لزوم حضور روانشناسانی معتبر در کنار کادر فنی دوومیدانی که رشته ای پر استرس پرهیجان و مدال آور است به شدت احساس می شود. چیزی که در ورزش ما کمتر به آن اهمیت داده می شود.

تلاش های سرپرست برای اعزام بی دغدغه ملی پوشان به رویدادها

یکی از نکات مثبت دوومیدانی در روزهای اخیر رضایت ملی پوشان از تلاش فدراسیون برای اعزام بی دغدغه آنها به رقابتهاست. تیم ملی دوومیدانی دیگر مشکل تهیه بلیت و حتی لباس ندارد. اگرچه طباطبایی سرپرست موقت فدراسیون است و با اعلام زمان مجمع انتخاباتی از دوومیدانی می رود ولی با اوضاع آشفته اسبق فدراسیون نمی شد به چنین نتایجی رسید.

هر چند منطقی نیست نتایج ملی پوشان را خوب یا بد به گردن مسئولان فعلی فدراسیون بیندازیم ولی آرامش فعلی دوومیدانی علیرغم همه مشکلات و کمبودها یکی از نکاتی است که نمی شود از آن چشم پوشید.

یادمان رفته بیش از مدال سهمیه المپیک می خواهیم

تیم ملی دوومیدانی ایران مسابقات جایزه بزرگ تایلند را با ۱۴ مدال به پایان رساند در حالی که در دوره قبلی( سال ۲۰۱۳) با کسب چهار مدال ( دو طلا و دو برنز) در مجموع هر سه مرحله به کار خود پایان داده بود. این نتیجه شاید فدراسیون را خوشحال یا مغرور کند اما یادمان نرود تمام سهم ایران از رقابتهای قهرمانی آسیا دو برنز بود. یادمان نرود امسال سال قبل از المپیک است و ما سهمیه می خواهیم. چیزی که هنوز به آن نرسیده ایم. یادمان نرود بزرگترین سرمایه دوومیدانی ما که با یک مدال نقره در المپیک لندن به این رشته اعتبار بخشید حالا به تنهایی راه خود را جدا کرده و به تنهایی و بدون مکالمه با فدراسیون به کارش ادامه می دهد.

فراموش نکنیم دست ما هنوز از سهمیه خالی است و فرصت اندک. یادمان نرود چند مدال در دوومیدانی توزیع می شود و ما نباید با ۱۴ مدال در جایزه بزرگ آسیا جشن بگیریم. حالا وقت سهمیه است نه رقابتهای تدارکاتی.