جوانانی که در تجرد پیر می‌شوند

تنها حرفی که میتونم در ذیل اینجور مقالات بگم اینه خدا از پدر مادرایی که مانع ازدواج هستند نگذره حقیقتا جا داره این نوع پدر مادرها دعا بشوند که با دشمنان اهل بیت محشور بشوند

سلام. میخوام درد دلم رو بگم...
چراهایی که هر روز و هر ساعت ذهنم رو مشغول کرده و جوابی براشون ندارم!
بچه که بودیم بهمون گفتند باید بری مدرسه؛ ما هم که خوب و بد نمیدانستیم گفتیم چشم!
دوازده سال تمام توی آموزش و پرورش زیر دست کسانی تربیت شدیم که بسیاری از اونها به تربیت سزاوارتر از بچه های معصوم بودند، بچه های پاکی که میتونستند و باید به کمال و خلیفه الهی میرسیدند ولی حیف که بلد نبودند ...
بجای رشد معنوی با آلودگی هایی از دبیرستانهای آموزش پرورش بیرون آمدیم و به پاس بردگی تحصیلی در این 12 سال مدرک بی ارزشی گرفتیم. علمی هم که بدست آوردیم به هیچ وجه متناسب با 12 سال عمر یک انسان نبود!
تعجبی نداشت که آن زمان متوجه نشویم چه کلاهی بر سرمان رفته، ما را اینگونه تربیت کرده بودند، راه دیگری وجود نداشت که حتی به آن فکر کنیم. نگاه های جامعه، مسئولان، مردم، خانواده، دوستان! همه نگاه ها ما را به یک سمت می بُرد، به ما می گفت ارزش تو به مدارک تحصیلی ات است آن هم در سیستم تربیتی که خودشان تعریف کردند. ما به ازدواج احتیاج داشتیم ولی راه ازدواج و کار برای ما بسته بود چون مدرک با ارزشی نداشتیم، چون کار مناسب نداشتیم و خودمان هم در جامعه هنوز ارزشی نداشتیم.
جبر توام با شوق ما را به تحصیلات دانشگاهی فراخواند. با شور و شوق و انگیزه های زیادِ جوانی و در شرایطی سخت، بعد از مدتی پشت کنکور بودن بالاخره موفق شدم در یک رشته خوب در دانشگاه دولتی پذیرفته شوم. ترم های اول و دوم خیلی انگیزه داشتم ، فکر میکردم توی دانشگاه قراره ما به جایی برسیم، کم کم فهمیدم دانشگاه فقط یک دروغ بزرگ هست، اگر دانشگاه جای دانش است آنچه ما دیدیم برای بعضی جای تفریح، برای برخی سالن مُد و ازدواج، برای بعضی موقعیت اجتماعی، برای برخی بازی های سیاسی و برای اندکی هم علم بی فایده؛ علمی که با نیازهای واقعی جامعه و بازارکار فرسنگها فاصله دارد.
حالا خودم را در موقعیتی می دیدم که نگاههای مردمان و نظام ارزش گذاری آنها برای ادامه زندگی، راه برگشت برایم نمی گذاشت و فضای دانشگاه و علوم بی فایده هم رغبتی برای ادامه؛ این برزخ و بی میلی برای ادامه دادن کم کم باعث خمودگی و بی تفاوتی شد و توام با آن به اسارت شیطان درآمدن، آخر همه فقط نگران موقعیت اجتماعی ما بودند کسی فکر نمی کرد این جوان بخت برگشته چه نیازهایی دارد، اصلا جوان حق ندارد نیاز دیگری داشته باشد؛
گناه کردیم و گناه و گناه و ... توبه کردیم و توبه شکستیم و دوباره ... با توبه شکستن ها اسیر افسردگی و بیماری های اعصاب و قرص های جور واجور و ... شدیم، چندین سال اینجوری گذشت!
باز هم کسی درد ما را نمی فهمید و راهی برای ما نمی دید جز ادامه راه غلط فعلی، با هر بدبختی بود از دانشگاه نجات پیدا کردیم، حالا نوبت سربازی هست، نوبت تحقیر و افسردگی بیشتر و برای برخی سیگاری شدن و برخی اعتیاد! نزدیک به دو سال هم اینجوری گذشت!
سربازی تمام شد، خیلی خوشحال بودم که بالاخره از این سیستم ظالمانه نجات پیدا کردم و حالا آزادم؛ اما این آزادی و خوشحالی زیاد طول نکشید، با وجود تخصصی که قبلا خارج از دانشگاه در دو زمینه متناسب با رشته ام کسب کرده بودم نتوانستم شغل مناسبی پیدا کنم. از طرفی اقدام به خواستگاری کردم که در همون مراحل اولیه تا فهمیدن کار ندارم ما رو پیچوندن!
حالا این روزها 27 ساله هستم و به مسیری که آمدم فکر می کنم، 20 سال از زندگیم در انواع نظام های آموزشی کشور گذشت! در این 20 سال می توانستیم به کجاها برسیم! افسوس که چه بر سر ما آوردند!
حالا که باید زمان بالندگی یک جوان باشد، حاصل این 20 سال علم فراموش شده و بی فایده ، استعدادهای به فنا رفته، افسردگی ها و بیماری های اعصاب ، غرورِ خُرد شده و از همه مهمتر حیا و پاکی هایی که از دست رفت، مهمتر از هر چیز خدایی که داشتیم و حالا ...
افسوس های هر روز من، قلبی شکسته و بُغض همیشگی که گلویم را می فشارد تا به چند قطره اشک و یک آهِ سردِ بلند ختم شود که من آزردگی خدا را نمی خواستم، گناه را نمی خواستم ولی چه سود ... چه سود که آلوده شدم ...
این روزها فقط سوال می پرسم!
از خودم می پرسم که چرا بیشتر مقاومت نکردی؟
از مردم می پرسم که چرا اگر کسی پول، کار یا این مدارک بی ارزش را نداشت احترام ندارد؟ حق ازدواج ندارد؟
از دولت می پرسم؟
از نظام آموزشی و تربیتی می پرسم؟
با جوانی ما چه کردید...؟
از دنیای شما مردمان بیزارم و فقط آرزوی خدا دارم ...
و سوال همیشگی که با این همه توبه و توبه شکستن آیا راهی برای برگشت به خدا هست؟
و اگر هست با کدام پشتوانه؟
با کدام توان برای توبه ای دوباره؟
کوله باری از گناهان، قلبی که سیاه شده، ذهنی که آلوده شده، غروری که شکسته شده، و یاری کننده ای که نمی یابم ...

توي اين دوره زمونه پول داشته باش هركاري دلت خواست ميتوني بكني..
آدم سراغ دارم پيرمرده پولداره و در سن 75 سالگي رفته با يك دختر جوان 24 ساله زيبا ازدواج كرده!!!
دختره هم كلي خواستگار جوان داشته و همشون رو جواب كرده فقط بخاطر اينكه خواستگارهاش خونه نداشتند و ماشين نداشتند و حقوقشون كم بوده و .... اما فقط بخاطر ثروت پيرمرده حاضر شده باهاش ازدواج كنه!!!!

تف به اين روزگار.... تف.