جریانی که بدون توجه به واقعیتهای میدانی و بر اساس خشمی که از بدنه انقلابیون دارد، پیوسته تلاش داشته تا به جای صدام و حامیان بینالمللی او، جمهوری اسلامی را مسئول آغاز جنگ معرفی کند.
سازندگی به خوبی می داند که چگونه با بالانس کردن روابط سیاسی، هم حساسیتهای سیاسی-امنیتی را از خود و رسانهاش دور کند و هم چراغخاموش، همسو با جریانهایی چون نهضت آزادی، پروژه اصلی خود را پیش ببرد.
این حزب سابقه جدایی از جبهه ملی ایران و پیوستن به نهضت امام خمینی(ره) تا اعدام برخی از اعضای آن به جرم توطئه علیه حکومت جمهوری اسلامی ایران را در کارنامه خود دارد.
امثال شورای شهر اصلاح طلب تهران با حمایت افرادی نظیر مطهری عمدا یا سهوا میخواهند در تقلیل خطر بزرگی که امام خمینی جلوی آن را گرفت بکوشند و در راستای عادی سازی حضور آنان قدم های ابتدایی را بردارند.
روحانی پرحاشیه اصلاحطلب گفته است: من واقعاً نمیدانم کدام خدابیامرزی این نظارت استصوابی را مطرح کرد. اصلاً مردم شاید دلشان میخواهد به شمر و خولی رأی بدهند.
استفاده روحانی به عنوان رئیس جمهور ایران از کلیدواژه هایی نظیر «منافقین» برای تائید نظراتش در قلمداد نمودن مجلس اول به عنوان بهترین مجلس بسیار قابل تامل به نظر می رسد.