طیب، پهلوان واقعی پایتخت بود؛ هم زور بازو داشت و میتوانست لاتهایی مثل حسین رمضان یخی و اطرافیانش را در دعوای معروف چهارراه مولوی، ادب کند و هم راستِ کارش، رسیدگی به مشکلات مردم بود.
سحرگاه ۱۱ آبان ۴۲ طیب حاج رضایی در پادگان حشمتیه تهران به اتهام کشتار مردم و آشوبآفرینی در واقعه ۱۵ خرداد اعدام شد؛ اتهامی که هیچگاه اثبات نشد و او اعدام شد تا حشمت شاه حفظ و واقعه ۱۵ خرداد غیرمردمی و با حضور اراذل و اوباش معرفی شود.
خیلی خوب است که یاد کنم از چهرهی دو نفر از شهدای عزیزی که حالا کمتر از ایشان یاد میشود: مرحوم طیّب و مرحوم رضائی که این دو نفر عزیزانی بودند که مبارزه کردند در این مبارزات نقش داشتند بعد هم شدیدترین انتقام را از اینها دستگاه گرفت و آنها را به شهادت رساند.