من در وبلاگ این روزها   نوشت:
 
گزارش زنده فینال جام ملتهای اروپا توسط دخترک سه ساله‌ام که برای اولین بار دارد فوتبال می‌بیند!
 
 توضیح بیخود: نوشته های پررنگ نرگس هستند و کمرنگ ها من.
 
این آبی‌های چی (حتی نه "کی") اند؟ ایتالیا.
 
این قرمزها چی‌اند؟ اسپانیا.
 
اون زرده چیه؟ اون دروازه‌بانه.
 
اون سیاهه چیه؟ اون داوره.
 
اون قرمزه چیه؟ دو سه چهار داره؟ اون شمارنده زمان بازی‌یه.
 
اون قرمزه چیه؟ اون تبلیغ کنار زمینه.
 
اون زرده چیه؟ اون‌های پلیس‌های دور زمینن.
 
اون قرمزها چی‌اند؟ اسپانیا.
 
اون آبی‌های چی‌اند؟ ایتالیا.
 
اوه اوه! خوردن به هم، دماغ‌شون داغون شد! (در مواجهه با صحنه برخورد دو بازیکن!)
 
اون سیاهه چیه؟ اون اسم بازیکن رو نوشته.
 
آقاهه داد می‌زنه! (تصویر مربی ایتالیا کنار زمین)
 
این آبی‌ها چی‌اند؟ ایتالیا.
 
اسپانیا بهتر بوده! (تکرار جمله عادل فردوسی‌پور)
 
اووو وَه! سرش درد گرفت! (واکنش به گل اول اسپانیا که با سر زده شد!!)
 
این قرمزها چی‌اند؟ اسپانیا.
 
ا! این آقاهه چرا خودشو سیاه کرده؟ (تصویر بازیکن سیاه‌پوست ایتالیا)
 
این دو تا تاج دارن! (دو تا از تماشاگرهای اسپانیا)
 
قرمزها با دست می‌ندازن. (اوت)
 
پ‌پ‌پ‌پ‌پوووووف! (احتمالا بازی خسته کننده شده)
 
(خمیازه)
 
و بالاخره در دقیقه 28 دخترک به خواب می‌رود...!