کسب مجوز برای فیلم سخیف با چند حذف ساده؛
سینمای ایران در گیشه ارزش پیدا می‌کند؟/ دوره ولنگاری فرهنگی سینمای ایران با فیلمهای تایلندی برزیلی
پنجشنبه ۲۱ آذر ۱۳۹۸ ساعت ۰۸:۲۶
کد مطلب: 709440
گروه فرهنگی جهان نيوز: قصه سینمای ایران در این روزها با اینکه به ظاهر شاد و بشاش است اما در باطن بسیار تراژیک و غمگنانه است. سینمای ایران با اینکه توانسته در گیشه موفق عمل کند و مخاطبانی را به سالن سینما بکشاند اما به نوعی شاهد ولنگاری فرهنگی در هنر هفتم به بهانه ژانر طنز هستیم. این روزها سینماگران گیشه ای ایران برای بدست آوردن مخاطب بیشتر دست به هر کاری می زنند حالا کار به جایی رسیده است که به سراغ کشور تایلند و سوژه کردن این موضوع در سینمای ایران رفته اند.
فیلم « چهار انگشت» تلاشی در همین زمینه است. فیلمی که به عقیده منتقدان سینما رونوشتی از فیلمی با همین لوکیشن و موقعیت طنز است که در تایلند و با یک زن تایلندی ساخته شد. بعد از فیلم «خانم یایا» حالا سینمای ایران شاهد فیلم هایی است که با دستمایه قرار دادن موضوعات اروتیک سعی دارد مخاطب جذب کند و از این رو به سراغ لوکیشن کشورهای رفته که توریست جنسی جذب می کنند.
همین موضوع را یکی از شاخصه های ولنگار فرهنگی در سینمای ایران در این دوره می توان قلمداد کرد. لوکیشن های کشورهای خارجی، زنان خارجی بی حجاب، موضوعات اروتیک، مردان هوس جو، شوخی های جنسی و ... همه و همه در فیلم های ایران وارد شده و در پرده بزرگ سینما به نمایش در آمده است.
در این حوزه موج های سینمای خاصی برای تسخیر گیشه بوجود آمده است و هر روز سینماگران در این رقابت سعی می کنند از روی دست هم کپی برداری کنند و شدت و التقاط ادا و اطوارهای مبتذل در این فیلم ها بیشتر می شود. درواقع این رقابت باعث شده است که سینمای ایران هر روز بیشتر برای گیشه پسند تر شدن به سراغ این سوژه های یک خطی برود که سناریویی بی سرو ته دارند.
درواقع در سینمای ایران طمع کسب درآمد هر روز افراد را به ساخت فیلم های به اصطلاح خنده دار و کمدی می کشاند. گسترش بازار و ارزشهای بازی در سینمای ایران که چندان سنخیتی با آن ندارد سبب مشکلاتی در این حوزه شده است. تهیه کنندگانی که همه نگرانی شان سرمایه گذاری در فیلم های مبتذل است و به این بهانه سرمایه های اجتماعی را از بین می برند. درواقع مشکل اینجاست که نگرش بازار و ارزش های بازاری به حوزه های از زندگی و هنر سرایت کرده است که سنخیتی با آن ندارد.
به نظر می رسد که در این فیلم ها فیلمسازان عمدتا فیلمنامه ای برای ارائه ندارند و با سوژه ای مثل سفر به تایلند سعی کرده اند با ایجاد اتفاقاتی طنزگونه داستان را ادامه بدهند. از همین جاست که کلیشه های سینمایی باز تکرار و تکرار می شود. استفاده از یک مرد متعصب که دست بر قضا هوس بازهم هست و از سوی دیگر استفاده از یک بازیگر زن تایلندی نسخه اغواکننده جنسی برای همین روند است.
بسیاری مطرح می کنند که با توجه به اینکه ممیزی هایی درباره ساخت فیلم در تایلند وجود دارد چرا فیلمسازان علاقه خاصی به ساخت فیلم در این کشور پیدا کرده اند. البته کشورهایی مثل ترکیه و برزیل هم کشورهایی هستند که لوکیشن های فیلم های ایرانی به آن منتقل شده است. تم داستانی هم همین موضوع است که یک مرد ایرانی که ریشه های مذهبی دارد در این کشورها چه کار می کند. اما جواب چنین سئوالی را می توان در گیشه و دغدغه سینماگران تجاری کشورمان جستجو کرد.
اما اینکه چطور این فیلم ها مجوز اکران می یابند سئوال دیگری است. به نظر می رسد که سینماگران ایرانی توانسته اند به نوعی با حذف برخی از صحنه و رعایت برخی از نکات کلیشه ای از سد مجوز به خوبی بگذرند. اما کلیت اثر چیز دیگری است که در سینماها با ابتذال و لاابالی گری فرهنگی دست در دست دارد. اما سینماگران خوشحال هستند که توانسته اند گیشه ای داغ داشته باشند و متاسفانه تنها در گیشه فیلم موفق ظاهر می شود و در حوزه فرهنگی نه تنها ارزش و جایگاهی ندارد بلکه اغلب فیلم ها مبتذل و بی ارزش هستند.
فیلم « چهار انگشت» تلاشی در همین زمینه است. فیلمی که به عقیده منتقدان سینما رونوشتی از فیلمی با همین لوکیشن و موقعیت طنز است که در تایلند و با یک زن تایلندی ساخته شد. بعد از فیلم «خانم یایا» حالا سینمای ایران شاهد فیلم هایی است که با دستمایه قرار دادن موضوعات اروتیک سعی دارد مخاطب جذب کند و از این رو به سراغ لوکیشن کشورهای رفته که توریست جنسی جذب می کنند.
همین موضوع را یکی از شاخصه های ولنگار فرهنگی در سینمای ایران در این دوره می توان قلمداد کرد. لوکیشن های کشورهای خارجی، زنان خارجی بی حجاب، موضوعات اروتیک، مردان هوس جو، شوخی های جنسی و ... همه و همه در فیلم های ایران وارد شده و در پرده بزرگ سینما به نمایش در آمده است.
در این حوزه موج های سینمای خاصی برای تسخیر گیشه بوجود آمده است و هر روز سینماگران در این رقابت سعی می کنند از روی دست هم کپی برداری کنند و شدت و التقاط ادا و اطوارهای مبتذل در این فیلم ها بیشتر می شود. درواقع این رقابت باعث شده است که سینمای ایران هر روز بیشتر برای گیشه پسند تر شدن به سراغ این سوژه های یک خطی برود که سناریویی بی سرو ته دارند.
درواقع در سینمای ایران طمع کسب درآمد هر روز افراد را به ساخت فیلم های به اصطلاح خنده دار و کمدی می کشاند. گسترش بازار و ارزشهای بازی در سینمای ایران که چندان سنخیتی با آن ندارد سبب مشکلاتی در این حوزه شده است. تهیه کنندگانی که همه نگرانی شان سرمایه گذاری در فیلم های مبتذل است و به این بهانه سرمایه های اجتماعی را از بین می برند. درواقع مشکل اینجاست که نگرش بازار و ارزش های بازاری به حوزه های از زندگی و هنر سرایت کرده است که سنخیتی با آن ندارد.
به نظر می رسد که در این فیلم ها فیلمسازان عمدتا فیلمنامه ای برای ارائه ندارند و با سوژه ای مثل سفر به تایلند سعی کرده اند با ایجاد اتفاقاتی طنزگونه داستان را ادامه بدهند. از همین جاست که کلیشه های سینمایی باز تکرار و تکرار می شود. استفاده از یک مرد متعصب که دست بر قضا هوس بازهم هست و از سوی دیگر استفاده از یک بازیگر زن تایلندی نسخه اغواکننده جنسی برای همین روند است.
بسیاری مطرح می کنند که با توجه به اینکه ممیزی هایی درباره ساخت فیلم در تایلند وجود دارد چرا فیلمسازان علاقه خاصی به ساخت فیلم در این کشور پیدا کرده اند. البته کشورهایی مثل ترکیه و برزیل هم کشورهایی هستند که لوکیشن های فیلم های ایرانی به آن منتقل شده است. تم داستانی هم همین موضوع است که یک مرد ایرانی که ریشه های مذهبی دارد در این کشورها چه کار می کند. اما جواب چنین سئوالی را می توان در گیشه و دغدغه سینماگران تجاری کشورمان جستجو کرد.
اما اینکه چطور این فیلم ها مجوز اکران می یابند سئوال دیگری است. به نظر می رسد که سینماگران ایرانی توانسته اند به نوعی با حذف برخی از صحنه و رعایت برخی از نکات کلیشه ای از سد مجوز به خوبی بگذرند. اما کلیت اثر چیز دیگری است که در سینماها با ابتذال و لاابالی گری فرهنگی دست در دست دارد. اما سینماگران خوشحال هستند که توانسته اند گیشه ای داغ داشته باشند و متاسفانه تنها در گیشه فیلم موفق ظاهر می شود و در حوزه فرهنگی نه تنها ارزش و جایگاهی ندارد بلکه اغلب فیلم ها مبتذل و بی ارزش هستند.
خرمشهر
۲۶۴
متسفانه تنها ارمغان هنرپیشه های ایرانی برای ملت ایران مد و زیبایی بوده است و هیچ کمکی به ارتقای فرهنگ خانواده ها نکرده و نمی کنند در واقع هنرپیشه های ایرانی با تقلید از هنرپیشه های غربی هم خود و هم جامعه را به سمت مدرنیته غربی برده و می برند و همه می دانند مدرنیته تفاوت زیادی با پیشرفت و توسعه دارد .ای کاش مسئولین صدا و سیما فکری برای زیباگرایی هنرپیشه ها کرده بودند
سینمای اصغر فرهادی را هم آخه شماها قبول ندارین. مخملباف و امیرنادری و بیضایی و قبادی را هم آواره کردین. پناهی و رسول اف هم که ممنوع الکار شده اند. درمیشیان هم که دنبال مجوزه. حالا همین چار تا فیلم ترکیه و دبی و تایلند و برزیل را هم نذارید ساخته بشه فکر میکنید ملت میره یتیمخانه ایران نگاه میکنه؟؟
همین شماها حاج کاظم ها را وادار به مطربی کردین با سیاستهای حذف و تخریب
همین شماها حاج کاظم ها را وادار به مطربی کردین با سیاستهای حذف و تخریب
معلوم که پای درس همین فیلمها بزرگ شده‌ای، از شناخت دوست و دشمن ناتوان شده‌ای؛ مصالح و مفاسد ملی را تشخیص نمی‌دهی. اساسا وظیفة سلبریتی‌های غرب گرا، سینمای بریده از ملت همین است. این که سطح هوشیاری مردم را پایین بیاروند، آنها را وارد خواب عمیق بکنند، تا عرصه برای جنایات و دزدی‌های دشمنان هموار گردد. اینها داعش‌های سینمایی هستند. همان خدماتی که داعش با خون‌ریزی و تخریب‌هایش به آمریکا می‌کند، داعش‌های سینمایی هم به شکل مخرب‌تر در عرصة فرهنگ انجام می‌دهند.
