میراث دولت روحانی برای دوران بعد از خود میراثی است که هم می تواند سنتی ماندگار و ایجابی در فرهنگ سیاسی کشور باشد و هم سنتی سلبی که باید دولت های از آن بگریزند و عطای بازخوانی و باز تولید دوران دولت‌های یازدهم و دوازدهم را به لقای استمرارش ببخشند.

گروه سیاسی جهان نیوز، هرمز راسخی: میراث دولت های حسن روحانی بعد از انتخابات 1400 برای مردم و دولت منتخب چه خواهد بود؟ اما شاید نیاز نباشد منتظر باشیم 20 ماه باقیمانده عمر دولت های مدعی اعتدال، راستگویی، تدبیر و امید هم بگذرد و بعد از آن به احصای این میراث بنشنیم.

میراث دولت روحانی برای دوران بعد از خود میراثی است که هم می تواند سنتی ماندگار و ایجابی در فرهنگ سیاسی کشور باشد و هم سنتی سلبی که باید دولت های از آن بگریزند و عطای بازخوانی و باز تولید دوران دولت‌های یازدهم و دوازدهم را به لقای استمرارش ببخشند.

در این نوشتار مختصرا می خواهیم به این موضوع اشاره کنیم تا برای بصیرت افزایی در بزنگاه انتخاباتهای پیش رو ره توشه ای باشد.

1-  کدخدا هیچکاره است: سیاست خارجی روحانی نشان داد علیرغم اینکه کدخدا را در سیاست بین الملل و سیاست تعاملی خود هیچکاره  میدانست همه کاره خصوصا در ابعاد اقتصادی است و برای پایه ریزی یک اقتصاد نیرومند چاره ای جز تکیه بر اقتصاد مقاومتی و بومی وجود ندارد. سطح تجارت کشورهای مطرح جهانی با آمریکا و حاکم بودن دلار بعنوان پایه پولی معاملات بین المللی قدرت چالش افکنی آمریکا را در این بخش هم نشان داد. و این امر هوش و ذکاوت رهبری را بیش از پیش نشان داد که  زمانی که دولت و ملت را به اقتصاد بومی و مقاومتی رهمنون می کردند دیدن همین شرایط بود که روحانی و دولتش از درک آن امتناع می کردند.

2 – بین اروپا و آمریکا هیچ فرقی نیست: در عمل دیدیم علیرغم اینکه در جریان اجرایی کردن برجام آمریکا از آن خارج شد لکن شخص روحانی و تیم مذاکره کننده تمام هوش و حواس خود را به سمت اروپا چرخانده و ملت ایران را نیز امیدوار به احقاق حقوق خود از طریق اروپا نمودند که این وعده نیز محقق نشد. برجام فاقد دستاورد است. اعتماد به آمریکا، تکیه بر باد بود.

3- پاسخگویی به مردم بی معنی است:  «اساسا اولین شرط دولت شایسته و کارآمد در کنار شفافیت پاسخگویی است. دولت ضمن شفافیت در همه امور به مردم پاسخگو باشد.» این جملات را حسن روحانی بیان کرده بود اما امروز که تقریبا بخش مهم عمر دولت گذشته است می توان بیش از 22 مورد را احصا نمود که دولت خود را موظف به پاسخگویی به ملت و یا نمایندگان ایشان نمی داند.

4-  رانت خواران نور چشمی هستند: رانت خواران مدیریتی و خانوادگی و حزبی در دولت های روحانی چنان آشکار و واضح است که فقط بیان فرشاد مومنی اقتصادان حامی دولت برای این امر کفایت می کند و خواننده می تواند با جستجویی ساده به لیست این رانت خواری‌ها دست یابد.

5- دولتی ها خط قرمز دارند: روحانی گفته بود: «اگر روشن شود فردی در دولت تخلف کرده باید با وی برخورد شود در اینجا خط قرمزی وجود ندارد و قانون برای همه مساوی است». اتفاقا عملکرد روحانی نشان داد که خطوط قرمز در میان دولتی ها بسیار پررنگ است و به وقت آنکه دستگاه قضا به سمت هرکدام از آنها قدمی برداشت، فریادها از سوی دولت بلند شد.
 
6- خبری از شفافیت نیست: شفافیت در اقتصاد و سیاسی از شعارهای دولت روحانی بوده است  لکن در عمل دیده شد که  چنان به آن اعتقاد دارند که لقب «دولت محرمانه ها» همانگونه که اشاره شد زیبنده قامت دولت اعتدالیون شده است! مصداق بارز این بند هم برجام و پرونده های نفتی است.

7- رقابت سیاسی برای زمان انتخابات نیست: روحانی در این باره می گوید: «رئیس جمهور باید بداند رقابت مربوط به قبل از انتخابات است زمانی که رئیس جمهور مشخص شد باید بین حامیانش و آن کسی که حامی رقیبش بوده رئیس جمهور به عدالت رفتار کند». این سخنان با رفتار روحانی و دولتمردانش با رقیبان و منتقدانش چنان آشکار است که نیاز به توضیح اضافی ندارد فقط اشاره به یک نکته کافی است و آن اینکه جدول حداقل 50 توهین و تهمت آقای رئیس جمهور به منتقدان و رقیبان موجود است.

8- انحراف افکار عمومی  از مسائل اصلی کشور: با گذشت زمان روحانی و دولتش نشان دادند که هیچگونه برنامه جامع و استراتژی مشخصی برای مسائل کشور ندارند. در نتیجه برای فرار از پاسخگویی به رسانه ها و ملت ایران و کسانی که وی را انتخاب کرده اند نیازمند سریالی از چالش های رسانه ای و اجتماعی هستند تا بتوانند دوران باقیمانده را نیز از سر بگذرانند مانند: رفراندوم، یارانه، ورود زنان به ورزشگاه ها و....