گروه سیاسی جهان نیوز: این روزها در کنار تلخ کامی شرایط اقتصادی کشور با اعترافات تلخ وزرا و مقامات دولتی درباره نتایج برجام روبرو هستیم. البته این اعترافات درباره خسارت بار بودن برجام چندان جدید نیستند و پیشتر افرادی چون «ولی الله سیف» رئیس کل سابق بانک مرکزی از نتایج  «تقریبا هیچ » برجام یاد کرده بود.

اما در این شرایط اقتصادی که دولت تدبیر و امید در تدبیر امور با مشکل جدی مواجه است و به طور سرسام آور گرانی را در کالاهای مختلف مشاهده می کنیم، این اعترافات بیشتر از اینکه برای مردم راهگشا باشد و تلخ کامی بیشتری را برای افکارعمومی به دنبال دارد. درواقع پیشتر از این باید مقامات دولتی به این روز فکر می کردند اما هر گاه از خسارت بار بودن برجام خصوصا از جانب منتقدان صحبت می شد، دولتمردان با بی احترامی و حتی توهین آنرا منکوب می کردند.

حالا «محمد جواد ظریف» وزیر خارجه کشورمان در پاسخ به روزنامه سوئیسی «بازلرتسایتونگ» با بیان اینکه « قبل از برجام نفت بیشتری می فروختیم!» بیان می کند: «صادرات نفت ایران از 2.5 میلیون بشکه در روز به بیش از یک میلیون کاهش یافته؛ آیا این در دراز مدت کافی است؟ خیر، این کافی نیست و کمتر از میزانی است که ما در دوران تحریم‌های سازمان ملل و قبل از توافق می فروختیم.»

البته این گونه اعترافات را دولتمردان نه در حضور مردم ایران بلکه اغلب در گفتگو با رسانه‌های خارجی اعلام می کنند. موضوع تقریبا هیچ را هم مشاور حسن روحانی در نیویورک و در گفتگو با یک رسانه خارجی مطرح کرد و این موضوع جای سئوال دارد که مگر مردم ایران نامحرم هستند که اینگونه مسائل را نباید درباره سرنوشت و زندگی آینده و حال خود بدانند.

از اعتراف ظریف بگذریم به صحبت های « علی ربیعی» وزیر برکنار شده کار دولت روحانی می رسیم. وزیر سابق کار در مصاحبه با روزنامه ایران گفت: «وقتی شرایط به گونه‌ای شود که ارز حاصل از فروش نفت و صادرات غیرنفتی به سختی وارد کشور شود یا سرمایه‌گذاری خارجی با مانع‌تراشی دشمنان ایران مواجه شود، وضعیت خاص و متفاوت خواهد شد. حتی تحریم در دوران دولت آقای احمدی‌نژاد هم به این شدت نبود. تمام کسانی که تحریم‌ها را دنبال می‌کردند می‌دانند که این دو تحریم کاملاً با هم متفاوت است».

روحانی نیز-اردیبهشت ۹۷- گفته بود: «چهار سال گذشته می‌رفتیم با گرفتاری فراوان اسکناس تهیه می‌کردیم در هواپیما می‌گذاشتیم، بیمه می‌کردیم در فرودگاه با ماشین مسلح ارز را در بانک مرکزی می‌آوردیم…صبح چند گونی دلار را به صرافی‌ها می‌دادیم، صرافی‌ها هم خداوند عاقبت همه ما را به خیر کند. چطور تقسیم می‌کردند و به کی می‌دادند جنس‌هایی هست در میوه فروشی وقتی پرتقال می‌آید میوه‌های خوب را زیر می‌گذارد و می‌گوید قبلاً فروختم، پرتقال خوب زیر می‌ماند برای از ما بهتران».

جالب اینجاست در گذشته «علی اکبر صالحی» رئیس سازمان انرژی اتمی کشورمان درباره بدقولی و دبه کردن طرف مقابل در اجرای تعداتش بیان کرد: « در ابتدا باید بگویم که انتقاداتی که درباره برجام وجود دارد در خصوص عدم تعهد طرف مقابل در بخش (رفع) تحریم بود و گرنه من هیچگاه نگفته‌ام در برجام مسائل (و مشکلات) فنی داریم، چرا که از نظر فنی کارها در حال پیگیری است. اگر هم نقدی کردیم و اینکه گفتم هنوز بانک‌های بزرگ با ما وارد عملیات بانکی نشده‌اند، این واقعیتی بود که می‌دیدیم و الان هم این واقعیت بر همگان آشکار شده است.»

موضوعی که حسن روحانی با وی برخورد کرد و از وی خواست که در حوزه غیر از حوزه فنی درباره برجام اظهار نظر نکند. صالحی هم با کنایه به منع روحانی از اعتراف درباره بی نتیجه بودن برجام گفت: «من نباید وارد این موضوع شوم، حالا دوباره ممکن است عزیزی ناراحت شود اما در برجام طرف مقابل متعهد شده است کاری نکند که با روح برجام در تضاد باشد.»

همچنین چندی پیش روزنامه سازندگی-از حامیان پر و پا قرص برجام- در مطلبی نوشته بود: «تصویری که امروز از توافق هسته‌ای و تحریم‌ها داریم آن است که ایران موبه مو تعهدات هسته‌ای خود را اجرا می‌کند، اما تحریم‌هایی را تحمل می‌کند که به مراتب سخت‌تر از دوره قبل از توافق است.»

مشکل برجام در جای خود باید بررسی شود اما جالب اینجاست که هنوز عده ای قرادادهای ناقص و جدید از جمله اینستکس وSPV  را منوط به پذیرش الزاماتی چون FATF می کنند و مانند برجام معیشت مردم را به این نوع قراردادها گره می زنند که حاصلی برای کشور ندارد. به نظر می رسد آنچه امروز مهم و حیاتی است بازبینی اتفاقات مربوط به برجام و وعده های آن و نتیجه حاصله‌ای است که دولت درباره آن بایستی تصمیم درستی در این برهه اقتصادی حساس اتخاذ کند. به نوعی دولتمردان در حال ارائه گزارشی درباره نتایج برجام به صورت جزیره ای و قطعه قطعه هستند اما با این صحبت ها لزوم ارائه گزارش جدی به مردم درباره نتایج برجام و عذرخواهی و حتی استعفا نسبت به عدم تحقق این وعده ها کاری الزامی است.