در سه ماه حساس مانده به انتخابات رياست جمهوري
آيا سكوت عارف برای اعلام کاندیداتوری ابدي خواهد بود؟
چهارشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۵ ساعت ۰۶:۳۸
کد مطلب: 502938
اما به نظر مي رسد اجماع بر نام روحاني به همين سادگي ها هم نيست و برخي از فعالين سياسي اصلاح طلب، خواهان معرفي گزينه هاي ديگر به جاي وي هستند. هرچند چنين ايده هايي در حال چكش كاري هستند ولي يك واقعيت غيرقابل انكار و آزاردهنده نيز وجود دارد. دولت روحاني در حل مشكلات و معضلات اقتصادي و معيشتي شكست خورده است و در اين حوزه شديدا آسيب پذير شده است.
اين امر سبد آراي روحاني را تهديد مي كند و احتمال مي رود ريزش قابل تاملی نسبت به سال 92 داشته باشد. این در حالیست که در نظرسنجي هاي اخير درصد آراي منفي روحاني به بالاي 30 درصد رسيده است.
در كنار اين يك حقيقت ديگري نيز از عدم تحقق وعده هاي دولت تدبير كه اصلاح طلبان بدان دل بسته بودند، همچنان پابرجاست. اصلاح طلبان با توجه به حمايت همه جانبه از روحاني، توقع داشتند امتيازاتي به آنها تعلق گيرد ولي در رقابت با كارگزاران سازندگي براي كسب امتيازات و پست ها تا حدي زيادي عقب افتادند.
وراي تمامي اين مباحث، يكي از افرادي كه در ميان اصلاح طلبان در سال 92 از دولت روحاني به شدت دلگير و سرخورده شد، محمدرضا عارف بود. وي با توصيه و فشار رئيس دولت اصلاحات از رقابت هاي انتخاباتي رياست جمهوري به نفع حسن روحاني كنار كشيد ولي مابه ازايي كه در قبال اين فداكاري كسب كرد، تقريبا هيچ و حتي بي احترامي بود. وي در آن انتخابات پرچمدار اردوگاه ورشكسته اصلاحات بود. پرچمداری که هیچ گاه جدی گرفته نشده بود و حتی برخی از تندورهای اصلاح طلب از او با لقب خائن یاد می کردند. کسی که ردای اصلاح طلبی همواره برایش گشاد بوده و نتوانسته جایی برای خود در حلقه چند نفره اصلی اصلاح طلب پیدا کند.
اين امر در انتخابات مجلس نيز تكرار شد و با وجود آنكه عارف به عنوان نفر نخست ليست اصلاح طلبان در تهران وارد مجلس شد ولي جبهه اصلاحات براي رياست وي در مجلس در رقابت با علي لاريجاني از عارف حمايت چنداني نكرد. علی صوفی عضو شورای سیاستگذاری اصلاح‌طلبان می‌گوید: "نمایندگان برآمده از لیست امید خیانت کردند و حالا برای توجیه رفتار خودشان به دکتر عارف حمله می‌کنند."
*يك عرصه ديگر براي بروز و ظهور عارف
نزديك شدن به انتخابات رياست جمهوري 96، عرصه ديگري را براي محمدرضا عارف مهيا كرده كه خود را بار ديگر ثابت كند و از زير عباي زعماي اصلاحات خارج سازد. وي سياستمداري اصلاح طلبي است كه با وجود تمامي جنبه هاي منفي اين جبهه هنوز كارت هايش را به طور كامل هزينه نكرده است. حتي در سال 92 نيز با به كاربردن ادبياتي و ارائه وعده هايي موفق شده بود قشري از جوانان و طبقه متوسط را به سوي خود جلب كند و همين موضوع بود كه كنار كشيدن از انتخابات را سخت كرده بود.
در ماههاي اخير عارف انتقاداتي را از برخي از سياست هاي دولت داشته ولي جريان هاي حامي دولت از وي خواستند كه فتيله انتقاد را پايين بكشد و چند روزنامه اصلاح طلب با ادبيات بدي با عارف برخورد كردند. در كنار اين مطرح شدن گزينه هاي پوششي يا در سايه توسط اصلاح طلبان در كنار روحاني، فرصت ديگري را مهيا ساخته تا چند نامزد با برند اصلاح طلبي در انتخابات شركت كنند. هرچند اين موضوع براي حمايت از روحاني صورت گرفته ولي زعماي اصلاح طلب به شدت بر اين امر تاكيد دارند كه عارف نبايد در انتخابات حتي بعنوان نامزد پوششي، شركت كند!
با اين وجود برخی اخبار نشان می دهد که تعدادی از حامیان محمدرضا عارف با چند تن از فعالين اصلاح طلب كه انتقاداتي به عملكرد منفي روحاني دارند، تماس برقرار كرده و پيرامون كانديداتوري وی در انتخابات رياست جمهوري نظرخواهي كرده اند. نکته جالب آنکه اين افراد به اتفاق آراء از عارف خواسته اند كه در انتخابات حتما حضور پيدا كند و حتما از وي حمايت خواهند كرد.
عارف باوجودی که تاکنون ابراز علنی برای ورود به انتخابات نداشته اما جمع بندی مواضع وی اینگونه نیز تفسیر می شود که او صراحت چندانی در مواضع خود درباره ریاست جمهوری نداشته تا شاید در موقعيت و شرايط مناسب تصيمم نهايي اش را عملياتي سازد.
وي برخلاف عده اي كه در هفته هاي اخير با سر و صداي بسيار مواضع انتخاباتي اتخاذ مي كنند، بهترين تاكتيك را سكوت و اعلام مواضع رسمی تر ديده تا بتواند با آرامش و با فشار كمتري تصميم گيري كند. امري كه با توجه به تجربيات عارف از چند انتخابات گذشته و آگاهي به شرايط اردوگاه اصلاحات، به نظر مي رسد اینبار تدبیر درست تری است.
در هر صورت سکوت عارف ابدی نخواهد بود او در واقع از بسیاری از اصلاح طلبان در افکار عمومی پیشروتر و مورد اقبال بیشتری در افکار عمومی است و به همین دلیل دلیل چندانی برای اینکه او خودش را همیشه در قامت یک کاندیدای ذخیره و یا پیشران برای دیگر گزینه ها، نگه دارد، وجود ندارد
