باید از این پس بعد از هر آزمایش موشکی با بردهای بالای 300 کیلومتر دستگاه دیپلماسی کشورمان فعال شده و به مقابله با آمریکا و شورای امنیت برود.

قرار است جلسه اضطراری شورای امنیت درباره ادعای آزمایش موشک بالستیک از سوی ایران به درخواست آمریکا برگزار شود. اما مسئله اصلی اینجاست که مگر دولتمردان ادعا نمی کردند که برجام منجر به لغو کلیه قطعنامه های قبلی شده است و صنعت موشکی هیچ الزامی در آن از سوی شورای امنیت وجود ندارد؟

به گزارش جهان نیوز، دستگاه دیپلماسی کشور بارها با مطرح کردن این موضوع که جمهوری اسلامی ایران تحت فصل هفت قطعنامه سازمان ملل بوده است و هرلحظه احتمال جنگ و حمله به ایران وجود داشته است یکی از افتخارات خود را لغو قطعنامه های تحت فصل هفت می دانند. برای شروع موضوع ابتدا به این ادعا پاسخ می دهیم.

ایران هیچگاه تحت فصل هفت منشور سازمان ملل قرار نداشته است بلکه جمهوری اسلامی ایران تحت ماده 41 از فصل هفت منشور قرار داشته است و این دو مسئله از یکدیگر قابل تفکیک می باشند. زمانی که کشوری تحت فصل هفتم است ابتدا طبق ماده 41 تحریم اقتصادی شده و کشورها می توانند طبق ماده 42 نیز اقدام نظامی انجام بدهند زیرا قطعنامه شورای امنیت این اجازه را داده است. ولی در خصوص جمهوری اسلامی ایران، قطعنامه ها تحت ماده 41 بوده است و این بیان کننده این موضوع است که در صورتی که کشورها خواهان اجرای ماده 42 یا همان ماده جنگ می بودند به قطعنامه ی جدیدی از سوی شورای امنیت نیاز داشتند که اجماع در شورای امنیت بر سر این موضوع با توجه به قدرت جمهوری اسلامی ایران و همچنین همفکران کشورمان تقریبا غیر ممکن بود.

اما مسئله هسته ای کشورمان منجر به مذاکراتی بین ایران و کشورهای غربی گردید که در نهایت با برنامه جامع اقدام مشترک یا همان برجام این مذاکرات به پایان رسیدند. شورای امنیت نیز قطعنامه ای برای تایید برجام صادر کرده و در آن مفاد قطعنامه های قبلی علیه ایران (نه اصل قطعنامه ها) را ملغی کرد. قطعنامه 2231 به مسئله موشکی کشورمان نیز اشاره ای دارد که با توجه به موضوع گزارش به آن می پردازیم.

در قطعنامه 2231 تحت ماده 41 از ایران خواسته می شود (called upon) که بند سوم و چهارم از ضمیمه دوم قطعنامه را اجرا کند. این مسئله بار دیگر در ابتدای پیوست دو قطعنامه 2231 نیز اشاره شده است و بیان می کند تمام محتوای این پیوست تحت ماده 41 اجرا می شود. لذا الزام آور بودن این پیوست مسجل است.

نکته دیگر به محتوای بند سوم از پیوست الزام آور دوم بر می گردد. در این بند آمده است که:
از ایران خواسته می شود (called upon) تا هشت سال پس از «روز قبول توافق» یا تا زمانی که آژانس گزارشی مبنی بر تایید «نتیجه گیري گسترده تر» ارائه کند، هرکدام زودتر حادث شود، هیچ فعالیتی مرتبط با موشکهاي بالستیکی طراحی شده براي قابلیت حمل سلاح هاي هسته اي، شامل پرتاب با استفاده از چنین فناوري هاي موشک هاي بالستیک، صورت ندهد.

مسئله این است که واژه called upon الزام آور نیست و صرفا یک درخواست می باشد ولی نکته اساسی این است که این مسئله تحت ماده 41 که ماده ای الزام آور است ارائه گردیده است. لذا عدم اجرای مفاد آن برای کشورمان مسئولیت بین المللی به ارمغان خواهد آورد.

نگرانی دیگری که مطرح می شود این است که چه تضمینی وجود دارد شورای امنیت مانند قطعنامه 1929 اقدام به تشکیل گروه متخصصان (Panel of Experts) نکند. وظیفه این گروه تعیین مصداق بر اساس قطعنامه مدنظر است. گروه متخصصان در قطعنامه 1929 موشکهای ایران من جمله شهاب یک و سه را ناقض قطعنامه می دانستند و با توجه به تغییر نکردن آنچنانی در تعریف موشک ها، در صورت تشکیل این گروه می تواند برای کشورمان هزینه ساز شود.

بحث تخصصی در این زمینه چندان مورد بحث نیست ولی باید این نکته را بیان کرد که قطعنامه 2231 برای صنعت موشکی کشورمان قطعنامه ای بسیار بد می باشد که 8 سال صنعت موشکی و 5 سال صنعت تسلیحاتی کشور را تحت تاثیر و فشار شورای امنیت و موضوعی مورد مناقشه برای سالیان سال بین ایران و دیگر کشورها قرار می دهد.

اما بار دیگر آمریکا از شورای امنیت تقاضای برگزاری نشست اضطراری کرده است و یقینا استدلالشان نیز قطعنامه 2231 می باشد. همان قطعنامه ای که دولت اصرار داشت بگوید جای نگرانی از آن نیست. بدین ترتیب باید از این پس بعد از هر آزمایش موشکی با بردهای بالای 300 کیلومتر دستگاه دیپلماسی کشورمان فعال شده و به مقابله با آمریکا و شورای امنیت برود.