مسئولان جمهوری اسلامی همواره بر پاشکوه برگزار شدن انتخابات تاکید داشته و تلاش کرده اند که زمینه های حضور حداکثری مردم در انتخاب نمایندگان خود را فراهم کنند اما در این باره بعضا شبهه‌هایی مطرح شده است.

به گزارش جهان، محافل اپوزیسیون و رسانه های بیگانه نیز بار دیگر این موضوع را بهانه ای برای القای تحلیل و شبهه‌های سیاسی خود قرار داده اند. اما سخنانی که رهبر معظم انقلاب درباره علت اصرار بر حضور مردم در انتخابات بیان کرده اند، ابعاد مختلف این موضوع را روشن کرده است.

به عنوان نمونه، ایشان آذر ماه سال ۸۲ در دیدار اساتید و دانشجویان قزوین تاکید کردند: بعضى خيال مى‌كنند اگر ما انتخابات پُرشورى داشته باشيم، نظام جمهورى اسلامى مشروعيت پيدا مى‌كند و اگر انتخابات پُرشور نبود، نظام مشروعيت پيدا نمى‌كند. اين حرف، حرف درستى نيست.

ایشان با بیان اینکه نظامهاى دمكراسى در دنيا با نصف آراءِ ما در رياست جمهورى و مجلس نظامهايشان را اداره مى‌كنند و احساس عدم مشروعيت هم نمى‌كنند، افزودند: اين‌كه من بر حضور مردم اصرار مى‌كنم به‌خاطر اين است كه اين يك وظيفه شرعى و وجدانى و عقلانى است؛ چون مجلس وقتى قانون تصويب كرد، همه بايد تسليم آن قانون باشيم، پس شما بايد در ايجاد آن مجلسى كه مى‌خواهد اين قانون را تصويب كند، نقش ايفا كنيد. اگر خودتان را كنار بكشيد، اين كنار كشيدن هيچ مشكلى را حل نمى‌كند؛ بايد وارد ميدان شويد. اگر تلاشتان را كرديد و آنچه را كه خواستيد نشد، شما تلاشتان را كرده‌ايد؛ وظيفه‌تان را انجام داده‌ايد.

رهبر معظم انقلاب با اشاره تبليغات جهانى رسانه‌ها و امپراتورى عمدتاً صهيونيستى علیه ایران اسلامی، عنوان کردند: اينها هيچ وقت دست از بدگويى كردن نسبت به جمهورى اسلامى و هر تشكيلاتى در دنيا كه با آن موافق نباشند، برنمى‌دارند. اگر مردم ايران در يك انتخابات پُرشور شركت كنند، يك‌طور حرف مى‌زنند؛ اگر شركت نكنند، يك‌طور ديگر حرف مى‌زنند. حرف ما براى خاطر بستن دهن آنها نيست. در انتخابات دوم خرداد سال هفتادوشش - كه انتخابات پُرشورى شد؛ جمعيت عظيمى شركت كردند كه البته بى‌سابقه نبود و آن درصد قبلاً هم در بعضى از انتخاباتهاى ديگر شركت كرده بودند؛ اما در آن انتخابات درصد بسيار خوبى شركت كردند - راديوهاى بيگانه گفتند ملت ايران جمع شدند و رأى در صندوقها ريختند، براى اين‌كه به جمهورى اسلامى بگويند نه! شما را به خدا ببينيد؛ مردم به دعوت رهبرى، نظام و مسؤولان آمدند و مسؤولى را براى جمهورى اسلامى انتخاب كردند. وقتى كه شلوغ بود و جمعيت پاى صندوقها با درصد بالا شركت كردند، آن‌طور گفتند؛ در انتخابات شوراها هم كه در شهرهاى بزرگ، مخصوصاً تهران، شركت مردم خيلى پايين بود، باز گفتند مردم شركت نكردند؛ يعنى به جمهورى اسلامى گفتند نه! بنابراين و به‌نظر آنها اگر مردم در انتخابات شركت كنند، گفته‌اند نه؛ اگر شركت هم نكنند، گفته‌اند نه! تبليغات دشمن اين‌گونه است. هرچه هم مردم شركت كنند، تبليغات دشمن هست.

ایشان افزودند: من همان روز گفتم، امروز هم مى‌گويم كه اگر مردم در انتخابات شوراها شركت نكردند، به‌خاطر اين بود كه از عملكرد شوراها راضى نبودند. اگر شوراها اين دوره خوب عمل كنند، خواهيد ديد كه مردم در دوره‌ى بعد، اگر بخواهند براى شوراها به پاى صندوق بيايند، پُرشور خواهند آمد. آن‌جايى كه مردم اميد دارند كه كارى انجام گيرد، مى‌آيند. وقتى ديدند نه، شوراها خوب عمل نكردند، مردم دلسرد و نااميد مى‌شوند. من تقريباً يك ماه و نيم قبل در زنجان به مسؤولان گفتم كه اگر مى‌خواهيد مردم در انتخابات شركت كنند، عملكردهايتان را خوب كنيد. اگر مردم عملكردها را ببينند، براى ورود در انتخابات تشويق مى‌شوند. بنابراين مسأله‌ى شركت در انتخابات از نظر وظيفه براى ما مهمّ است.

رهبر انقلاب در بخش دیگری از سخنانشان منطق پايه‌ى مشروعيت در نظامهای دمكراسىِ متّكى بر ليبراليسم را رأى اكثريت دانستند اما تصریح کردند: "اين تئورىِ دمكراسىِ ليبراليسمى است، در حالى كه به‌كلّى عمل دمكراسيهاى غربى با اين تئورى متفاوت است و آنچه امروز در عرصه‌ى عمل در دمكراسيهاى غربى مشاهده مى‌شود، اين نيست. اگر پايه‌ى مشروعيت عبارت است از رأى اكثريّتِ مردم، يعنى كسانى كه صاحبان رأى هستند، پس حكومت امريكا و همين رئيس جمهور امريكا نامشروع است؛ چون اكثريّت ندارد. سى‌وپنج يا سى‌وهشت و يا چهل درصد از صاحبان حقِ‌ رأى در انتخابات شركت كرده‌اند كه از آن تعداد هم مثلاً بيست‌ويك درصد به ايشان رأى داده‌اند - البته اين‌طور هم نبود؛ مى‌دانيد كه ايشان ناپلئونى به كاخ سفيد رفتند؛ يعنى به حكم قاضى و به زور هُلش دادند به كاخ سفيد! كه اگر فرض كنيم همين رأى هم براى مشروعيت او كافى است، بنابراين حكومت فعلى امريكا مشروع نيست. ما براى عدم مشروعيت حكومت امريكا دليلهاى بيشترى داريم؛ ولى اكنون با منطق خودِ آنها بحث مى‌كنيم كه اين منطق مخصوص آن حكومت هم نيست؛ بسيارى از همين دمكراسيهاى رايج و سينه سپر كرده‌ى دنياى دمكراسىِ غرب، در انتخاباتهاى گوناگونشان اين رقم شصت و شصت‌وپنج و هفتاد درصدى كه شما در جمهورى اسلامى ايران ملاحظه مى‌كنيد، ندارند و رقمشان خيلى كمتر از اينهاست. البته بعضى از اوقات رقم آنها همين شصت و شصت و چند درصد است؛ اما غالباً چهل‌وچند درصد و پنجاه و سى‌وهشت درصد و... است.