مرگ حقیقی و رابطه غصه و شراب
سه شنبه ۲۵ تير ۱۳۹۲ ساعت ۱۰:۰۴
کد مطلب: 299631
- مهمترین رابطه بین ما و پروردگار عشق است (یحبهم و یحبونه)
- عدد سیزده خیلی مبارک است از عدد سیزده نترسید بلکه از نحوست خودتان بترسید ما اگر طالعمان سعد یا نحس است دلیلش خودمان هستیم هرکس به دنبال عدالت نباشد و نخواهد که خاتم دل بر وجودش حاکم باشد بلکه شهوت و غرور و دیو را حاکم کند او نحس است.
- انسان وقتی دلش را از دست میدهد و خدا را فراموش میکند و آن گوهر الهی اش را از دست میدهد دیگر او را از یاد میبرند و در بلا و سختی می ماند (نسوا الله فأنساهم أنفسهم)
- مرگ حقیقی آن لحظه ایست که هیچ کس آدم را نخواسته باشد و عشق در دل انسان مرده باشد و پیوند عاشقانه باکسی نداشته باشد و کسی نباشد که انسان را دوست داشته باشد.
- همانطورکه خوردن شراب حرام است خوردن غصه هم حرام است و خوردن هیچ چیز مثل خوردن غصه حرام نیست اگر ما فهمیدیم که جهان دار عالم اوست دیگر چه غصه ای باید بخوریم؟
- تمام فریب ها و تله ها و طراری های عالم برای اینست که عده ای طمع دارند؛ چه قدر در عالم رنج و محنت و غصه هست بخاطر طمع و بخاطر اینکه ما می خوا هیم چیز بیشتری بدست بیاوریم که تازه نیازی هم بدان نداریم، طمع طوری است که هرچه هم انسان جلوتر می‌رود می‌گوید امروز هم کار بکن امروز هم بدو بخاطر این که چیز بیشتری بدست بیاوری! هیچ وقتی هم نیست که بگوید تو امروز بنشین و خوش باش!
بنابر گزارش خبر، در ذیل آیه ۸ و ۹ سوره آل عمران آمده است: «ای پروردگار! دلهای ما را بعد از آنکه به نور ایمان هدایت کردی به سوی باطل مگردان و از کرَم خویش ما را رحمتی خاص فرست. همانا که تنها بخشنده مهربان تویی. بارخدایا! تومردمان را در روزی که هیچ شکی در وقوع آن نیست، همه را گرد می آوری و هرگز خدا وعده خود را خلاف نمی کند...
* گاه باشد که آدمیان، بعد از یافتن راه هدایت و سعادت، به سبب غلبه هواهای نفسانی و عادات و اغراض، دلهایشان تنگ و تیره می شود و آن شرح صدر که وسعت دید و بصیرت الهی آدمی است از ایشان می رود و به باطل میل می کنند و این دعا دوای ایشان است تا متذکر شوند به اینکه ایشان را پروردگاری است و دلی است پاک و نوری است که چراغ هدایت است...
چون به ما بویی رسانیدی از این
در مبند این مُشک را، ای ربّ دین
مثنوی
جرعه ای برریختی زان خیفه جام
بر زمین خاک من کاس الکرام
جوش کرد آن خاک و ما زان جوششیم
جرعه ای دیگر که بس بی کوششیم
مثنوی
* و این جرعه دوم همان است که شایسته است هر بامداد و شامگاه تکرار کنیم که پروردگارا ما را به راه مستقیم هدایت برقرار بدار تا در در حلقه کسانی که ایشان را انعام فرمودی درآییم زیرا ما در یافته ایم که تو در روزی که هیچ در وقوع آن شک و ریب نیست وعده کرده ای که همه آدمیان را یکجا گرد آوری و هرکدام را به حلقه مطلوب خود برسانی و تو هرگز در وعده خلاف نخواهی کرد.
* مولانا آیه حاضر را در مثنوی ضمن حکایت آموزنده و شیرینی از حضرت آدم نقل کرده که روزی آدم نگاهی به دیده حقارت به ابلیس کرد. غیرت خداوند بر آدم بانگ زد که ای برگزیده ما، تو هنوز ابلیس و مقام او را نمی شناسی و تو را نشاید که چنین نگاهی به ابلیس کنی و آدم با نیایشی لطیف توبه می کند:
گفت آدم توبه کردم زین نظر
اینچنین گستاخ نندیشم دگر
یا رب این جرات ز بنده عفو کن
توبه کردم، می نگیرم زین سخن
یا غیاث المستغیثین اهدنا
لافتخار بالعلوم و الغنا
لاتزغ قلبا هدیت بالکرم
واصرف السوء الذی خط القلم
بگذران از جان ما سوء القضا
وا مبُر ما را ز اخوان الصفا
معنی دو بیت عربی این است:
ای فریادرس فریادکنان، ما را خدایت فرما
زیرا افتخار به علوم و ثروت ها نمی توان کرد
دلی را که با کرم و بخششت هدایت کردی بار دیگر تنگ و تیره مگردان و هر بدی که بر قلم رفته است از جان ما دور کن!
