معروف‌ترین اشعار عاشورایی + عکس
سه شنبه ۳۰ آبان ۱۳۹۱ ساعت ۱۲:۴۵
کد مطلب: 255912
یا حسین آن که دل از غیر تو ببرید منم
آن که لاجرعه می‌مهر تو نوشید منم...
و خیلی از مداحان اهل بیت(ع) در دوران دفاع مقدس اشعار ژولیده را خوانده بودند و باز هم نمی‌دانستند از اوست، بعد از جنگ تحمیلی هم خیلی‌های دیگر را به این خیل اضافه کنید، در این سال‌ها همچنین به این جماعت عاشق حسین(ع) صدا و سیما را هم پیوست کنید، که خیل کثیر مجری‌ها هم نمی‌دانند که این شعر شعر از ژولیده است! و شاید هم نمی‌خواهند اسم شاعر را بخوانند!
اما این چندمین یادداشت است که اثبات خواهد کرد، بسیاری از کتیبه‌های زیبا و پرمعنای تکایا و هیئات به شعر ژولیده نیشابوری منقوش است؛
عالم همه مست از گل رخسار حسین است
ذرات جهان در عجب از کار حسین است
دانی که چرا خانه حق گشته سیه‌پوش؟
زیرا که خدای تو عزادار حسین است
هر کس به جهان گشته گرفتار نگاری
عمری است که ژولیده گرفتار حسین است
ژولیده که تخلصش را از آیت‌الله طالقانی(ره) وام گرفته بود، پا‌به پای مردم برای انقلاب اسلامی کوشید و از بعضی‌ها شنیدم که شعار معروف «در بهار آزادی، جای شهداخالی» هم از ابداعات اوست.
و اگر این شعار پرمفهوم هم از او نباشد، این نکته صحت دارد که در ابتدای مراسم انقلابی در مشهد شعر ژولیده حماسه می‌آفریده است و یک بار به پاس همین حماسه آفرینی‌هایش ترور می‌شود!
شعر ژولیده بیشتر بر سوگ استوار است. نوحه‌ای او برای آلالله به خصوص حضرت سید‌الشهدا بی‌مثال است. هنوز نمی‌دانم چه سودی غیر از حسودی پشت این عدم معرفی ژولیده خیمه زده است که عده‌ای خوش ندارند او در عرصه شعر مذهبی معرفی شود؟! آیا ژولیده دو ـ سه شعر عاشورایی ارجمند هم ندارد؟ مگر این شعر را از سی‌سال پیش و یا حتی بیش از سی‌سال مردم زمزمه نمی‌کردند؟
الهی بهر قربانی به درگاهت سرآوردم
نه تنها سر برایت بلکه از سر بهتر آوردم
پی ابقای قد قامت به ظهر روز عاشورا
برای گفتن الله اکبر، اکبر آوردم...
نسل من و شما با این شعر برای مصیب‌های آلالله گریسته است.
شکی نیست ژولیده که امروز در گلستان حسین رضای ورامین آرام گرفته است به مدد همین نوحه‌ها و اشک‌هایی که بر اثر زلال شعرهایش از چشمان شیعیان بیدار دل ریخته است در بهشت جاوید در سایه عنایات حضرت حسین(ع) است. در زندگی دنیایی‌اش گاه و بی‌گاه به طنز و مطایبه این مفاهیم متعالی را به شاعران گوشزد کرده بود.
اما در عین این که در شعر ژولیده سوگ خیمه زده است. این سوگ بیشتر با حماسه و عشق به امام تشنه لبان حضرت حسین(ع) عجین شده است و این همان نکته‌ای است که باعث شده است در افغانستان هم از شعرهای ژولیده سود ببرند.
چندی پیش یک شاعر افغانی به من می‌گفت: «ما بیشتر نوحه‌هایی را که در افغانستان با آن سینه می‌زنیم از ژولیده است. از مراثی و مدایح او خیلی سود برده‌ایم، مردم افغانستان هم او را می‌شناسند!»
سوگ جلال و حماسه و عشق را می‌توان در غزل «مناجات خونین» به تماشا نشست؛
الهی سنگرم آماده کن جنگیدنش با من
تو توفیق شهادت را بده بالیدنش با من
بهای خون من باشد شفاعت از گنهکاران
عنایت کن تو این منصب به خون غلتیدنش با من
جوانان را به میدان شهادت رهبری باید
تو اگر را مهیا کن کفن پوشیدنش با من
دو گل از مجتبی باقی است ای خلاق بی‌همتا
پذیرا شو تو از او زحمت گل چیدنش با من
علم کردم قد مردی که قد قامت علم باشد
علم را دست عباسم بده کوبیدنش با من
به شوق دیدن شش ماهه‌ای شش ماهه می‌گوید
که ای تیر سه شعبه گریه کن خندیدنش با من
از حسن فرحبخشیان (ژولیده نیشابوری) کتاب‌های زیادی چاپ شده است که شمار آنها به چهل می‌رسد.
«دلاب سوز که» یکی از آن شعرهایی است که با ضرب آهنگ «باورکن» شروع می‌شود و در صفحات بعدی بازهم شاعر ژولیده از خم ولای رسول‌الله(ص) سرمست است و در پی این است که معشوقش حسین(ع) که عمری است گرفتار عشقش شده، با عزت معرفی می‌کند. عزتی که حماسه و شکوه را رقم می‌زند؛
در این جهان به خدا تارمق به جان من است
همیشه نام حسین بر سرزبان من است
چه گویش که محمد به وصف او فرمود؛
که من از آن حسین و حسین از آن من است
از کتاب‌های دیگر ژولیده که در آن به آلالله و خصوصا حضرت سید‌الشهداء ابراز ارادت نموده است می‌توان به؛ حماسه سازان عاشورا، سفینه‌نور، کشتیبان، حماسه‌سازان قرون، ای چشم‌ها بگریید، چه کنم، دلم می‌سوزد، ای قلب‌ها بسوزید و ... اشاره کرد.
از همسر ژولیده نیشابوری شنیدم که در اوان در اتاق داشتند و ژولیده نیز بضاعت مالی چندان خوبی هم نداشته است ولی در موسم محرم یکی از اتاق‌ها برای حضرت حسین(ع) سیاه‌پوش می‌شد و هیئت در خانه ژولیده علم می‌شد. مادحین اهل بیت شعر می‌خواندند و ژولیده نیز هر چند که گاهی اوقات در ایام محرم به سراسر کشور سفر می‌کرد.
ژولیده گاهی اوقات در اشعارش سرتا پا حماسه می‌شود؛ حماسه‌ای بی‌نظیر؛
کلیت زینب پای تا سر انقلاب
سینه چاک سنگر حفظ حجاب
و دوباره با همان بیت معروف ژولیده، این نوشتار را به پایان می‌برم باشد که ژولیده را بیشتر دریابیم؛
الهی به هر قربانی به درگاهت سرآوردم/ نه تنها سربرایت بلکه از سربهتر آوردم.
