اینکه فلان نهاد جملات زیبای مربوط به فرهنگ را در فیش‌ حقوقی کارمندان درج کند و از خوبی‌های کتاب برای مردم بگویند نشان می‌دهد که مسولان مرتبط و غیرمرتبط با فرهنگ، بحرانی بودن وضعیت کتاب را جدی نگرفته‌اند.

به گزارش جهان به تقل از فارس، احتمالا تا حالا همه ما کلمه بحران و ستاد بحران و واژه‌هایی که به تبع آن شکل می‌گیرد را زیاد شنیده‌ایم. کلمه‌هایی که معمولا وقتی سیل، زلزله و دیگر بلایای طبیعی از این دست بروز می‌کند مکرر از رسانه‌های دیداری و شنیداری و مکتوب دیده و شنیده می‌شوند. وقتی هم که بحرانی حادث می‌شود، برای رفع و رجوع آن هیچکس منتظر نامه و بند و تبصره نمی‌ماند.

این بحران در دو قسمت برطرف می‌شود در بخش اولش فی الفور ستاد بحران تشکیل و یکی دو جلسه ضربتی در همان روز اعلام خبر یا دست بالا یک روز بعد از آن برگزار می‌شود. پشت بندش بجای بحث کارشناسی و سبک سنگین کردن امور، همه آستین‌ها را بالا می‌زنند تا با یک سازماندهی سریع و دقیق بحران پیش آمده را حل کنند. وقتی هم کار به جای مشخصی رسید و بحران تا حدی رفع شد بخش دوم حل بحران شروع می‌شود .به اینصورت که جلسات دیگری تشکیل و کارشناسان و برنامه‌ریزان می‌نشینند به کارشناسی و برنامه‌ریزی و در نهایت بحران بطور کامل رفع می‌شود. این یک روال کلی ساده برای تمام بحران‌هاست.
 
در اغلب بحران‌هایی هم که پیشامد کرده اگر بخواهیم به انصاف قضاوت کنیم ما معمولا در بخش اول حل بحران موفق بوده‌ایم. یعنی همه دست به دست هم داده‌ایم و مسولان و مردم با هم بحران را از حالت فوریت و اورژانس در آورده‌ و به مرحله دوم رسانده‌اند. در مرحله دوم اما معمولا لنگ زده‌ایم یعنی وقتی فوریت بحرانی رفع شده دیگر بی‌خیال رفع کامل بحران شده‌ایم و همه چیز را به بوروکراسی و روال اداری مرسوم واگذاشته‌ایم.
 
اما این بار بحرانی پیش آمده که به نظر می‌رسد برای اولین بار در بخش اول آن محکم گام برنداشته‌ایم. «کاغذ» موضوعی بود که در جریان تحریم‌ها و مسایل مربوط به ارز دچار بحران شد. بحرانی که  هیچ مسولی کتمانش نکرد و «بحران کاغذ» چندین بار در بحث و صحبتهای مسولان مطرح شد البته یک دو دو تا چهارتای ساده هم کافیست تا یقین کنیم کاغذ دچار بحران شده است.
 
قیمت کاغذ به قاعده‌ای بالا رفته که حالا یک روزنامه اگر قیمتی زیر دو هزار تومان را روی پیشانیش بزند بی شک ضرر خواهد کرد. ناشر هم حتی اگر کمترین سود ممکن را برای آثارش متصور شود و کتاب‌ها را با حدود سه برابر قیمت معمول بفروشد یعنی قیمت پشت جلد یک کتاب 200 صفحه‌ای می‌شود حدود بیست هزار تومان.
 
طبیعی است که با شرایط اقتصادی مردم پرداخت چنین مبالغی برای کتاب و روزنامه و مجله تقریبا ممکن نیست. مگر آنکه کتابی درسی و دانشگاهی باشد و اجباری در خریدنش داشته باشند. حالا تصور کنید با این اوصاف وقتی همین اندک توان مردم در خرید اقلام فرهنگی هم از بین برود چه فاجعه‌ای دامن فرهنگ را خواهد گرفت؟ نویسنده بجای نوشتن می‌رود فلان اداره و کارمند می‌شود. طراح جلد و صفحه آرا و حروفچین هم که تکلیفشان معلوم است.
 
و این یعنی بخش عمده‌ای از بدنه فرهنگ از این بخش منفک می‌شوند (بخش‌های دیگر فرهنگ هم از جمله سینما و نمایش دچار مشکلاتی در این سطح و از جنس دیگر هستند) و بخش فکری جامعه لاغر و لاغرتر می‌شود. فرهنگ و اهالی فرهنگ هم هر چه کوچکتر باشند سطحی‌نگری و عوام‌زدگی بیشتر اجازه نشو و نما و گسترش می‌یابد.
 
از آن پس هم وقتی فرهنگ ضعیف و رنجور شود دشمنان این سرزمین با صرف هزینه‌ای اندک و با فشار بر بخش‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و ... به منافع و اهداف مورد نظر خود دست می‌یابند.
 
حالا با این اوصاف و با قبول کردن بحران  کاغذ و پذیرش بحرانی بودن وضعیت آن، آیا گمان نمی‌کنید برگزاری چند جلسه و همایش و نشست و .. به معنای عدم درک صحیح ما از کلمه بحران باشد؟ آیا نباید با بحرانی دانستن وضعیت کاغذ به سرعت ستاد بحران تشکیل شود و در کمترین زمان ممکن کاغذ را از حالت بحران درآوریم تا بعدا و در بحث‌ها و جلسات کارشناسانه متعادلش کنیم؟
 
عجیب‌تر آنکه در این ایام سایر نهادها هم که باید در وضعیت بحرانی کاغذ به کمک متولیان فرهنگ بیایند فقط به رفع تکلیف و انجام چند حرکت نمایشی و ناکارآمد اکتفا کرده‌اند.
 
اینکه فلان نهاد جملات زیبای مربوط به فرهنگ را در فیش‌های حقوقی کارمندانش درج کند، اینکه فلان مسولان جلسه بگذارند و از خوبی‌های کتاب و روزنامه برای مردم بگویند و اقداماتی از این دست، نشان می‌دهد که مسولان نهادهای مرتبط و غیرمرتبط با فرهنگ بحرانی بودن وضعیت کتاب را جدی نگرفته‌اند و از تبعات حل نشدن این بحران آگاهی ندارند.