بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی به انعکاس آن در ادب پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

آیه ۱۴ سوره رعد
 
لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِهِ لاَ يَسْتَجِيبُونَ لَهُم بِشَيْءٍ إِلاَّ كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاء لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ وَمَا دُعَاء الْكَافِرِينَ إِلاَّ فِي ضَلاَلٍ
 
دعوت حق براى اوست و كسانى كه [مشركان] جز او مى‏خوانند هيچ جوابى به آنان نمى‏دهند مگر مانند كسى كه دو دستش را به سوى آب بگشايد تا [آب] به دهانش برسد در حالى كه [آب] به [دهان] او نخواهد رسيد و دعاى كافران جز بر هدر نباشد
*نقش دلپذیری است از تمثیلات بدیع و بصیرت آفرین الهی در بیان چگونگی دعوت حق یعنی خدای را خواندن و دعوت او یعنی از باطل استمداد جستن.
 
*در این تمصیل حال کسی که غیر خدا را می خواند به تشنه ای تشبیه شده که دو دست خود را مقابل آب (بر سر چاه) دراز کرده تا اب بنوشد و البته هیچ آبی به دستان او نخواهد رسید.
 
*درخواستهای کافران دقیقا از همین نوع است. گویی می خواهند به صِرف خواستن مطلوب، به آن دست یابند، درحالی که مطلوب را باید کسب کرد و کسب را وسیله ای باید و آن افکندن دلو در چاه است.
 
*تأکید آیه بر قانون علیت است که برای به دست آوردن هر چیز باید چنگ در اسباب زد، چنانکه اگر کسی بخواهد خطاط شود چله نمی نشیند و به قدیسان متوسل نمی شود بلکه باید نزد استاد زانو زده و زحمت بکشد و در عین حال موهبت را از خداوند بداند