بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی به انعکاس آن در ادب پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

آیه 35 سوره انفال

وَمَا کَانَ صَلاَتُهُمْ عِندَ الْبَيْتِ إِلاَّ مُکَاء وَتَصْدِيَةً فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا کُنتُمْ تَکْفُرُونَ

و نماز ایشان در خانه کعبه نبود مگر صدا و صفیری و آهنگ کف زدنی (و روز قیامت با این منافقان خطاب شود که) بچشید عذاب را به سبب آنکه کفر ورزیدید (و نعمت‌های خدا را کفران کردید)

*سخن در نماز ریاکاران است که صدا و صفیری بیش نیست زیرا اصل نماز یاد خداست و اگر آن نباشد همه عبارت‌ها و حرکات و ... نمازگزار باطل است. او را هیچ بهره ای از نمازش نخواهد بود.

آن منافق با موافق در نماز        از پی استیزه آید بی نیاز
هر چه کردم می‌کند بوزینه هم      آن کند کز مرد بیند دم به دم
       او گمان کرده که من کردم چو      او فرق را کی داند آن استیزه خو
(مثنوی)

*چه بسیارند مردمی که نماز را به عادتی و سنتی و تظاهری تبدیل می‌کنند و در تلفظ کلمات و انضباط حرکات می‌کوشند اما آنهمه هیچ نیست جز صفیری و کف زدنی:

عبادت می‌کنی بگذر ز عادت         نگردد جمع با عادت، عبادت
(گلشن راز)

*کلمه صلوة با وصل و اتصال هم ریشه است و برخی مترجمان انگلیسی زبان نمازهای روزانه اسلامی را دعای اتصال تزجمه کرده‌اند. حال اگر دستگاهی باشد بسیار پر زرق و برق و برخوردار از آخرین فناوری اما به مقصد وصل نباشد آن را چه فایده خواهد بود!؟